Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΠΑΡΤΥ


Τα παιδιά τα δικά μας, ο Bill κι ο Σπύρος, σε τρελά κέφια σας καλούν για μια ολονύκτια «διονυσιακή» βραδιά
με μάσκες, μουσικές, ένα ανοιξιάτικο -σχεδόν – φεγγάρι, σε «τροπικό» μέρος και πολύ πολύ κέφι.

***EXTRA SUPER (masque) NIGHT WITH THE ULTRA DJ SET OF THE MYSTERONS AT THE MOST BEAUTIFUL PLACE TO CELEBRATE THE CARNAVAL.DONT FORGET TO CONTACT THE MYSTERONS FOR SPECIAL HOTEL PRICES IF YOU DECIDE TO STAY FOR THE NIGHT/MORNING
ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΝΑ ΕΛΘΕΤΕ Σ’ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΥΣ MYSTERONS ΓΙΑ ΕΙΔΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ ΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΤΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ ΤΟ ΒΡΑΔΥ /ΠΡΩΙ

CONTACT LINE : theultramysterons@gmail.com

ΔΕΥΤΕΡΑ ΜΕ ΒΑΡΥ ΦΟΡΤΙΟ


CLIPART RADIO : ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΑΣ
Το μενού σήμερα, έχει τα εξής πιάτα ημέρας :ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΡΓΥΡΗ, ΕΛΕΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ, ΘΟΔΩΡΗ ΓΙΑΧΟΥΣΤΙΔΗ, BILL HUNCHBACK και ΜΙΧΑΛΗ ΤΡΑΝΟΥΔΑΚΗ
Αναλυτικά :

3 με 4 : «MΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΑ» . Ο ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, η ψυχή του MUZINE, του πιο όμορφου και καλαίσθητου μουσικού περιοδικού που βγήκε ποτέ στη χώρα μας, ανοίγει τα μάτια του κι ανοίγει την μέρα μας με μουσικές πανέμορφες, χωρίς πολλά λόγια, με πολλά δώρα κάθε λογής και πολύ γενναιοδωρία. Μουσική και καλή καρδιά.

4 με 6 : «Transmission» νέα εκπομπή του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΡΓΥΡΗ, κατευθείαν από την Ρόδο σε μια υπερκόσμια πτήση με μουσικές να εξάψουν το ενδιαφέρον σας και να κάνουν το απόγευμά σχεδόν “καλοκαιρινό”. ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΣ κι ΟΛΟΦΡΕΣΚΟΣ ήχος. .

6 με 8 : «Darling». Η Έλενα Τριαντάφυλλου έχει μόνο γλυκές κουβέντες και τρυφερές μουσικές για τολμηρούς, για γενναίους, για όμορφους και μοιραίους, για ανθρώπους με ανοικτή καρδιά, με ανοικτό μυαλό, με ανοικτά αυτάκια και μπόλικη αυτάρκεια.

8 με 10: Στην εκπομπή ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΟΚ, ο Θόδωρος Γιαχουστίδης το παίρνει απόφαση: «είμαστε όμως και άτυχοι»! Παρουσιάζει τις νέες ταινίες στη Θεσσαλονίκη, παίζει φρέσκο πράμα από τους ANI DiFRANCO (δεν πρόλαβε στην προηγούμενη εκπομπή!), OF MONTREAL, THE FRAY, VAN HALEN κι άλλα τέτοια ωραία, και παίρνει μια βαθιά ανάσα – βοηθάει όταν καλείσαι να αντιμετωπίσεις δύσκολες καταστάσεις! ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΟΚ, «πάλι βροχή;» edition!

10 με 12: «Ένα Υπέροχο Εμβρυακό Ταξίδι» με τον BILL HUNCHBACK που βλέπει τη ζωή σαν ένα ατέλειωτο μυστήριο κι ατενίζει τον κόσμο από ψηλά με προοπτική, χαμόγελο και αισιοδοξία (τόσο που αναρωτιόμαστε για τη διανοητική του σταθερότητα). Κι όλα αυτά οπλισμένος με λαγάνα, καλαμαράκια και ταραμά (γιορτάζοντας εσαεί κάθε Δευτέρα, σαν Καθαρή Δευτέρα, ο μασκαράς). Μαζί απίστευτη μουσική.

12 με 2 : «025» / ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΡΑΝΟΥΔΑΚΗΣ …η τελευταία λέξη δεν έχει ειπωθεί…ναι ρε συ απ’ όλα θα ‘χω στην εκπομπή και μουσικές και φώτα κι εκπλήξεις και ξίδια και ξηροκάρπια και μπινελικάκια και καναπεδάκια τριθέσια που θα γίνονται και κρεβάτια χαχαχα ε μ’ εσένα πού ‘μπλεξα τι περίμενες χαχαχα ναι έχω τα κέφια μου γιατί αγαπάω τους φίλους μου και μου φαίνεται ότι κι αυτοί μ’ αγαπάνε τι άλλο θέλω ρε απ’ αυτή τη ζωή την άσε τώρα να μην την πω τι άλλο θέλω?

Αν δεν μπορείτε να μας δείτε
Ακούστε μας
Αν δεν μπορείτε να μας ακούσετε
Φανταστείτε μας

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

ΣΑΒΒΑΤΟ ΑΚΟΜΑ ΖΟΥΜΕ, ΑΚΟΜΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ


CLIPART RADIO : ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΑΣ
Το μενού σήμερα, έχει τα εξής πιάτα ημέρας : ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟ, BILL HUNCHBACK, ΠΑΝΟ ΤΡΑΓΟ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΕΒΕΝΤΗ, ΜΑΝΟΛΗ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ, ΣΤΕΛΛΑ ΝΟΥΤΣΟΥ, ΣΠΥΡΟ ΑΥΓΕΡΙΝΟ και ΑΝΝΑ ΔΗΜΟΥ
Αναλυτικά :

1 με 2: «MΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΑ» . Ο ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, η ψυχή του MUZINE, του πιο όμορφου και καλαίσθητου μουσικού περιοδικού που βγήκε ποτέ στη χώρα μας, ανοίγει τα μάτια του κι ανοίγει την μέρα μας με μουσικές πανέμορφες, χωρίς πολλά λόγια, με πολλά δώρα κάθε λογής και πολύ γενναιοδωρία. Μουσική και καλή καρδιά.

2 με 4 « Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΑΙΦΕΛ» του αεικίνητου Bill Hunchback σε απογευματινούς περιπάτους, με πρωινούς προβληματισμούς και νυχτερινές απορίες και φιλοδοξεί να μετατρέψει το νωχελικό σας απόγευμα σε μια ανήσυχη ενασχόληση και να σας κάνει να νιώσετε λίγο ηλεκτρισμό εν μέσω φθινοπώρου.

4 με 6 : «Three Legged Dog» / ΠΑΝΟΣ ΤΡΑΓΟΣ. Ένα ταξίδι με συνοδούς εφιάλτες, μελαγχολία, παράνοια και νοσταλγία. Το πρώτο ηχητικό ταξίδι που προσφέρεται για ψυχανάλυση, αυτοκριτική και ενδοσκόπηση….

6 με 8: «Μυστήριαι αι βουλαί » νέα εκπομπή του μυστήριου συνεργάτη μας ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΕΒΕΝΤΗ, σε μια υπερκόσμια πτήση με μουσικές να εξάψουν το ενδιαφέρον σας και να κάνουν το απόγευμά σχεδόν “καλοκαιρινό”. ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΣ κι ΟΛΟΦΡΕΣΚΟΣ ήχος.

8 με 10: «For A Few Vinlys More». Ο Μανόλης Χρυσάνθου και η Στέλλα Νούτσου αναλαμβάνουν να καταπραΰνουν το πιο διφορούμενο δίωρο της ημέρας. Υπό τους ήχους μελωδιών που ημερεύουν ψυχή και σώμα η Στέλλα κι ο Μανόλης διαφωνούν και τελικά κατασταλάζουν στο μουσικό soundtrack που θα μας κάνει να νοσταλγήσουμε, να φανταστούμε, να ταξιδέψουμε, να αγαπήσουμε και να αισθανθούμε για μια φορά ακόμα υπέροχοι θνητοί.

10 με 12: “The Way”/ ΣΠΥΡΟΣ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ. Σήμερα ερχόμαστε με μια υπόσχεση στις τσέπες. «We Will Rock You». Με δυνατούς ήχους που ανεβάζουν την αδρεναλίνη την πρώτη ώρα, αλλά και με μια δικαιολογία για να πάρετε το ταίρι σας και να χορέψετε ένα μπλούζ την δεύτερη. Κάτω από την έναστρο ουρανό που όλοι μπορούμε να θαυμάσουμε, ας έχουμε και ένα άλλο κοινό. Τις ίδιες μελωδίες στα αυτιά και την ψυχή μας.

12 με 2: « F(reaking)_Rock Show!!!» Μεσάνυχτα: Η στιγμή από τη μία μέρα στην άλλη, η ώρα που ξυπνάνε τα ξωτικά, τα αερικά, τα φαντάσματα… Με αφορμή το ρολόι που χτυπάει δώδεκα ακριβώς τα μεσάνυχτα στο παραμύθι, η Άννα Δήμου ανάβει τα κεριά της και συνωμοτεί με το σκοτεινό τμήμα του μυαλού, ταξιδεύοντας χωρίς αποσκευές σε στιγμές που πέθαναν παλιά, σε στιγμές που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα… Με καλπάζουσες Metal μελωδίες επισκέπτεται πέτρινα κάστρα και μυστηριώδη δάση, συναντά την Κυρά της Λίμνης και με το Μέρλιν στο πλευρό της διώχνει τα πέπλα ομίχλης που κρύβουν τη νήσο Άβαλον. Για δύο ώρες (24:00 – 02.00 π.μ.) η μουσική γίνεται λέξεις, οι λέξεις γίνονται εικόνες. Κλείνουμε τα μάτια και ζούμε τη ζωή στο όνειρο…

Αν δεν μπορείτε να μας δείτε
Ακούστε μας

Αν δεν μπορείτε να μας ακούσετε
Φανταστείτε μας

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΜΕ ΜΑΣΚΕΣ ΑΚΟΜΑ


CLIPART RADIO : ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΑΣ
Τo μενού σήμερα, έχει τα εξής πιάτα ημέρας : ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟ, ΒΑΚΧΙΚΟΝ, ΤΑΣΟ ΡΗΤΟ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΠΟΤΑΚΙΔΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΥΡΤΣΗ, ΡΟΥΜΠΙΝΗ ΝΑΤΣΗ & ΑΝΤΩΝΗ ΜΠΟΣΚΟΙΤΗ

Αναλυτικά :

3 με 4 : «MΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΑ» . Ο ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, η ψυχή του MUZINE, του πιο όμορφου και καλαίσθητου μουσικού περιοδικού που βγήκε ποτέ στη χώρα μας, ανοίγει τα μάτια του κι ανοίγει την μέρα μας με μουσικές πανέμορφες, χωρίς πολλά λόγια, με πολλά δώρα κάθε λογής και πολύ γενναιοδωρία. Μουσική και καλή καρδιά.

4 με 6 : «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα» νέα εκπομπή. O Μουσικός Προπαγανδιστής Τάσος Ρήτος με την εκπομπή του Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα, παίζει μουσικές, απαγγέλει ποίηση και μεταδίδει όλα τα βακχικά νέα. Θα ακουστούν τραγούδια από το νέο δίσκο των Walkabouts με τίτλο «Travels in the Dustland». Θα χορέψουμε με τους ρυθμούς του «El Camino» των Black Keys και θα διαβάσουμε ποίηση με μουσικό backround τους Woven Hand και το δίσκο «Black of the Ink». Επίσης θα διαβαστούν αποφθέγματα από ανθρώπους της Ιστορίας του κόσμου και παράλληλα 10 ποιητές συστήνονται με ανέκδοτα ποιήματά τους.
6 με 8 : ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΩΝ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ. Βγαίνουμε και σήμερα εκτός ορίων ραδιόφωνου με ήχους Rock του πρόσφατου παρελθόντος , κι αναπολώντας τις καλές μέρες που πέρασαν ανεπίστρεπτη. Οπλιστείτε με διάθεση και κοπιάστε να γίνουμε μια μεγάλη παρέα , να παλέψουμε τη μιζέρια που προσπαθούν να μας επιβάλουν οι ¨κακοί¨. Ελατέ μαζί μας με τον Κώστα Ποτακίδη.

8 με10 : Aκούστε κι απολαύστε την εκπομπή «MUSICAL COMMUNION» που παρουσιάζει ο Constantine Kyrtsis από το Λονδίνο με απογειωτικές μουσικές που διαλέγει για εμάς πριν από εμάς και πολύ μετά από εμάς, για όλους εμάς… Σαν να πίνετε το ποτό σας στο Πικαντίλι Σίρκους, ένα πράγμα

10 με 12: «Stage-diving in Space» / ΡΟΥΜΠΙΝΗ ΝΑΤΣΗ. »Πολύ στεναχωρήθηκα που δεν σε πρόλαβα στη συναυλία τις προάλλες, είχα ετοιμάσει ολόκληρη παράσταση. Εννοώ αυτή που θα έδινα στον κόσμο «στεναχωρημένος» που σε χτυπησε το ρεύμα από τα γυμνά καλώδια των μηχανημάτων οταν «έτυχε» να σκοντάψεις πάνω τους. Δεν πειράζει όμως, «ατυχήματα» συμβαίνουν συνέχεια. Μπορει καποιο μελλοντικο Stage-dive, να ειναι Stage-push…» Σπύρος Α.

12 με 2 : «ΑΣΜΑΤΑ και ΜΙΑΣΜΑΤΑ» / ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΙΤΗΣ. Καινούργια εκπομπή, ολόφρεσκη παρουσία αναμέσα μας. Ο Αντώνης Μποσκοϊτης Λάτρης του στερητικού άλφα, παραμένει άγαμος, άφραγκος, άναρχος κι ανέμελος, προσπαθώντας να εναρμονιστεί όσο γίνεται περισσότερο με την αταξία του σύμπαντος. Φανταστείτε τι είδους ιστορίες έχει να μας διηγηθεί και πόσες εμπειρίες να μοιραστεί μαζί μας. Τεντώστε τα αυτιά σας, τεντώστε το μυαλό σας, τεντώστε τις αισθήσεις σας.

Αν δεν μπορείτε να μας δείτε
Ακούστε μας
Αν δεν μπορείτε να μας ακούσετε
Φανταστείτε μας

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ


του Τέλλου Φίλη
«Η Ελλάδα σου μοιάζει Μπλανς Επιφανί
γιατί έχει ήθος, αφέλεια, υπομονή,
να την βιάζουν τακτικά οι κατακτητές
Με επιμονή τα καταφέρνει η Ελληνίς Επιφανί
να παραμένει πάντα παρθένος και γυμνή»
ενα εμβατηριο για την 25η Μαρτίου
απο την Πορνογραφια του Μ.Χατζιδακι
Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ
Για να κλάψεις, πρωτα πρεπει να αγαπήσεις. Απο καιρο οι Αθηναίοι
εχουν πάψει να αγαπουν την πόλη τους. Ασε που και την Μύκονο που «αγάπησαν»,
ειδες πως την κατάντησαν…τσίρκο!
Η τελευταια πολιτικός που ξέρω να ‘εχει αγαπήσει
εμπρακτα την Αθήνα, ηταν η Μελίνα Μερκούρη.
Οι Αθηναίοι δεν την γούσταραν για Δήμαρχο.
Οι δικοι της, αν δεν την περιφρονούσαν ,
απλά δεν την υποστήριζαν.
Τωρα μπορει πολλοί να λένε λόγια , αλλα εργα,
μονο απο την Μελίνα ειδα εγω.
Αργουμε να μηδενίσουμε τα κοντερ μας.
Να αρχισουμε απο μηδενικη βαση,
πρωτα να αγαπήσουμε και μετα να δημιουργησουμε.
Νομιζω οτι αρκετα καταστεψαμε, και τη ζωη μας
και την αισθητικη μας και την ψυχή μας.
Οταν το συμπαν θελει να μας εξαφανίσει,
τοτε πιο επιτακτικα απο ποτε
πρεπει να προσδιορίσουμε το στίγμα μας.
Την εκκίνηση μας, την νεα μυθολογία μας
και τις ουσιαστικες επιτέλους αξίες μας,
αυτες που θα μας ξαναδωσουν την ελπίδα.

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

ΠΕΜΠΤΗ, Η ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ


CLIPART RADIO : ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΑΣ
Καλώς το καρναβάλι 
με τους τρελούς χορούς 
που ντύνει μασκαράδες 
μεγάλους και μικρούς

Το μενού σήμερα, έχει τα εξής πιάτα ημέρας : ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΜΠΟ, ΦΙΛΙΠΠΟ ΧΡΥΣΟΠΟΥΛΟ, ΣΠΥΡΟ ΧΗΡΑ, ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΟΣΣΥΒΑΚΗ και τη ραδιοφωνική περσόνα ΘΕΙΟ ΝΩΝΤΑ
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:
3 με 4 : «MΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΑ» . Ο ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, η ψυχή του MUZINE, του πιο όμορφου και καλαίσθητου μουσικού περιοδικού που βγήκε ποτέ στη χώρα μας, ανοίγει τα μάτια του κι ανοίγει την μέρα μας με μουσικές πανέμορφες, χωρίς πολλά λόγια, με πολλά δώρα κάθε λογής και πολύ γενναιοδωρία. Μουσική και καλή καρδιά.

4 με 6: «BRAINESSANCE » Αναζητούμε περισσότερη αρμονία, τη σκιά και λίγο νερό να ξεδιψάσει η ψυχή μας, να δροσιστούν τα χείλη μας, να γίνει ο ήλιος φιλικό χάδι και η στρογγυλεμένη της μέρας σιγαλιά, μια τελεία στη μουσική του απείρου. Ενδιάμεσα εσείς κι εμείς κι ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΜΠΟΣ.
6 με 8 : «Route 66». ο Φίλιππος Χρυσόπουλοςμπαίνει στην αγαπημένη του χτυπημένη Buick 8, παίρνει τον “Route 66″ και ταξιδεύει σε παλιά και καινούργια λημέρια. Περνάει από μικρά, σκονισμένα μπαράκια
όπου οι μπάντες παίζουν για την ψυχή τους, τις μπίρες τους και μερικά δολάρια για βενζίνη. Σταματάει όπου ακούει rock ‘n’ roll, blues,country, soul, rhythm ‘n’ blues, gospel, garage και, φυσικα, Elvis. Κλείνει τα αυτιά στις εποχικές μόδες και τραγουδάει δυνατά ό,τι είναι αυθεντικό, αληθινό. Εκεί, κάπου στην έρημο της Δύσης, Παραμένει πιστός σε αυτόπου έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι:
“It’s only rock ‘n’ roll but I like it.
8 με 10: «ΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΤΙ ΧΑΣΑΜΕ» Μια δίωρη περιπλάνηση σε μουσικά μονοπάτια που έχουμε περπατήσει και έχουμε αγαπήσει, σε μονοπάτια καλά κρυμμένα που ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΑ σας αποκαλύπτονται, ….. A Walk On The Wild Side!!! γιατί η Μουσική Είναι Μια. Μέσα από χιλιάδες βινύλια και CD στο ρόλο του οδηγού και εξερευνητή οΣπύρος Χήρας. ……..All Aboard!!!
10 με 12: «Countdown to Zero» (μια “επιστημονική” εκπομπή) ο Γρηγόρης Κοσσυβάκης (aka Gregory the Sonic) θα εξερευνά τους δρόμους του γκαράζ, της ψυχεδέλειας αλλά και των μουσικών που οδήγησαν εκεί, η πήγασαν από εκεί με σκοπό ν’ αποδείξει την διαχρονικότητα του είδους και το πως, πολλά μουσικά κινήματα στην ουσία βασίστηκαν σε αυτό τον τρόπο έκφρασης. Το βασικό συστατικό του είδους βέβαια και το σημαντικότερο της εκπομπής , θα είναι το fun! fun! fun!
12 με 2: «EΛΑ ΣΤΟΝ ΘΕΙΟ» . Ο θρυλικός Θείος Νώντας μαζί σας, σαν ένας μεταμεσονύκτιος Δον Κιχώτης σας κρατά συντροφιά με μουσική, θα σας πει τη τύχη σας στο φλιτζάνι του καφέ, θα βρει δύο λόγια παρηγοριάς για όσα συμβαίνουν γύρω μας και γενικώς θα σας πει ιστορίες, απ΄αυτές που έλεγαν οι παππούδες στα εγγόνια μπροστά από το τζάκι, τις κρύες και μοναχικές νύχτες….
Αν δεν μπορείτε να μας δείτε 
Ακούστε μας 
Αν δεν μπορείτε να μας ακούσετε 
Φανταστείτε μας

ΑΦΟΥ ΚΑΤΑΛΑΘΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΙΗΣΗ


Ποίηση ανάμνηση από φίλντισι
άναμμα τσιγάρου κατά λάθος από φεγγάρι
δασκάλα μόνη μελαγχολική στο διάλειμμα
ένα βιολί που παίζει μοναχό του
χαλκός χαλκωματένια χαλκωματάς
-όλα τα παλιά γυαλίζω
πεταλούδα που γλιτώνει από τη φωτιά
φωτιά που γλιτώνει από τα νερά βιολέτες
σ’ άσπρο λαιμό άσπρο άλογο που τρέχει
σε μαύρο ουρανό νύχτα στρωμένη
τσιγάρα λέξεις.
Θωμάς Γκόρπας
κάποτε φίλος
για πάντα φίλος
μες στη καρδιά
χωμένος


ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ


»Έληξε η αμφισβήτηση. Αποφανατίστηκαν οι επαναστάσεις.
Καταγγέλθηκε η απάτη κάθε «πρωτοπορίας».
Μια οργιαστική Σιγή
βλάστησε σ’ όλες τις ρωγμές.
Κοιτάξτε αυτούς τους νεαρούς
των δεκαπέντε- δεκαεφτά χρόνων.
Κοιτάξτε τους καλά. Προσέξτε την Κατήφεια τους.
Την νεκρική τους απάθεια, τη σιωπή τους,
τη δύσαρθρη ομιλία τους,
τη δύσθυμη σκληρότητά τους.
Προσέξτε πόσο Ακίνητος
είναι αυτός ο Νέος Άνθρωπος.
Πόσον Αμίλητο Φόνο κουβαλάει μέσα του.
Κι αν ακόμα δεν είναι αυτοί ο Συναγερμός,
θα έρθουν παιδιά, έφηβοι
που θα είναι προορισμένοι για το Νέο Λόγο.
Απλά για το Λόγο.
Για λέξεις που ποτέ δεν διαπράχθηκαν,
για νοήματα που ποτέ δεν ορθολογήθηκαν,
για εικόνες που ποτέ δεν μιλήθηκαν.
Φοβηθείτε τους».
Γιώργος Χειμωνάς,
»Ποιός φοβάται την Βιρτζινία Γούλφ

Η Βιογραφία της όρασής μου
Γεννήθηκα στην Καβάλα, μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Εκεί έζησα και εκεί τελείωσα την Ιατρική. Αργότερα, μετά τον στρατό, έφυγα στο Παρίσι, στη Γαλλία. Στη Γαλλία ειδικεύτητηκα στην Ψυχιατρική και τη Νευροψυχολογία. Τώρα μένω μόνιμα στην Αθήνα και εργάζομαι στο «Αιγινήτειο Νοσοκομείο». Είμαι παντρεμένος κι έχω ένα γιο δώδεκα χρονών. Τα βιβλία μου είναι ο «Πεισίστρατος» (1960), «Η εκδρομή» (1964), «Το μυθιστόρημα» (1966), «Ο γιατρός Ινεότης» (στην χούντα, 1971), «Ο γάμος» (1975), «Ο αδελφός» (1976) και «Οι χτίστες» (1979).
Στο τέλος του ’83 θα βγει το τελευταίο μου βιβλίο που λέγεται «Η φρουρά». Έχω δημοσιεύσει επιστημονικά άρθρα, έxω γράψει ένα βιβλίο για τον Λόγο σαν εγκεφαλική λειτουργία, που είναι μια περιοχή σχεδόν ανεξερεύνητη ακόμη και για την Νευρολογία, ετοιμάζω ένα βιβλίο με εκλαϊκευτικά δοκίμια πάνω στον Λόγο, που ονομάζεται «Επτά μαθήματα για τον Λόγο».

Αυτή ειναι η βιογραφία μου. Μα εγώ θέλω να μιλήσω για μια άλλη βιογραφία. Ξεκινά από έναν ανυπολόγιστο παιδικό χρόνο και είναι η βιογραφία της όρασής μου. Η ιδιότητά μου του συγγραφέα ζυμώθηκε μ’ αυτή την ιδιότητα, έγινε ένα με μια διαρκή, καθημερινή, αυθόρμητη προσοχή, να προσέχω συνέχεια τους ανθρώπους. Από παιδί έβλεπα, έβλεπα συνέχεια τους ανθρώπους. Την έσχατη λεπτομέρεια των σωμάτων, το πρόσωπό τους, το δέρμα τους, τα σκισίματά του, τη στάση τους, την ακινησία τους, τη φυσιογνωμία τους, άκουγα την ηχώ των λόγων τουςμ περιφερόμουν στους στενούς λαϊκούς έρημους δρόμους της Καβάλας και της Θεσσαλονίκης. Γεμάτοι λάσπη, νερά της βροχής, σιωπή, ερημιά. Ξαφνικά ν’ ανοίγει μια αυλόπορτα και να χυμάει έξω όλολύζοντας μια γυναίκα. Έβγαινε έξω στο δρόμο κι άρχιζε να θρηνεί. Ένας πατέρας κάτισχνος, κατάχλωμος, νεαρός, έβγαζε περίπατο το παιδί του στο δρόμο. Ένα παιδί τριών τεσσάρων ετών. Ξαφνικά αυτός ο νεαρός πατέρας να πέφτει κάτω σαν κεραυνοβολημένος. Το παιδί τον κοίταζε εμβρόντητο, δεν καταλάβαινε, δεν καταλάβαινα, έβλεπα τα πρόσωπα των ανθρώπων πίσω από τα τζάμια και μάντευα τη ζωή τους. Τέτοιες εικόνες μιας διάχυτης παντού λαϊκής δυστυχίας. Αισθανόμουν – και θα ήμουν παιδί όχι πάνω από δέκα χρονώ – αυτά τα περίεργα συναισθήματα που μονάχα τα παιδιά μπορούν και έχουν, που είναι αντιφατικά. Αισθανόμουν μαζί σαν κάτι πολύ ελκυστικό και κάτι πολύ αποτρόπαιο. Την ανάγκη και την επιθυμία αυτές τις εικόνες, να τις αναδιπλώσω, να ελευθερώσω τη σκοτεινή τους αγωνία. Αλλά εκείνο που από πολύ νωρίς έμαθα, είναι ότι το ανθρώπινο σώμα, ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να μιλάει ακατάπαυστα για όλα τα πάθη των ανθρώπων. Δεν έχεις παρά να το δεις.Αργότερα οι ιατρικές εικόνες πλάτυναν αυτή την όραση, την έκανα πιο βαθιά, πιο δραματική. Χρωστάω σαν συγγραφέας πάρα πολλά στην Ιατρική. Δεν χρωστάω τίποτε στην Ψυχιατρική. Απλά σαν γιατρός, να βλέπω τους συγγενείς των αρρώστων να συνωστίζονται στους διαδρόμους των νοσοκομείων, να τριγυρίζουν τα κρεβάτια των αρρώστων τους, να παραστέκονται, να βλέπω το ίδιο το σώμα του αρρώστου. Πολλά μου έμαθαν όλα αυτά τα λόγια και όλα αυτά τα σώματα, γιατί η ιατρική σχέση είναι το ίδιο έντονη, το ίδιο αποκαλυπτική (με όλες τις σημασίες της λέξης), το ίδιο διαπεραστική όσο και η ερωτική σχέση.
Γιώργος Χειμωνάς (1936-2000)

ΒΡΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ




έχει λιγνά δυο δένδρα
μικρό ένα περιβόλι·
και κάμνει εκεί της εξοχής
μια παρωδία το νερό —
μπαίνοντας σε κλωνάρια
οπού δεν έχουν μυστικά·
ποτίζοντας τες ρίζες
που έχουν ασθενικό χυμό·
τρέχοντας εις το φύλλωμα
που με κλωστές δεμένο
πεζό και μελαγχολικό
κρεμνά στα παραθύρια·
και πλένοντας καχεκτικά
φυτά που μες σε γλάστρες
τα ’στησ’ αράδα-αράδα
μια φρόνιμη νοικοκυρά.
Βροχή, που τα μικρά παιδιά
κοιτάζουνε χαρούμενα
μέσ’ από κάμαρη ζεστή,
κι όσο πληθαίνει το νερό
και πέφτει πιο μεγάλα,
χτυπούν τα χέρια και πηδούν.
Βροχή, που ακούν οι γέροι
με σκυθρωπήν υπομονή,
με βαρεμό κι ανία·
γιατί εκείνοι από ένστικτον
δεν αγαπούνε διόλου
βρεμμένο χώμα και σκιές.



Βροχή, βροχή — εξακολουθεί
πάντα ραγδαία να βρέχει.
Μα τώρα πια δεν βλέπω.
Θόλωσ’ απ’ τα πολλά νερά
του παραθύρου το υαλί.
Στην επιφάνειά του
τρέχουν, γλιστρούν, κι απλώνονται
κι ανεβοκατεβαίνουν
ρανίδες σκορπισμένες
και κάθε μια λεκιάζει
και κάθε μια θαμπώνει.
Και μόλις πλέον φαίνεται
θολά-θολά ο δρόμος
και μες σε πάχνη νερουλή
τα σπίτια και τ’ αμάξια.
Κ.Π.Καβάφης
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877-1923, 
Ίκαρος 1993)




ΡΗΝΙΩ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ


Αυτή τη μελαγχολική μέρα, διαλέγουμε να αφιερώσουμε όλα τα τραγούδια που θα ακουστούν απόψε στη Ρηνιώ Παπανικόλα, δασκάλα, φίλη, αδελφή ψυχή, ποιήτρια, μορφή του ραδιοφώνου…
Σίγουροι πως εκεί που βρίσκεται ακούει Clipart Radio και χαμογελάει…
Ένα μοναδικό, ένα εξαιρετικό, ένα όμορφο πρόσωπο που λείπει από εμάς, όσο κι απ΄όσους αγάπησαν τη φωνή της να αιωρείται στον αττικό ουρανό, ανάμεσα σε στίχους και μουσικές.


H Ρηνιώ, κόρη του αξέχαστου δημοσιογράφου, εκδότη και θεατρικού συγγραφέα Στρατή Παπανικόλα γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου του 1936 στη Μυτιλήνη. Στην Αθήνα τέλειωσε το γυμνάσιο και ύστερα πέρασε στη Φιλοσοφική. Προτίμησε όμως το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Εργάστηκε στον εκδοτικό οίκο «Ίκαρος», όπου γνώρισε τον άντρα της, Δημήτρη Θεμελή, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, την Άννα. Με το σύζυγό της άνοιξε ένα δισκοπωλείο στο Σύνταγμα, τον «Κύκλο». Στη συνέχεια μαθήτευσε στο ραδιόφωνο δίπλα στον Τζον Βεϊνόγλου. Οι πρώτες της εκπομπές χρονολογούνται στις αρχές της δεκαετίας του ’60.
Στη διάρκεια της χούντας έκρυψε στο σπίτι της το Μίκη Θεοδωράκη και γι’ αυτό συνελήφθη μαζί με τη μητέρα της. Μετά την αποφυλάκισή της άνοιξε δύο δισκοπωλεία. Στο ραδιόφωνο συνεργάστηκε με το Πρώτο, το Δεύτερο και το Τρίτο Πρόγραμμα του Μάνου Χατζιδάκι.
Η εκπομπή της «Τα Τραγούδια της Γης» υπήρξε ορόσημο, καθώς ήταν η πρώτη που «πάντρεψε» με επιτυχία φαινομενικά ετερόκλητα μουσικά είδη. Συνδύαζε τη μουσική με ποιητικά κείμενα και με τη λαογραφία.
Έκανε πολλές μουσικές επιμέλειες για το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Mάλιστα στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου το 1980 απέσπασε το μοναδικό μέχρι σήμερα απονεμημένο ειδικό βραβείο Μουσικής Επιμέλειας για την ταινία του Στάθη Κατσαρού «Πετροχημικά οι καθεδρικές της Ερήμου».



Δημήτρης Λέκκας, συνθέτης
«Η φωνή της ερχόταν από το υπέδαφος και το υπερπέραν μαζί»
«Ήταν λίγο αφού είχα γυρίσει από τις σπουδές μου. Βρισκόμουν ήδη στο Τρίτο Πρόγραμμα. Ο Λαζάνης είχε ανεβάσει στο υπόγειο του Κουν μια Κομέντια ντελ Άρτε και είχα πάει να δω την παράσταση. Κάποια στιγμή μπαίνει στη σκηνή ο Αρμένης, παίζοντας έναν παμπόνηρο λαϊκό τύπο. Ξαφνικά, δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου: Την είσοδό του συνοδεύει ένα μπουζουκοτσιφτετέλι. Ανοίγω βιαστικά το πρόγραμμα στο σκοτάδι. Μουσική επιμέλεια: Ρηνιώ Παπανικόλα. Λέω μέσα μου: Αυτή, όποια κι αν είναι, το έχει πάει πολύ πέρα… Τότε συνειδητοποίησα πως ήταν η Ρηνιώ, που άκουγα φανατικά στο Πρώτο Πρόγραμμα, γιατί έβαζε φοβερά ασυνήθιστες μουσικές σε μυστικές αλληλουχίες, μιλώντας με μια φωνή που ερχόταν από το υπέδαφος και από το υπερπέραν μαζί».
Μιχάλης Γρηγορίου, συνθέτης
«Κάπνιζε πέντε πακέτα Sante την ημέρα»
«Η Ρηνιώ ήταν ένας χαριτωμένος αλλά και βασανισμένος άνθρωπος, από πλευράς οικονομικών προβλημάτων – μέχρι τελευταία στιγμή ήταν επί ξύλου κρεμάμενη – αλλά και ερωτικών απογοητεύσεων, με τη γνωστή βραχνή φωνή της, φωνή που οφειλόταν σε χρόνια φαρυγγίτιδα και στην αγάπη της για το τσιγάρο. Ακόμη και στο νοσοκομείο η Ρηνιώ κάπνιζε. Κάπνιζε πέντε πακέτα Sante την ημέρα. Βλέποντας τα ποιήματά της απέκτησα ερωτική σχέση, μου έδωσαν το έναυσμα για να τα κάνω τραγούδια».
Λίνα Νικολακοπούλου, Στιχουργός
«Έμοιαζε με μια κεραία γεμάτη δίψα και ανιδιοτέλεια»
«Κατ’ αρχήν, η Ρηνιώ, αν ζούσε σήμερα, θα ένιωθε μεγάλη οδύνη. Ήδη δύο χρόνια πριν φύγει από τις συναντήσεις μας, καταλάβαινα ότι δυσφορούσε αρκετά, γιατί ο άνθρωπος που κουβαλούσε μέσα της, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα ήταν αναγνωρίσιμος, με το τελείωμα της χιλιετίας ένιωθε πως γινόταν ολοένα πιο μακρινός και δυσανάγνωστος, πως απαξιώνεται. Έμοιαζε με μια κεραία γεμάτη δίψα και ανιδιοτέλεια, που ήθελε να συλλάβει αυτό που προσπαθεί να πει ο δημιουργός, να το κατανοήσει, να το αποκωδικοποιήσει και να το μεταδώσει στο κοινό. Θυμάμαι πάντα το βλέμμα της, τα υγρά της μάτια, τις μακριές της φούστες…».
Άννα Θέμελη, κόρη της, δημοσιογράφος
«Πώς να βάλω τη Ρηνιώ σε λέξεις: Ακούω το αγαπημένο της Δεύτερο Κονσέρτο του Ραχάνινοφ και στο μυαλό μου ταξιδεύουν η Τζοκόντα, ο Leonard Cohen, του Αιγαίου τα νερά, οι Dead Can Dance, τα πολυφωνικά μοιρολόγια η Δόμνα, ο Ξαρχάκος με τον Ξυλούρη, οι Χειμερινοί Κολυμβητές και το βιολί του Βlaine, το «Φύσα θάλασσα πλατιά». Ντρέπομαι που πέρασαν οκτώ χρόνια από το θάνατό της και δεν έκανα αυτά που της χρωστάω. Ετοιμάζονται όμως. Ελπίζω στα δέκα χρόνια να έχω έτοιμο τουλάχιστον ένα βιβλίο με όλα της τα ποιήματα. Θα ενταχθούν σε μια βιογραφία-τοιχογραφία της εποχής, όπως την είχε ξεκινήσει η ίδια στη στήλη της Ιστορίες από τη ζωή των δίσκων, στο περιοδικό «Μελωδία». Τα κενά θα συμπληρώσουν με τις αναμνήσεις τους οι στενοί φίλοι και συνεργάτες».