Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗ


Ήμουν ένα από εκείνα τα τερατώδη πλάσματα, δεν ξέρω αν έχετε υπ’ όψη σας, με τη μπαγκέτα του διευθυντή στο χέρι. Έπαιζα βιολί και πιάνο, και δεν υπάρχει τίποτα πιο μισητό πάνω στη γη. Ήμουν ένα από αυτά. Η μητέρα μου, της οποίας το επάγγελμα ήταν μουσικός, πέθανε όταν ήμουν εννέα ετών, και τότε σταμάτησα αμέσως να παίζω μουσική. Ήταν ένα είδος τραύματος, ένα είδος σοκ που οφειλόταν στο θάνατό της, αναμεμειγμένο, πιστεύω, κατά βάθος με την τεμπελιά… και την ευχαρίστηση να μην συνεχίσω να εξασκούμαι στο σολφέζ. Έτσι εγκατέλειψα τη μoυσική μου καριέρα, μιας και αυτός ήταν ο αρχικός μου προορισμός.

Ναι, ήμoυν ένα ιδιαίτερα κακομαθημένο παιδί. Διότι από την ημέρα που άρχισα να καταλαβαίνω, μου έλεγαν ότι ήμoυν καταπληκτικός. Επί χρόνια δεν άκουσα ποτέ μια απoγoητευτική κουβέντα. Δεν είχα ιδέα για το τι με περίμενε. Ζωγράφιζα, και μου έλεγαν ότι δεν είχαν δει ποτέ ζωγραφιές που να μοιάζουν τόσο πολύ με το πρωτότυπο. Έπαιζα μoυσική και κανένας δεν είχε ξαναπαίξει τόσο καλά. Κι εγώ πίστευα ότι δεν υπήρχαν όρια στις δυνατότητές μου.

Δεν πάτησα ποτέ το πόδι μου σε σχολή κινηματογράφου. Δίχως άλλο με άγγιξε η χάρη της απόλυτης άγνοιας. Έμαθα ό,τι χρειάζόταν μέσα σε τρεις ώρες, όχι διότι είμαι ιδιαίτερα έξυπνος, αλλά διότι ο κινηματογράφος είναι απλός.


Βασικά πιστεύω ότι έκανα λάθος που παρέμεινα στον κόσμο του κινηματογράφου, όμως πρόκειται για ένα σφάλμα για το οποίο δεν μπορώ να κατηγορήσω τον εαυτό μου, διότι θα ήταν σαν να λέω ότι δεν θα έπρεπε να έχω παντρευτεί μια ορισμένη γυναίκα, αλλά ότι το έκανα διότι την αγαπoύσα. Θα είχα πολύ μεγαλύτερη επιτυχία εάν δεν την είχα παντρευτεί. Θα είχα πολύ μεγαλύτερη επιτυχία εάν είχα εγκαταλείψει αμέσως τον κινηματογράφο, εάν είχα παραμείνει στο θέατρο ή αν είχα μπει στην πολιτική, εάν είχα γίνει συγγραφέας ή οτιδήποτε άλλο. Χαράμισα μεγάλο μέρος της ζωής μου προσπαθώντας να βρω χρήματα, για να μπορέσω να κάνω τη δουλειά μου χρησιμοποιώντας αυτό το τόσο ακριβό κουτί με τα χρώματα, που είναι η ταινία. Χαράμισα πάρα πολλή ενέργεια κυνηγώντας πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με τη δημιουργία μιας ταινίας. Ας πούμε ότι χρησιμοποίησα το 2% του χρόνου μου για να δημιουργώ ταινίες, και το 98% για να τραβιέμαι δεξιά και αριστερά ώστε να μπορέσω να τις γυρίσω.

Θα συνεχίσω να είμαι πιστός στο κορίτσι μου. Το αγαπάω. Ερωτεύομαι τόσο παράφορα γυρνώντας μια ταινία, που το θέατρο έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για μένα. Μου αρέσει μόνο να γυρίζω ταινίες. Δεν είμαι λάτρης του κινηματογράφου. Δεν πηγαίνω συχνά στον κινηματογράφο. Αντίθετα πιστεύω ότι είναι επιβλαβές για έναν σκηνοθέτη να βλέπει άλλες ταινίες, διότι τελικά τείνομε να τις μιμηθούμε, ή προσπαθούμε να μη τις μιμηθούμε καθόλου.

Νομίζω ότι γνωρίζετε την ιστορία της Κυρίας της Σαγκάης. Εκείνην την εποχή εργαζόμουν σε μια συναρπαστική θεατρική ιδέα για τον Γύρο του Κόσμου σε Ογδόντα Ημέρες, την οποία έπρεπε αρχικά να παραγάγει ο Μάικ Τοντ. Όμως ο Τοντ κήρυξε πτώχευση από τη μία στιγμή στην άλλη, και εγώ βρέθηκα στη Βοστόνη την ημέρα της πρεμιέρας, να αδυνατώ να παραλάβω τα κοστούμια από το σταθμό, διότι υπήρχε ένα χρέος πενήντα χιλιάδων δολαρίων. Δίχως εκείνα τα χρήματα δεν μπορούσαμε να ανεβάσουμε το έργο. Εκείνην την εποχή είχα ήδη χωρίσει από τη Ρίτα, ούτε καν μιλούσαμε. Δεν είχα πρόθεση να γυρίσω ταινία μαζί της. Από τη Βοστόνη επικοινώνησα με τον Χάρι Κον, τον διευθυντή της Κολούμπια, ο οποίος βρισκόταν στο Χόλιγουντ και του είπα: «Έχω μια καταπληκτική ιστορία, εάν μου στείλεις πενήντα χιλιάδες δολάρια με τηλεγραφική επιταγή μέσα σε μία ώρα, υπογράφω σuμβόλαιo για το γύρισμα», Ο Κον με είχε ρωτήσει: «Τι ιστορία;», Εγώ τηλεφωνούσα από το ταμείο του θεάτρου, Δίπλα υπήρχε ένας πάγκος με εκτεθειμένα βιβλία τσέπης, και του έδωσα τον τίτλο ενός από αυτά: Η Κυρία της Σαγκάης. Του είχα πει: «Αγόρασε το μυθιστόρημα και εγώ θα το κάνω ταινία». Μια ώρα αργότερα λάβαμε τα χρήματα. Στη συνέχεια διάβασα το βιβλίο και το βρήκα απαίσιο, έτσι κάθισα κάτω και προσπάθησα να γράψω μια ιστορία όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Έφτασα στο Χόλιγουντ με πολύ περιορισμένο βαλάντιo και έξι εβδoμάδες για το γύρισμα. Όμως χρειαζόμουν και άλλα χρήματα για το θέατρό μου. Ο Κον με ρώτησε γιατί δεν χρησιμοποιούσα τη Ρίτα. Εκείνη είχε πει ότι θα το ήθελε πολύ. Την άφησα να καταλάβει ότι η ηρωίδα δεν ήταν συμπαθής, ήταν μια γυναίκα που είχε σκοτώσει και αυτό μπορούσε να βλάψει την εικόνα της σταρ στα μάτια του κοινού. Όμως η Ρίτα ήταν απόλυτα αποφασισμένη να παίξει σε αυτήν την ταινία, έτσι αντί να στοιχίσει τριακόσιες πενήντα χιλιάδες δολάρια μετατράπηκε σε ταινία των δύο εκατομμυρίων δολαρίων. Η Ρίτα φέρθηκε με μεγάλη συναδελφικότητα. Αυτός που πραγματικά έφριξε βλέποντας την ταινία ήταν ο Κον.

Δεν αφοσιώνομαι σε αυτό που κάνω. Πράγματι, κατ’ εμένα δεν αξίζω τίποτα. Δεν είμαι όμως κυνικός όσον αφορά την επεξεργασία των υλικών. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Εμείς οι επαγγελματίες πειραματιστές κληρονομήσαμε μια παλιά παράδοση. Μερικοί από εμάς υπήρξαν μεγάλοι καλλιτέχνες, αλλά οι μούσες μας δεν έγιναν ποτέ ερωμένες μας. Π.χ., ο Λεονάρντο θεωρούσε τον εαυτό του έναν επιστήμονα που ζωγράφιζε και όχι τόσο ένα ζωγράφο που ήταν και επιστήμονας. Σίγουρα δεν θέλω να παρομοιάσω τον εαυτό μου με τον Λεονάρντο, απλώς προσπαθώ να εξηγήσω ότι υπάρχει μια ατελείωτη σειρά ατόμων, τα οποία ήδη βλέπουν το έργο τους σαν μια διαφορετική ιεραρχία αξιών, που είναι σχεδόν ηθικές αξίες. Κατά συνέπεια δεν εκστασιάζομαι όταν βρεθώ μπροστά σε ένα αριστούργημα. Εκστασιάζομαι όταν βρεθώ μπροστά στην ανθρώπινη μηχανή. Το έργο μας, αφ’ ης στιγμής τελειώσει, δεν έχει τη σπουδαιότητα που του αποδίδουν. Εμένα με ενδιαφέρει η πράξη, όχι το αποτέλεσμα, και με αφορά το αποτέλεσμα μόνο όταν αυτό μυρίζει ανθρώπινο ιδρώτα ή σκέψη.

Όρσον Γουέλς (1915-1985)

ΑΥΛΑΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ


Ένας Μουσικός χώρος που αγαπάμε, η ΑΥΛΑΙΑ ανακοίνωσε το πρόγραμμα της για τον Νοέμβριο
με πολύ πολύ ενδιαφέρουσες “προτάσεις”. Σε τέτοιες εποχές, σκληρές κι άνυδρες, σας παρακαλούμε να δώσετε λίγη παραπάνω σημασία…

ΤΕΤΑΡΤΗ 2 ΝΟΕΜΒΡΗ
Sentimientos Flamenco Grupo

Δημιουργήθηκε το 2008 από τη χορεύτρια Ισαβέλλα Γαλαίου και τον κιθαρίστα Δημήτρη Κουκουλιτάκη, πιστούς υποστηρικτές της αυθεντικής μορφής της τέχνης του flamenco.
Στο συγκρότημα, εκτός από την Ισαβέλλα Γαλαίου -ως σολίστ και χορογράφο- χορεύουν και οι μαθήτριες του προχωρημένου τμήματος της εξειδικευμένης σχολής για το flamenco «Sentimientos».
Η αίσθηση που προκαλούν στο κοινό είναι μεγάλη καθώς καταφέρνουν με ευκολία να δημιουργήσουν γύρω τους μια ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη και πλημμυρισμένη από δυνατά και αληθινά συναισθήματα.
Viva el arte!
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 12 € (με κρασί / μπίρα)


ΠΕΜΠΤΗ 3 ΝΟΕΜΒΡΗ
MODE PLAGAL

Οι Mode Plagal χρησιμοποιούν την τεχνοτροπία της jazz και δημιουργούν ένα ξεχωριστό μουσικό ιδίωμα με αναφορές κατά κύριο λόγο στην ελληνική παραδοσιακή μουσική αλλά και σε βυζαντινούς ήχους, βαλκανικούς, αφρικάνικους, funky, groovy, rock, blues ρυθμούς και σε πολλά ακόμη στοιχεία που υπάρχουν στη μουσική τους ως επιρροές.
Ακροβατώντας με μαεστρία ανάμεσα σε όλα αυτά τα στοιχεία και συνδυάζοντάς τα με τον αυθορμητισμό και το κέφι τους, έχουν καταφέρει να παράγουν έναν αναγνωρίσιμο πλέον ήχο.
Οι Mode Plagal είναι οι:
Θοδωρής Ρέλλος: σαξόφωνα
Κλέων Αντωνίου: κιθάρες
Τάκης Κανέλλος: ντραμς
Αντώνης Μαράτος: μπάσο
Florian Mikuta: πιάνο
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 10 €


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

LIVE + Έκθεση Ζωγραφικής στην ΑΥΛΑΙΑ με την συμμετοχή νέων συγκροτημάτων
Τις Παρασκευές αυτού του Φθινοπώρου ανοίγουμε την Αυλαία της Rock Ποίησης
Ο Θάνος Ανεστόπουλος σας καλεί να παραβρεθείτε για τέσσερις συνεχόμενες Παρασκευές στην παρουσίαση της πολυαναμενόμενης πρώτης του προσωπικής δισκογραφικής δουλειάς.
Ιδιαίτερες συστάσεις για το Θάνο Ανεστόπουλο δε χρειάζονται. Επί 20 περίπου χρόνια η φωνή του αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές της εγχώριας μουσικής σκηνής. Λυρικός, εκφραστικός, έντονα φορτισμένος κράτησε και κρατά συντροφιά σε χιλιάδες μουσικόφιλους που αναζητούν την ομορφιά και τα αυθεντικά συναισθήματα που μοιράζει και κοινωνεί η ποίησή του.
Ο Θάνος Ανεστόπουλος δούλεψε δύο χρόνια για την επερχόμενη δισκογραφική δουλειά του, αποσπάσματα από την οποία θα παρουσιάσει στις συναυλίες στην Αυλαία, ως συνέχεια αυτής της ωραίας μουσικής διάφανης περιπέτειας.
Το μουσικό set θα συνοδεύεται από έργα ζωγραφικής του ίδιου του Θάνου Ανεστόπουλου, τα οποία αποτελούν οπτικοποίηση των τραγουδιών που θα ακουστούν…
Μαζί με τα νέα του τραγούδια θα παρουσιάσει αγαπημένα κομμάτια από τη δισκογραφία των Διάφανων Κρίνων. Δε θα λείψουν και διασκευές-έκπληξη σε τραγούδια αγαπημένων καλλιτεχνών όπως ο Johnny Cash, o Nick Cave, οι Tindersticks, ο Tom Waits, οι Sixteen Horsepower και άλλοι, καθώς και μελοποιημένα ποιήματα από «καταραμένους» ποιητές (Κώστας Καρυωτάκης, Arthur Rimbaud, Μαρία Πολυδούρη, Edgar Alan Poe, Sylvia Plath, Νίκος Καββαδίας κ.ά.)
Μαζί του στη σκηνή θα βρίσκονται ο Τηλέμαχος Μούσας (κιθάρες, theremin), ο Χρήστος Λιάτσος (κρουστά), ο Νίκος Γιούσεφ (μπάσο, μουσικό πριόνι), με ηχολήπτη το Δημήτρη Γιάλα, ενώ το μουσικό set θα συνοδεύεται από video projections, βασισμένα σε έργα ζωγραφικής του Θάνου Ανεστόπουλου, τα οποία αποτελούν οπτικοποίηση των τραγουδιών που θα ακουστούν.
Πρόκειται για μια μοναδική συνεύρεση εξαιρετικών μουσικών από διαφορετικούς τόπους, που τους ένωσε η κοινή αγάπη και το πάθος τους για δημιουργία και πειραματισμό.
Στο χώρο της Αυλαίας θα στεγαστούν συγχρόνως τα ζωγραφικά έργα του Θάνου Ανεστόπουλου, από την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου ως την Παρασκευή 11 Νοεμβρίου, υπό τον τίτλο: Remember Your Mortality
Λίγα λόγια για την έκθεση:
Ο Θάνος Ανεστόπουλος μας προσκαλεί να διαβούμε μαζί του το κατώφλι για ένα προσωπικό σουρεαλιστικό σύμπαν που δημιούργησε κάτω από το θεματικό τίτλο «Remember your mortality».
To σουρεαλιστικό σύμπαν του έχει καταγραφεί και έχει ντύσει τις αφίσες και τα εξώφυλλα των δίσκων των Διάφανων Κρίνων. Τα τελευταία χρόνια οι στίχοι των τραγουδιών και των ποιημάτων του, εικονοποιούνται και προβάλλονται ταυτόχρονα με τις ζωντανές εμφανίσεις του στη σκηνή. Ο τίτλος της έκθεσης -δανεισμένος από τη γνωστή ρήση του Friedrich Wilhelm Nietzsche- περιγράφει και περικλείει στοχασμούς για το θάνατο και τον έρωτα, τονίζοντας την ανάγκη και την επιθυμία για ζωή και δημιουργία μέσα σε χαλεπούς και αφυδατωμένους καιρούς. Με αφετηρία τη συνεχή προσπάθεια του ανθρώπου για απεξάρτηση από ψυχαναγκασμούς, ουσίες, πάθη και εμμονές, οι μορφές των έργων του προσπαθούν να δραπετεύσουν από τις σκιές, έξω στο φως γεννώντας την ελπίδα για λύτρωση και κάθαρση ψυχής, για αποδοχή και αγάπη.
Κάθε Παρασκευή στη σκηνή της Αυλαίας θα εναλλάσσονται πριν την εμφάνιση του Θάνου Ανεστόπουλου σύγχρονες μουσικές προτάσεις από νέες ελληνικές μπάντες.
Παρασκευή 21 Οκτωβρίου: Guest ΑΓΡΙΕΣ ΦΡΑΟΥΛΕΣ
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου: Guest RUMORS
Παρασκευή 4 Νοεμβρίου: Guest EGG HELL (Brazil)
Παρασκευή 11 Νοεμβρίου: Guest MOUSSAS FARM
Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.30
Τιμή εισιτηρίου 12 € (με κρασί / μπίρα)

ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΝΟΕΜΒΡΗ
Γιώργης Ξυλούρης (Ψαρογιώργης)

Ένα ταξίδι σε νότιους ήχους και σε μελωδίες της Κρήτης από τους δεξιοτέχνες του είδους…
Ψαρογιώργης: λαούτο, τραγούδι
Αχιλλέας Περσίδης: λαούτο, κιθάρα
Ζαχάρης Σπυριδάκης: λύρα, τραγούδι
Τσίκο: κρουστά
Ώρα έναρξης: 22.30
Τιμή εισιτηρίου: 10 €

ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ
Νίκος Τατασόπουλος
Μαρία Κώτη
Δημήτρης Μυστακίδης

Κάθε δεύτερη Κυριακή από τις 6/11/2011 στην Αυλαία, ο σολίστας Νίκος Τατασόπουλος μαζί με τη Μαρία Κώτη στο τραγούδι και το Δημήτρη Μυστακίδη στην κιθάρα θα ερμηνεύουν με μοναδικό τρόπο μουσικές και τραγούδια με ήχους λαϊκούς και ρεμπέτικους…
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΔΕΥΤΕΡΑ 7 ΝΟΕΜΒΡΗ
MARCOS JIMENEZ

Γεννημένος στη Σεβίλλη μαθητεύει κοντά σε μεγάλα ονόματα του flamenco όπως Pilar Ortega, Manolo Marin, Javier Cruz και στη συνέχεια μοιράζεται τη σκηνή μαζί με τους Juana Amaya, Alejandro Granados, Cristina Hoyos και Antonio Canales.
Στη χώρα μας έχει συνεργαστεί με την ομάδα Ronda al Alba και το Γιώργο Νταλάρα για το Φεστιβάλ Αθηνών, με το Φεστιβάλ Αμαρουσίου, με τη Γιώτα Πεκλάρη και την ομάδα Cadenas.
Έχει παραδώσει σεμινάρια στην σχολή χορού Estrella, στο studio Playground (Αθήνα) καθώς και στα Jondo Centro de arte Flamenco και Pellizco Studio Flamenco (Θεσσαλονίκη).
Αυτή τη φορά έρχεται καλεσμένος από το studio Playground στο οποίο και θα παραδώσει μαθήματα flamenco από Δευτέρα 31/10 μέχρι Παρασκευή 11/11/2011.
Το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου θα δώσει το παρών στην Αυλαία μαζί με τους συνεργάτες του.
Χορός: Marcos Jimenez
Κιθάρα: Roland Hoffmann
Κρουστά: Γιάννης Παπαγιαννούλης
Τραγούδι: Yota “Baron”
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΠΕΜΠΤΗ 10 ΝΟΕΜΒΡΗ
MODE PLAGAL + SANCHO 003

Οι Mode Plagal χρησιμοποιούν την τεχνοτροπία της jazz και δημιουργούν ένα ξεχωριστό μουσικό ιδίωμα με αναφορές κατά κύριο λόγο στην ελληνική παραδοσιακή μουσική αλλά και σε βυζαντινούς ήχους, βαλκανικούς, αφρικάνικους, funky, groovy, rock, blues ρυθμούς και σε πολλά ακόμη στοιχεία που υπάρχουν στη μουσική τους ως επιρροές.
Ακροβατώντας με μαεστρία ανάμεσα σε όλα αυτά τα στοιχεία και συνδυάζοντάς τα με τον αυθορμητισμό και το κέφι τους, έχουν καταφέρει να παράγουν έναν αναγνωρίσιμο πλέον ήχο.
Οι Mode Plagal είναι οι:
Θοδωρής Ρέλλος: σαξόφωνα
Κλέων Αντωνίου: κιθάρες
Τάκης Κανέλλος: ντραμς
Αντώνης Μαράτος: μπάσο
Florian Mikuta: πιάνο

Οι Sancho 003 είναι το ντουέτο των Κώστα Παντελή (ηλεκτρική κιθάρα) και Φώτη Σιώτα (βιολί, βιόλα, πλήκτρα, φωνή). Δημιουργήθηκαν την άνοιξη του 2007. Το 2009 κυκλοφορήσαν με το ανεξάρτητο label QUETEMPO την πρώτη τους δουλειά με τίτλο «we buy gold». Έχουν εμφανιστεί στο Sync festival 2008, στο video dance festival 2008, στο festival adriatica 2009, και σε πάνω από 50 μικρούς χώρους στην Ελλάδα και την Κύπρο. Συνεργάστηκαν με τους ERASERS στην παράσταση WAVE για το φεστιβάλ Αθηνών 2010, επίσης έχουν γράψει τη μουσική για τις παραστάσεις «ένα ακόμα και φύγαμε» (φεστιβάλ Φιλίππων 2010) και «to lose Lautrec» (ΚΘΒΕ 2010 της ομάδας χορού SINEQUANON). Μέσα στο 2012 θα κυκλοφορήσουν τη δεύτερη δουλειά τους με τη βελγική ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία CONSPIRACY RECORDS.
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

LIVE + Έκθεση Ζωγραφικής στην ΑΥΛΑΙΑ με την συμμετοχή νέων συγκροτημάτων
Τις Παρασκευές αυτού του Φθινοπώρου ανοίγουμε την Αυλαία της Rock Ποίησης
Ο Θάνος Ανεστόπουλος σας καλεί να παραβρεθείτε για τέσσερις συνεχόμενες Παρασκευές στην παρουσίαση της πολυαναμενόμενης πρώτης του προσωπικής δισκογραφικής δουλειάς.
Ιδιαίτερες συστάσεις για το Θάνο Ανεστόπουλο δε χρειάζονται. Επί 20 περίπου χρόνια η φωνή του αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές της εγχώριας μουσικής σκηνής. Λυρικός, εκφραστικός, έντονα φορτισμένος κράτησε και κρατά συντροφιά σε χιλιάδες μουσικόφιλους που αναζητούν την ομορφιά και τα αυθεντικά συναισθήματα που μοιράζει και κοινωνεί η ποίησή του.
Ο Θάνος Ανεστόπουλος δούλεψε δύο χρόνια για την επερχόμενη δισκογραφική δουλειά του, αποσπάσματα από την οποία θα παρουσιάσει στις συναυλίες στην Αυλαία, ως συνέχεια αυτής της ωραίας μουσικής διάφανης περιπέτειας.
Το μουσικό set θα συνοδεύεται από έργα ζωγραφικής του ίδιου του Θάνου Ανεστόπουλου, τα οποία αποτελούν οπτικοποίηση των τραγουδιών που θα ακουστούν…
Μαζί με τα νέα του τραγούδια θα παρουσιάσει αγαπημένα κομμάτια από τη δισκογραφία των Διάφανων Κρίνων. Δε θα λείψουν και διασκευές-έκπληξη σε τραγούδια αγαπημένων καλλιτεχνών όπως ο Johnny Cash, o Nick Cave, οι Tindersticks, ο Tom Waits, οι Sixteen Horsepower και άλλοι, καθώς και μελοποιημένα ποιήματα από «καταραμένους» ποιητές (Κώστας Καρυωτάκης, Arthur Rimbaud, Μαρία Πολυδούρη, Edgar Alan Poe, Sylvia Plath, Νίκος Καββαδίας κ.ά.)
Μαζί του στη σκηνή θα βρίσκονται ο Τηλέμαχος Μούσας (κιθάρες, theremin), ο Χρήστος Λιάτσος (κρουστά), ο Νίκος Γιούσεφ (μπάσο, μουσικό πριόνι), με ηχολήπτη το Δημήτρη Γιάλα, ενώ το μουσικό set θα συνοδεύεται από video projections, βασισμένα σε έργα ζωγραφικής του Θάνου Ανεστόπουλου, τα οποία αποτελούν οπτικοποίηση των τραγουδιών που θα ακουστούν.
Πρόκειται για μια μοναδική συνεύρεση εξαιρετικών μουσικών από διαφορετικούς τόπους, που τους ένωσε η κοινή αγάπη και το πάθος τους για δημιουργία και πειραματισμό.
Στο χώρο της Αυλαίας θα στεγαστούν συγχρόνως τα ζωγραφικά έργα του Θάνου Ανεστόπουλου, από την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου ως την Παρασκευή 11 Νοεμβρίου, υπό τον τίτλο: Remember Your Mortality
Λίγα λόγια για την έκθεση:
Ο Θάνος Ανεστόπουλος μας προσκαλεί να διαβούμε μαζί του το κατώφλι για ένα προσωπικό σουρεαλιστικό σύμπαν που δημιούργησε κάτω από το θεματικό τίτλο «Remember your mortality».
To σουρεαλιστικό σύμπαν του έχει καταγραφεί και έχει ντύσει τις αφίσες και τα εξώφυλλα των δίσκων των Διάφανων Κρίνων. Τα τελευταία χρόνια οι στίχοι των τραγουδιών και των ποιημάτων του, εικονοποιούνται και προβάλλονται ταυτόχρονα με τις ζωντανές εμφανίσεις του στη σκηνή. Ο τίτλος της έκθεσης -δανεισμένος από τη γνωστή ρήση του Friedrich Wilhelm Nietzsche- περιγράφει και περικλείει στοχασμούς για το θάνατο και τον έρωτα, τονίζοντας την ανάγκη και την επιθυμία για ζωή και δημιουργία μέσα σε χαλεπούς και αφυδατωμένους καιρούς. Με αφετηρία τη συνεχή προσπάθεια του ανθρώπου για απεξάρτηση από ψυχαναγκασμούς, ουσίες, πάθη και εμμονές, οι μορφές των έργων του προσπαθούν να δραπετεύσουν από τις σκιές, έξω στο φως γεννώντας την ελπίδα για λύτρωση και κάθαρση ψυχής, για αποδοχή και αγάπη.
Κάθε Παρασκευή στη σκηνή της Αυλαίας θα εναλλάσσονται πριν την εμφάνιση του Θάνου Ανεστόπουλου σύγχρονες μουσικές προτάσεις από νέες ελληνικές μπάντες.
Παρασκευή 21 Οκτωβρίου: Guest ΑΓΡΙΕΣ ΦΡΑΟΥΛΕΣ
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου: Guest RUMORS
Παρασκευή 4 Νοεμβρίου: Guest EGG HELL (Brazil)
Παρασκευή 11 Νοεμβρίου: Guest MOUSSAS FARM
Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.30
Τιμή εισιτηρίου 12 € (με κρασί / μπίρα)

ΣΑΒΒΑΤΟ 12 ΝΟΕΜΒΡΗ
Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΑΝΕΖΗΣ & ΟΙ ΜΠΑΚ-ΡΑΟΥΝΤ

…επιστρέφουν δυναμικά στη σκηνή παρουσιάζοντας και φέτος το αφιέρωμα στον κυριότερο εκφραστή, πρίγκηπα της ελληνικής ροκ σκηνής Παύλο Σιδηρόπουλο. Πάνω από 20 χρόνια πέρασαν που έφυγε από κοντά μας, πάνω από 20 χρόνια μετά φαντάζει πιο επίκαιρος από ποτέ!
Το Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011 σας περιμένουμε στη μουσική σκηνή Αυλαία για μια εκρηκτική βραδιά γεμάτη συγκινήσεις, γεμάτη Παύλο…
Αντώνης Δανέζης: φωνή, ακουστική κιθάρα
Χρήστος Βάρος: ηλεκτρική κιθάρα, φωνητικά
Γιώργος Παπαγεωργίου: πλήκτρα, φωνητικά
Αλέξανδρος Σταύρακας: μπάσο, φωνητικά
Γιώργος Καραχάλιος: τύμπανα
Για περισσότερες πληροφορίες και επικοινωνία με τη μπάντα:
e-mail: backround_band@hotmail.com & a_danezis@hotmail.com
Σχετικό Link:
Antonis Danezis & Back-Round (www.youtube.com) ή απευθείας στο
http://www.youtube.com/watch?v=iPuaBFA4YPE&feature=mfu_in_ordr&list=UL
Opening act: Almost there
Λευτέρης Βαλασσέλης: κιθάρα
Νίκος Κουτρής: κιθάρα
Θανάσης Θάνος: μπάσο
Βασίλης Κωστέας: τύμπανα
Ώρα έναρξης 22.30
Τιμή εισιτηρίου 5 €

ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΝΟΕΜΒΡΗ
η Φωτεινή Βελεσιώτου στην Αυλαία

Ένα πρόγραμμα με διαλεγμένα λαϊκά τραγούδια από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και σήμερα -που παίχτηκε με επιτυχία τον περασμένο χειμώνα και συνεχίζεται στην «Πριγκιπέσα» στη Θεσσαλονίκη- παρουσιάζει στην «Αυλαία» η Φωτεινή Βελεσιώτου κάθε δεύτερη Κυριακή από τις 16 Οκτώβρη.
Παίζουν και τραγουδούν οι μουσικοί:
Παναγιώτης Αστεριάδης: μπουζούκι, φωνή
Δημήτρης Σφίγγος: κιθάρα, φωνή
Δημήτρης Τσιολχάς: ακορντεόν, φωνή
Μίλτος Τσαλιγόπουλος: κοντραμπάσο
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΔΕΥΤΕΡΑ 14 ΝΟΕΜΒΡΗ
THE OPEN MIKE!
1ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΩΜΙΚΟΥ ΜΟΝΟΛΟΓΟΥ (STAND UP COMEDY) 2011
ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ & ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΝΙΚΗΤΩΝ
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΑΥΛΑΙΑ

Το Πολύτροπο Τέχνης οργανώνει το 1ο Φεστιβάλ stand up comedy στην Αθήνα, και παραστάσεις γεμάτες γέλιο και σάτιρα! Όλοι γινόμαστε μια μεγάλη παρέα και… το ρίχνουμε λίγο έξω…
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ STAND UP COMEDY
Το stand up comedy ένα νέο είδος ψυχαγωγίας που ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα, αλλά δεν έχει αναπτυχθεί ακόμη ιδιαίτερα στη χώρα μας. Είναι θεατρικό είδος παρότι δεν υπάρχει ο 4ος τοίχος. Είναι, βέβαια, μια καλή πρόκληση για τους ηθοποιούς που κάνουν κωμωδία.
Για να κάνεις παράσταση stand up comedy πρέπει να έχεις ετοιμάσει κείμενο και να έχεις κάνει πάρα πολλές πρόβες, το αυτοσχεδιαστικό κομμάτι δεν πρέπει να έχει τον πρώτο ρόλο άλλα… να το προκαλεί… η εκμετάλλευση του τυχαίου, αυτό δηλαδή που δεν μπορείς να προβλέψεις.
Δεν ξέρεις αν θα υπάρχει ερέθισμα από το κοινό, αρά στηρίζεσαι στις λεπτομέρειες του κειμένου και της παρουσίασης καθώς και στην αμεσότητα των ανθρώπων που απευθύνεσαι.
Κάποιοι νομίζουν ότι αρκεί να ανέβουν στη σκηνή, να αυτοσχεδιάσουν και όλα γίνονται μαγικά, αλλά δεν είναι αυτό το stand up comedy. Μπορεί να έχει στοιχεία αυτοσχεδιασμού και μίμησης, άλλα δεν μπορεί να βασίζεται μόνο σε αυτά.
Η επικοινωνία με το κοινό και το πείραγμα είναι ένα ελληνικό στοιχείο που βασίζεται στην ευθυμία και το χιούμορ που έχουμε ως λαός.
Αρκεί να ξέρει αυτός που είναι στη σκηνή ότι οι άνθρωποι που έρχονται να περάσουν καλά δεν είναι όλοι έτοιμοι να γίνουν αντικείμενο σχολιασμού. Γι’ αυτό εκμεταλλευόμαστε το τυχαίο (αυτόν δηλαδή που θα μας δώσει αφορμή)… ο διασυρμός και η ενόχληση δεν είναι κωμωδία.
Το stand up comedy είναι ένα έξυπνο κείμενο, ένας χαρισματικός άνθρωπος, ένα μικρόφωνο, τέχνη με κανόνες-εξαιρέσεις και πολύ, μα πολύ γέλιο!
Σύνθημα: «Αν έχεις όνειρο να ανέβεις στη σκηνή, αν έχεις όμορφη τρέλα και σου αρέσει η επικοινωνία με τους ανθρώπους και η κωμωδία, γράψε ένα κείμενο και έλα να μας το παρουσιάσεις με το δικό σου τρόπο».
Οι ακροάσεις άρχισαν στο χώρο του Πολύτροπου Τέχνης το Μάιο του 2011 και ολοκληρώθηκαν στις 30 Σεπτεμβρίου 2011.
Οι καλύτεροι θα πάρουν μέρος στην τελική φάση του διαγωνισμού, τη Δευτέρα
14 Νοεμβρίου στη μουσική σκηνή Αυλαία, στην τελική και κορυφαία εκδήλωση του THE OPEN MIKE! – 1ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΩΜΙΚΟΥ ΜΟΝΟΛΟΓΟΥ (STAND UP COMEDY), στην οποία θα γίνει και η ανακοίνωση των νικητών.
Η εκδήλωση θα πλαισιωθεί από έλληνες τραγουδοποιούς και κωμικούς, που θα βάλουν τη δική τους πινελιά στη βραδιά.
Την εκδήλωση θα παρουσιάσει ο Γιώργος Χατζηπαύλου
Τα μέλη της κριτικής επιτροπής είναι, καταρχήν, οι: Μπέσσυ Μάλφα, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Καίτη Μανωλιδάκη, George Pofadis και Κωνσταντίνος Ζουγανέλης (Βurger Project).
Οι νικητές του διαγωνισμού που θα επιλεγούν στην μουσική σκηνή Αυλαία
από το κοινό και την κριτική επιτροπή, θα έχουν αμέσως διαφημιστική προβολή και θα πάρουν μέρος στις παραστάσεις που θα γίνουν στην Αθήνα και στην ελληνική περιφέρεια, σε επιλεγμένους χώρους.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
“Πολύτροπο Τέχνης” Λένορμαν 172, 104 44 Αθήνα
τηλ. 210 5157977, κιν. 6944627299, 6932400305, 6932740751
www.liveartway.comwww.synola.gr:politropotexnis@yahoo.gr
e-mailΤο φεστιβάλ γίνεται σε συνεργασία με το COMEDY LAB
http://www.comedylab.gr
e-mail: info@comedylab.gr
Ώρα έναρξης 21.30
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΤΕΤΑΡΤΗ 16 ΝΟΕΜΒΡΗ
Haig Yazdjian
Γιώτης Κιουρτσόγλου
Βαγγέλης Καρίπης

Τρεις από τους σημαντικότερους Έλληνες δεξιοτέχνες μουσικούς σε μία σπάνια συνάντηση κορυφής: ο Haig Yazdjian (ακουστικό ούτι, ηλεκτρικό ούτι, τραγούδι), ο Γιώτης Κιουρτσόγλου (ηλεκτρικό μπάσο) και ο Βαγγέλης Καρίπης (κρουστά, τύμπανα) συμπράττουν επί σκηνής ως trio και αναμένεται να μας καταπλήξουν για άλλη μια φορά! Δεν είναι τυχαίο ότι ο καθένας τους θεωρείται κορυφαίος στο είδος του, με διεθνή αναγνώριση.
Πρώτη ύλη για τις κοινές τους ζωντανές εμφανίσεις αποτελούν τα γνωστά και αγαπημένα κομμάτια του Haig Yazdjian, καθώς και υλικό από τις προσωπικές δουλειές τόσο του Γιώτη Κιουρτσόγλου (το CD με τον τίτλο Hapopsis) όσο και του Βαγγέλη Καρίπη (με το γκρουπ κρουστών Κρόταλα). Σίγουρα όμως ο αυθορμητισμός και η μαγεία της στιγμής θα ορίσουν τον τόνο.
Θα ακολουθήσουν αρκετές ακόμη εμφανίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό και οι συνθήκες έχουν πλέον ωριμάσει για την ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκου. Σε αυτές τις εμφανίσεις λοιπόν, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε αποκλειστικά και σε «πρώτη ακρόαση» και κάποια καινούρια κομμάτια που έχουν συνθέσει από κοινού για τις ανάγκες του νέου δίσκου.
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΠΕΜΠΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
MODE PLAGAL

Οι Mode Plagal χρησιμοποιούν την τεχνοτροπία της jazz και δημιουργούν ένα ξεχωριστό μουσικό ιδίωμα με αναφορές κατά κύριο λόγο στην ελληνική παραδοσιακή μουσική αλλά και σε βυζαντινούς ήχους, βαλκανικούς, αφρικάνικους, funky, groovy, rock, blues ρυθμούς και σε πολλά ακόμη στοιχεία που υπάρχουν στη μουσική τους ως επιρροές.
Ακροβατώντας με μαεστρία ανάμεσα σε όλα αυτά τα στοιχεία και συνδυάζοντάς τα με τον αυθορμητισμό και το κέφι τους, έχουν καταφέρει να παράγουν έναν αναγνωρίσιμο πλέον ήχο.
Οι Mode Plagal είναι οι:
Θοδωρής Ρέλλος: σαξόφωνα
Κλέων Αντωνίου: κιθάρες
Τάκης Κανέλλος: ντραμς
Αντώνης Μαράτος: μπάσο
Florian Mikuta: πιάνο
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΝΟΕΜΒΡΗ
THE BURGER PROJECT

Τρώτε στη μάπα τα ίδια και τα ίδια? Έχετε βαρεθεί τη μετριότητα, τα άνοστα γουικέντ και τα χανγκόβερ?
Καιρός για αλλαγή.
Οι Burger Project επιστρέφουν μετά από καιρό στην πόλη που αγαπούν να μισούν, για 8 μοναδικές εμφανίσεις (τρεχάτε!)
Νέες ιδέες και κυρίως νέες συνταγές από τους πιο ανατρεπτικούς master chefs: με εμφανείς επιρροές από την κρητική κουζίνα, την αρ ντεκό και τον ψυχρό πόλεμο, ανακατεύουν το κατσικάκι με το σταμναγκάθι, τη σόγια με την πράσινη παπάγια.
Μουσική! Χορός! Ανιματέρ και DJ’s σε μια ταπεινή υπερπαραγωγή με τη σφραγίδα του γκρουπ, που καθοδηγείται από το Κομουνιστικό Κόμμα Β. Κορέας, με σκοπό τη μεταλαμπάδευση της Επανάστασης.
Μαζί τους στη σκηνή η passionaria της ελληνικής show biz Ματούλα Ζαμάνη και ένα εκλεκτό line up από Dj’s που θα σας κρατήσουν συντροφιά με ήχους και beats, ιδανικά για όσους πάσχουν από αστική νεύρωση.
Ξεφουρνίζουμε Παρασκευή 18 Νοέμβρη στη μουσική σκηνή Αυλαία και για τις επόμενες επτά Παρασκευές.
Σας περιμένουμε όλους -όπου αλλού κι αν πάτε θα περάσετε χειρότερα.
More info:
www.myspace.com/theburgerproject
www.liveartway.com
Ώρα έναρξης 22.00

Είσοδος με κρασί / μπίρα 15 € (εξόφληση και μέσω λογαριασμού τηλεφώνου)

ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ

Από το Σάββατο 19 Νοέμβρη και για πέντε Σάββατα, ο Ορφέας Περίδης θα εμφανίζεται στη μουσική σκηνή Αυλαία.
Θα παρουσιάσει μια επιλογή τραγουδιών από οχτώ δίσκους του, καθώς και αποσπάσματα από το καινούργιο του cd με τίτλο «Ονειροπόλων μόχθοι», μια θεματική εργασία-αφιέρωμα στους δώδεκα μήνες.
Θα τον συνοδεύουν δύο νέοι τροβαδούροι, ο Βασίλης Μασσαλάς (ακουστική κιθάρα) και η Εύα Ατματζίδου (ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, τζουράς και μαντολίνο) και ο Αλέξανδρος Ιακώβου (βιολί).
Επίσης θα παρουσιαστούν τραγούδια από τους πρώτους προσωπικούς δίσκους του Βασίλη Μασσαλά: «Λοξή ματιά», της Εύας Ατματζίδου: «Μάταιο ροζ» και του Αλέξανδρου Ιακώβου: «Κάτι καινούργιο απ’ τα παλιά».
Μια μουσική συνάντηση τριών κιθαριστών και ενός βιολιστή που χρησιμοποιούν εναλλακτικούς τρόπους παιξίματος και ερμηνείας, σε μια προσπάθεια να αποδώσουν ένα δύσκολο και απαιτητικό πρόγραμμα με ποικιλία ρυθμών και τραγουδιών.
Ώρα έναρξης 22.30
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΗ
Νίκος Τατασόπουλος
Μαρία Κώτη
Δημήτρης Μυστακίδης

Κάθε δεύτερη Κυριακή από τις 6/11/2011 στην Αυλαία, ο σολίστας Νίκος Τατασόπουλος μαζί με τη Μαρία Κώτη στο τραγούδι και το Δημήτρη Μυστακίδη στην κιθάρα θα ερμηνεύουν με μοναδικό τρόπο μουσικές και τραγούδια με ήχους λαϊκούς και ρεμπέτικους…
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΝΟΕΜΒΡΗ
STARS BACK
Βραδιές γεμάτες Μουσική, Χορό & Τραγούδι
Εμπνευσμένες από τον Παλιό & Καλό Ελληνικό Κινηματογράφο

Τρία αδέλφια συναντιούνται στο σπίτι της γιαγιάς μετά από πρόσκληση του μικρότερου αδελφού. Η ανακάλυψη ενός άλμπουμ με φωτογραφίες από την καλλιτεχνική δράση της γιαγιάς αλλά και ο ενθουσιασμός του, οδηγούν το μικρότερο αδελφό να γίνει ο παρουσιαστής της βραδιάς τόσο στα αδέλφια του όσο και στο κοινό.
Αυτός, με χιουμοριστικό κυρίως τρόπο, παρουσιάζει όλες της καλλιτεχνικές συνεργασίες που είχε η γιαγιά. Και τα παιδιά με τη σειρά τους ζωντανεύουν, τραγουδιστικά και ερμηνευτικά, τα πρόσωπα της εποχής που παρουσιάζεται. Στην προσπάθεια αυτή συμβάλλουν και 2 μίμοι ηθοποιοί.
Η Έλενα Ρώμεση επιστρέφει με τη λαϊκή φωνή της σε μια παράσταση γεμάτη εκπλήξεις, με show μιμήσεων και τραγούδια κινηματογραφικά, ελαφρά και λαϊκά, που καταλήγουν σε ένα λαϊκό πάλκο που ζωντανεύει το κέφι και τις αισθήσεις!
Όλη η παράσταση ντύνεται με αποσπάσματα και καλές στιγμές από ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου!
DRUG SHOW BY: Σταύρος Καλλιγέρης & Lenn Ryberg
Παίζουν και τραγουδούν: Αντώνης Παπαηλίας, Δημήτρης Αϊβαλιώτης, Ευγενία Μωράκη
Guest star: Έλενα Ρώμεση
Παίζουν οι μουσικοί:
Δημήτρης Παραράς: πλήκτρα
Δημήτρης Γαλίτης: κιθάρα
ιώργος Πολίτης: μπάσο
Φίλιππος Αρβανίτης: ντραμς
Νίκος Δαλδαβάνης, Δημήτρης Μπαλάφας & Νάνσυ Μαγνήσαλη:
σολίστες – μπουζούκι
Κείμενα / Σκηνοθεσία: Σταύρος Καλλιγέρης
Χορογραφία / Κινησιολογία: Σοφία Τρανά
Ώρα έναρξης 21.30
Τιμή εισιτηρίου 16 € (με κρασί / μπίρα)


ΤΡΙΤΗ 22 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ

Ο Γιάννης Καπετανάκης με τη λύρα του παρουσιάζει κομμάτια από το δίσκο του -που θα κυκλοφορήσει σύντομα- καθώς και κρητικά τραγούδια, συνδυάζοντας τον παραδοσιακό με τον ηλεκτρικό ήχο.
Μαζί του θα είναι οι:
Σωτήρης Καστάνης: ηλεκτρική κιθάρα
Νίκος Βενετάκης: λαούτο
Θάνος Κολοκυθάς: μπάσο
Θανάσης Αρχανιώτης: τύμπανα
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΤΕΤΑΡΤΗ 23 ΝΟΕΜΒΡΗ
Haig Yazdjian
Γιώτης Κιουρτσόγλου
Βαγγέλης Καρίπης

Τρεις από τους σημαντικότερους Έλληνες δεξιοτέχνες μουσικούς σε μία σπάνια συνάντηση κορυφής: ο Haig Yazdjian (ακουστικό ούτι, ηλεκτρικό ούτι, τραγούδι), ο Γιώτης Κιουρτσόγλου (ηλεκτρικό μπάσο) και ο Βαγγέλης Καρίπης (κρουστά, τύμπανα) συμπράττουν επί σκηνής ως trio και αναμένεται να μας καταπλήξουν για άλλη μια φορά! Δεν είναι τυχαίο ότι ο καθένας τους θεωρείται κορυφαίος στο είδος του, με διεθνή αναγνώριση.
Πρώτη ύλη για τις κοινές τους ζωντανές εμφανίσεις αποτελούν τα γνωστά και αγαπημένα κομμάτια του Haig Yazdjian, καθώς και υλικό από τις προσωπικές δουλειές τόσο του Γιώτη Κιουρτσόγλου (το CD με τον τίτλο Hapopsis) όσο και του Βαγγέλη Καρίπη (με το γκρουπ κρουστών Κρόταλα). Σίγουρα όμως ο αυθορμητισμός και η μαγεία της στιγμής θα ορίσουν τον τόνο.
Θα ακολουθήσουν αρκετές ακόμη εμφανίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό και οι συνθήκες έχουν πλέον ωριμάσει για την ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκου. Σε αυτές τις εμφανίσεις λοιπόν, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε αποκλειστικά και σε «πρώτη ακρόαση» και κάποια καινούρια κομμάτια που έχουν συνθέσει από κοινού για τις ανάγκες του νέου δίσκου.
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΠΕΜΠΤΗ 24 ΝΟΕΜΒΡΗ
MODE PLAGAL – HUMAN TOUCH

Οι Human Touch έχουν δημιουργήσει το δικό τους μουσικό υβρίδιο. Κατά τη διάρκεια της πορείας τους έχουν συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες της jazz και της soul και έχουν λάβει μέρος σε πολυάριθμα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Η μοναδική τους μουσική προσέγγιση αντικατοπτρίζει την απεριόριστη παλέτα των ρυθμών, των ήχων και των συναισθημάτων τους.
Η μουσική τους βρίσκει απόλυτη έκφραση στην αυτοσχεδιαστική ελευθερία των ζωντανών εμφανίσεων. Κάθε συναυλία τους είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν χαρακτηριστεί ως το «πιο καλά κρυμμένο μουσικό μυστικό των Βαλκανίων».
Human Touch είναι οι:
David Lynch: σαξόφωνα, φλάουτα, σφυρίχτρες, φωνή, κρουστά
Γιώτης Κιουρτσόγλου: μπάσο, κρουστά
Σταύρος Λάντσιας: πιάνο, πλήκτρα, τύμπανα, κρουστά, κιθάρα, melodica

Οι Mode Plagal χρησιμοποιούν την τεχνοτροπία της jazz και δημιουργούν ένα ξεχωριστό μουσικό ιδίωμα με αναφορές κατά κύριο λόγο στην ελληνική παραδοσιακή μουσική αλλά και σε βυζαντινούς ήχους, βαλκανικούς, αφρικάνικους, funky, groovy, rock, blues ρυθμούς και σε πολλά ακόμη στοιχεία που υπάρχουν στη μουσική τους ως επιρροές.
Ακροβατώντας με μαεστρία ανάμεσα σε όλα αυτά τα στοιχεία και συνδυάζοντάς τα με τον αυθορμητισμό και το κέφι τους, έχουν καταφέρει να παράγουν έναν αναγνωρίσιμο πλέον ήχο.
Οι Mode Plagal είναι οι:
Θοδωρής Ρέλλος: σαξόφωνα
Κλέων Αντωνίου: κιθάρες
Τάκης Κανέλλος: ντραμς
Αντώνης Μαράτος: μπάσο
Florian Mikuta: πιάνο
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25 ΝΟΕΜΒΡΗ
THE BURGER PROJECT

Τρώτε στη μάπα τα ίδια και τα ίδια? Έχετε βαρεθεί τη μετριότητα, τα άνοστα γουικέντ και τα χανγκόβερ?
Καιρός για αλλαγή.
Οι Burger Project επιστρέφουν μετά από καιρό στην πόλη που αγαπούν να μισούν, για 8 μοναδικές εμφανίσεις (τρεχάτε!)
Νέες ιδέες και κυρίως νέες συνταγές από τους πιο ανατρεπτικούς master chefs: με εμφανείς επιρροές από την κρητική κουζίνα, την αρ ντεκό και τον ψυχρό πόλεμο, ανακατεύουν το κατσικάκι με το σταμναγκάθι, τη σόγια με την πράσινη παπάγια.
Μουσική! Χορός! Ανιματέρ και DJ’s σε μια ταπεινή υπερπαραγωγή με τη σφραγίδα του γκρουπ, που καθοδηγείται από το Κομουνιστικό Κόμμα Β. Κορέας, με σκοπό τη μεταλαμπάδευση της Επανάστασης.
Μαζί τους στη σκηνή η passionaria της ελληνικής show biz Ματούλα Ζαμάνη και ένα εκλεκτό line up από Dj’s που θα σας κρατήσουν συντροφιά με ήχους και beats, ιδανικά για όσους πάσχουν από αστική νεύρωση.
Ξεφουρνίζουμε Παρασκευή 18 Νοέμβρη στη μουσική σκηνή Αυλαία και για τις επόμενες επτά Παρασκευές.
Σας περιμένουμε όλους -όπου αλλού κι αν πάτε θα περάσετε χειρότερα.
More info:
www.myspace.com/theburgerprojectwww.liveartway.comΏρα έναρξης 22.00
Είσοδος με κρασί / μπίρα 15 € (εξόφληση και μέσω λογαριασμού τηλεφώνου)

ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΝΟΕΜΒΡΗ
ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ

Από το Σάββατο 19 Νοέμβρη και για πέντε Σάββατα, ο Ορφέας Περίδης θα εμφανίζεται στη μουσική σκηνή Αυλαία.
Θα παρουσιάσει μια επιλογή τραγουδιών από οχτώ δίσκους του, καθώς και αποσπάσματα από το καινούργιο του cd με τίτλο «Ονειροπόλων μόχθοι», μια θεματική εργασία-αφιέρωμα στους δώδεκα μήνες.
Θα τον συνοδεύουν δύο νέοι τροβαδούροι, ο Βασίλης Μασσαλάς (ακουστική κιθάρα) και η Εύα Ατματζίδου (ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, τζουράς και μαντολίνο) και ο Αλέξανδρος Ιακώβου (βιολί).
Επίσης θα παρουσιαστούν τραγούδια από τους πρώτους προσωπικούς δίσκους του Βασίλη Μασσαλά: «Λοξή ματιά», της Εύας Ατματζίδου: «Μάταιο ροζ» και του Αλέξανδρου Ιακώβου: «Κάτι καινούργιο απ’ τα παλιά».
Μια μουσική συνάντηση τριών κιθαριστών και ενός βιολιστή που χρησιμοποιούν εναλλακτικούς τρόπους παιξίματος και ερμηνείας, σε μια προσπάθεια να αποδώσουν ένα δύσκολο και απαιτητικό πρόγραμμα με ποικιλία ρυθμών και τραγουδιών.
Ώρα έναρξης 22.30
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΗ
η Φωτεινή Βελεσιώτου στην Αυλαία

Ένα πρόγραμμα με διαλεγμένα λαϊκά τραγούδια από τη δεκαετία του ’50 μέχρι και σήμερα -που παίχτηκε με επιτυχία τον περασμένο χειμώνα και συνεχίζεται στην «Πριγκιπέσα» στη Θεσσαλονίκη- παρουσιάζει στην «Αυλαία» η Φωτεινή Βελεσιώτου κάθε δεύτερη Κυριακή από τις 16 Οκτώβρη.
Παίζουν και τραγουδούν οι μουσικοί:
Παναγιώτης Αστεριάδης: μπουζούκι, φωνή
Δημήτρης Σφίγγος: κιθάρα, φωνή
Δημήτρης Τσιολχάς: ακορντεόν, φωνή
Μίλτος Τσαλιγόπουλος: κοντραμπάσο
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 10 €

ΔΕΥΤΕΡΑ 28 ΝΟΕΜΒΡΗ
STARS BACK
Βραδιές γεμάτες Μουσική, Χορό & Τραγούδι
Εμπνευσμένες από τον Παλιό & Καλό Ελληνικό Κινηματογράφο

Τρία αδέλφια συναντιούνται στο σπίτι της γιαγιάς μετά από πρόσκληση του μικρότερου αδελφού. Η ανακάλυψη ενός άλμπουμ με φωτογραφίες από την καλλιτεχνική δράση της γιαγιάς αλλά και ο ενθουσιασμός του, οδηγούν το μικρότερο αδελφό να γίνει ο παρουσιαστής της βραδιάς τόσο στα αδέλφια του όσο και στο κοινό.
Αυτός, με χιουμοριστικό κυρίως τρόπο, παρουσιάζει όλες της καλλιτεχνικές συνεργασίες που είχε η γιαγιά. Και τα παιδιά με τη σειρά τους ζωντανεύουν, τραγουδιστικά και ερμηνευτικά, τα πρόσωπα της εποχής που παρουσιάζεται. Στην προσπάθεια αυτή συμβάλλουν και 2 μίμοι ηθοποιοί.
Η Έλενα Ρώμεση επιστρέφει με τη λαϊκή φωνή της σε μια παράσταση γεμάτη εκπλήξεις, με show μιμήσεων και τραγούδια κινηματογραφικά, ελαφρά και λαϊκά, που καταλήγουν σε ένα λαϊκό πάλκο που ζωντανεύει το κέφι και τις αισθήσεις!
Όλη η παράσταση ντύνεται με αποσπάσματα και καλές στιγμές από ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου!
DRUG SHOW BY: Σταύρος Καλλιγέρης & Lenn Ryberg
Παίζουν και τραγουδούν: Αντώνης Παπαηλίας, Δημήτρης Αϊβαλιώτης, Ευγενία Μωράκη
Guest star: Έλενα Ρώμεση
Παίζουν οι μουσικοί:
Δημήτρης Παραράς: πλήκτρα
Δημήτρης Γαλίτης: κιθάρα
ιώργος Πολίτης: μπάσο
Φίλιππος Αρβανίτης: ντραμς
Νίκος Δαλδαβάνης, Δημήτρης Μπαλάφας & Νάνσυ Μαγνήσαλη:
σολίστες – μπουζούκι
Κείμενα / Σκηνοθεσία: Σταύρος Καλλιγέρης
Χορογραφία / Κινησιολογία: Σοφία Τρανά
Ώρα έναρξης 21.30
Τιμή εισιτηρίου 16 € (με κρασί / μπίρα)


ΤΕΤΑΡΤΗ 30 ΝΟΕΜΒΡΗ
Haig Yazdjian
Γιώτης Κιουρτσόγλου
Βαγγέλης Καρίπης

Τρεις από τους σημαντικότερους Έλληνες δεξιοτέχνες μουσικούς σε μία σπάνια συνάντηση κορυφής: ο Haig Yazdjian (ακουστικό ούτι, ηλεκτρικό ούτι, τραγούδι), ο Γιώτης Κιουρτσόγλου (ηλεκτρικό μπάσο) και ο Βαγγέλης Καρίπης (κρουστά, τύμπανα) συμπράττουν επί σκηνής ως trio και αναμένεται να μας καταπλήξουν για άλλη μια φορά! Δεν είναι τυχαίο ότι ο καθένας τους θεωρείται κορυφαίος στο είδος του, με διεθνή αναγνώριση.
Πρώτη ύλη για τις κοινές τους ζωντανές εμφανίσεις αποτελούν τα γνωστά και αγαπημένα κομμάτια του Haig Yazdjian, καθώς και υλικό από τις προσωπικές δουλειές τόσο του Γιώτη Κιουρτσόγλου (το CD με τον τίτλο Hapopsis) όσο και του Βαγγέλη Καρίπη (με το γκρουπ κρουστών Κρόταλα). Σίγουρα όμως ο αυθορμητισμός και η μαγεία της στιγμής θα ορίσουν τον τόνο.
Θα ακολουθήσουν αρκετές ακόμη εμφανίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό και οι συνθήκες έχουν πλέον ωριμάσει για την ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκου. Σε αυτές τις εμφανίσεις λοιπόν, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε αποκλειστικά και σε «πρώτη ακρόαση» και κάποια καινούρια κομμάτια που έχουν συνθέσει από κοινού για τις ανάγκες του νέου δίσκου.
Ώρα έναρξης 22.00
Τιμή εισιτηρίου 10 €

Μουσική σκηνή Αυλαία
Αγίου Όρους 15, Βοτανικός
2103474074
www.avlea.gr

ΑΝΤΙΟ ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 2011


Ξεκινήστε την εβδομάδα σας, ακούγωντας :

1 με 2 : «MΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΑ» . Ο ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, η ψυχή του MUZINE, του πιο όμορφου και καλαίσθητου μουσικού περιοδικού που βγήκε ποτέ στη χώρα μας, ανοίγει τα μάτια του κι ανοίγει την μέρα μας με μουσικές πανέμορφες, χωρίς πολλά λόγια, με πολλά δώρα κάθε λογής και πολύ γενναιοδωρία. Μουσική και καλή καρδιά.

2 με 4 : «ΤΕΧΝΗΕΝΤΩΣ» . Η εκπομπή που αγαπήσαμε μέσα από το διαδίκτυο, το πιο ψύχραιμο ηχητικό ταξίδι των ημερών μας, το «Τεχνηέντως» του Αυγουστίνου Ζενάκου, που έχουμε τη τιμή να αναμεταδίδουμε σε συνεργασία με το μοναδικό έγκυρο πόρταλ το www.thepressproject.gr και την πιο ρομαντική δημοσιογραφική παρουσία στη πεζή ζωή μας και τους σκοτεινούς κι άραχνους καιρούς μας.

4 με 6 : «Darling». Η Έλενα Τριαντάφυλλου έχει μόνο γλυκές κουβέντες και τρυφερές μουσικές για τολμηρούς, για γενναίους, για όμορφους και μοιραίους, για ανθρώπους με ανοικτή καρδιά, με ανοικτό μυαλό, με ανοικτά αυτάκια και μπόλικη αυτάρκεια.

6 με 8 : «Route 66». ο Φίλιππος Χρυσόπουλος μπαίνει στην αγαπημένη του χτυπημένη Buick 8, παίρνει τον “Route 66″ και ταξιδεύει σε παλιά και καινούργια λημέρια. Περνάει από μικρά, σκονισμένα μπαράκια
όπου οι μπάντες παίζουν για την ψυχή τους, τις μπίρες τους και μερικά δολάρια για βενζίνη. Σταματάει
όπου ακούει rock ‘n’ roll, blues,country, soul, rhythm ‘n’ blues, gospel, garage και, φυσικα, Elvis. Κλείνει τα αυτιά στις εποχικές μόδες και τραγουδάει δυνατά ό,τι είναι αυθεντικό, αληθινό. Εκεί, κάπου στην έρημο της Δύσης, Παραμένει πιστός σε αυτόπου έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι:
“It’s only rock ‘n’ roll but I like it.

8 με 10: «ΛΕΥΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ». Ο σεμνός και πολυτάλαντος Άκης Καπράνος, επηρεασμένος από το ντοκιμαντέρ για τον Σένα, πατάει γκάζια σε έρημα τοπία
με πανέμορφους ουρανούς κι ανοικτούς ορίζοντες
.

10 με 12: «Ένα Υπέροχο Εμβρυακό Ταξίδι» με τον BILL HUNCHBACK . Συνοπτικη ιστορια του ανθρωπου με βάση την αναγκη του για διευρυνση του νου ή/και για φυγή απο την πραγματικότητα.Σπάνια τραγούδια με “τοξικούς” τίτλους και αντίστοιχες πληροφορίες.Η εκπομπή θα ολοκληρωθεί σε δυο συνέχειες.Η μία Θα λάβει χωρα σήμερα στις 22.00 ακριβώς στον CLIPARTRADIO.gr και η δευτερη την επόμενη Δευτέρα την ίδια ώρα

12 με 2 : «025» / ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΡΑΝΟΥΔΑΚΗΣ …ναι ρε συ απ’ όλα θα ‘χω στην εκπομπή και μουσικές και φώτα κι εκπλήξεις και ξίδια και ξηροκάρπια και μπινελικάκια και καναπεδάκια τριθέσια που θα γίνονται και κρεβάτια χαχαχα ε μ’ εσένα πού ‘μπλεξα τι περίμενες χαχαχα ναι έχω τα κέφια μου γιατί αγαπάω τους φίλους μου και μου φαίνεται ότι κι αυτοί μ’ αγαπάνε τι άλλο θέλω ρε απ’ αυτή τη ζωή την άσε τώρα να μην την πω τι άλλο θέλω?

Αν δεν μπορείτε να μας δείτε
Ακούστε μας
Αν δεν μπορείτε να μας ακούσετε
Φανταστείτε μας

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ


Το μενού σήμερα, έχει τα εξής πιάτα ημέρας :

2 με 4 : «ΠΙΡΑΝΧΑΣ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ» / ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑΣ. Μια εκπομπή που ξετυλίγει για εσάς μουσικές και τραγούδια, για παιδιά και τη παιδική αθωότητα ή για ανθρώπους που κρατούν ζωντανό μέσα του το παιδί. Μια εκπομπή
Για μικρά και μεγάλα παιδιά
Για μικρές και μεγάλες καρδιές

4 με 6 : «Οn The Road». Γυρίζουμε τον κόσμο ακολουθώντας με ένα ποδήλατο
Και κάνουμε στάσεις σε όμορφα τοπία με πανέμορφη θέα και υπέροχες μουσικές για υπόκρουση σαν την πιο ωραία ταινία που δεν είδαμε ακόμα, σαν τον πιο μεγάλο έρωτα που δεν ζήσαμε ακόμα. Συντονιστείτε για ένα αλλιώτικο “On The Road” με τον Κώστα Χουβαρδά.

6 με 8 : «ΤΗΕ GOST» / ΤΑΣΟΣ ΠΛΟΥΜΗΣ. Καπετάνιος για 2 ώρες το παιδί – θαύμα, που συνομιλεί με φαντάσματα κι ακούει μουσικές απ΄άλλον κόσμο, απ΄άλλον πλανήτη… Θα σας μεταφέρει στη πίσω μεριά της κουρτίνας, στη σκοτεινή κλειδωμένη ντουλάπα, στο μουχλιασμένο υπόγειο και γενικώς σε μέρη που ποτέ δεν πήγατε ή δεν τολμήσατε να πάτε μόνοι σας.

8 με 10 : «A FISTFULL OF VINYLS». Ο Μανόλης Χρυσάνθου που επιλέγει γνωστές, λιγότερο γνωστές και άγνωστες ακόμα και στον ίδιο μελωδίες, εξορκίζοντας τους φόβους της εβδομάδας που καταφτάνει. Συνδέει τα ασύνδετα και συντονίζεται με τα Κυριακάτικα mood swings με την βοήθεια των ήχων
της pop, soul, electro, rock και ότι άλλο μας είναι απαραίτητο…

10 με 12: «Faraway, so close»/ ΡΟΗ ΑΡΓΥΡΗ. Αναχωρούμε για έναν στοργικό φάρο, στη μακρινή Ρόδο.. Ατενίζουμε τον αστροφώτιστο ουρανό, παρέα με τη Ρόη.. Ακούμε τους μουσικούς χτύπους της καρδιάς της.. Αισθανόμαστε..

12 με 2 : «025» / ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΡΑΝΟΥΔΑΚΗΣ. πας καλά παιδί μου? δεν έμαθες ακόμα ότι το αντίδοτο στην κρίση είναι ο ClipArt Radio? όχι όχι μη λες χαζά δεν το γράφει ο γιατρός στα συμπληρώματα διατροφής ναι ναι και ιχνοστοιχεία μετάλλων και ορυκτά και ginseng και ουφ με ζάλισες ρε τι καταλαβαίνεις τώρα θα σου διαβάσω τις οδηγίες από το κινητό μου τελειώνει κι η κάρτα έμπα και δες το clipartradio.gr και να σου πω άμα δεν μπαίνεις στο chat κάνεις μισές δουλειές το λέει και το κουτί απέξω δεν ολοκληρώνεις άντε ρε χαχαχα άντε να χαθείς πρωί πρωί χαχαχα σταμάτα ρε ναι είναι και κούκλες και κούκλοι και φωνάρες μπαίνεις εκεί που λέει συνεργάτες θα σταματήσεις τώρα εγώ σου μιλάω σοβ χαχαχα όχι πρέπει να το πάρεις πακέτο άμα θες αποτελέσματα δε διαλέγεις να σου πω μου τελειώνει η κα……………….

Αν δεν μπορείτε να μας δείτε
Ακούστε μας
Αν δεν μπορείτε να μας ακούσετε
Φανταστείτε μας

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟ ΦΩΣ ΝΑ ΣΕ ΤΥΛΙΓΕΙ


ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΝΑ ΣΕ ΠΝΙΓΕΙ
ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΝΑ ΥΠΟΚΛΙΝΕΣΑΙ

Το μενού σήμερα, έχει τα εξής πιάτα ημέρας :
2 με 4 : «A FISTFULL OF VINYLS». Ο Μανόλης Χρυσάνθου και η Στέλλα Νούτσου επιλέγουν γνωστές, λιγότερο γνωστές και άγνωστες ακόμα και στον ίδιο μελωδίες, εξορκίζοντας τους φόβους της εβδομάδας που καταφτάνει. Συνδέει τα ασύνδετα και συντονίζεται με τα Κυριακάτικα mood swings με την βοήθεια των ήχων της pop, soul, electro, rock και ότι άλλο μας είναι απαραίτητο…
4 με 6 « Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΑΙΦΕΛ» του αεικίνητου Bill Hunchback σε απογευματινούς περιπάτους, με πρωινούς προβληματισμούς και νυχτερινές απορίες και φιλοδοξεί να μετατρέψει το νωχελικό σας απόγευμα σε μια ανήσυχη ενασχόληση και να σας κάνει να νιώσετε λίγο ηλεκτρισμό εν μέσω φθινοπώρου.
6 με 8 : «Three Legged Dog» / ΠΑΝΟΣ ΤΡΑΓΟΣ. Ένα ταξίδι με συνοδούς εφιάλτες, μελαγχολία, παράνοια και νοσταλγία. Το πρώτο ηχητικό ταξίδι που προσφέρεται για ψυχανάλυση, αυτοκριτική και ενδοσκόπηση….
8 με 10: «Οn The Road» Γυρίζουμε τον κόσμο ακολουθώντας με ένα ποδήλατο. Και κάνουμε στάσεις σε όμορφα τοπία με πανέμορφη θέα και υπέροχες μουσικές για υπόκρουση σαν την πιο ωραία ταινία που δεν είδαμε ακόμα, σαν τον πιο μεγάλο έρωτα που δεν ζήσαμε ακόμα. Συντονιστείτε για ένα αλλιώτικο “On The Road” με τον Κώστα Χουβαρδά.
10 με 12: « MUSIC SPEAKS LOUDER THAN WORDS» EYH TASAKOY . « Η μουσική είναι πιο δυνατή από τις λέξεις ». «΄Οσα δεν λέν τα λόγια,τα λένε τα τραγούδια ». « Όχι άλλες υποσχέσεις – μόνο μουσική! ». « Ό,τι δεν μπόρεσα να πω,θα σου το τραγουδήσω ». « Σταμάτα να μιλάς,και άρχισε ν’ακούς..». 1000 και ένας τρόποι για να αποκωδικοποιήσουμε αυτή τη φράση. 1000 και μια νύχτες θα περάσουμε μαζί ! Με μαγεία και μουσική και λέξεις για μπαχάρι…
12 με 2: « F(reaking)_Rock Show!!!» Μεσάνυχτα: Η στιγμή από τη μία μέρα στην άλλη, η ώρα που ξυπνάνε τα ξωτικά, τα αερικά, τα φαντάσματα… Με αφορμή το ρολόι που χτυπάει δώδεκα ακριβώς τα μεσάνυχτα στο παραμύθι, η Άννα Δήμου ανάβει τα κεριά της και συνωμοτεί με το σκοτεινό τμήμα του μυαλού, ταξιδεύοντας χωρίς αποσκευές σε στιγμές που πέθαναν παλιά, σε στιγμές που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα… Με καλπάζουσες Metal μελωδίες επισκέπτεται πέτρινα κάστρα και μυστηριώδη δάση, συναντά την Κυρά της Λίμνης και με το Μέρλιν στο πλευρό της διώχνει τα πέπλα ομίχλης που κρύβουν τη νήσο Άβαλον. Για δύο ώρες (24:00 – 02.00 π.μ.) η μουσική γίνεται λέξεις, οι λέξεις γίνονται εικόνες. Κλείνουμε τα μάτια και ζούμε τη ζωή στο όνειρο…
Αν δεν μπορείτε να μας δείτε
Ακούστε μας
Αν δεν μπορείτε να μας ακούσετε
Φανταστείτε μας

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ


ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ

ΟΧΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΗΛΙΟ

ΟΧΙ ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ

ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ


Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου

δὲν εἶδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι

δὲν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα

δὲν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανὸς



Σὲ σκοτεινὰ δωμάτια κλεισμένοι

δὲν ξέρουν ἂν θὰ πεθάνουν

παραμονεύουν

μὲ μαῦρες μάσκες καὶ βαριὰ τηλεσκόπια

μὲ τ᾿ ἄστρα στὴν τσέπη τους βρωμισμένα μὲ ψίχουλα

μὲ τὶς πέτρες τῶν δειλῶν στὰ χέρια

παραμονεύουν σ᾿ ἄλλους πλανῆτες τὸ φῶς



Νὰ πεθάνουν



Νὰ κριθεῖ κάθε Ἄνοιξη ἀπὸ τὴ χαρά της

ἀπὸ τὸ χρῶμα του τὸ κάθε λουλούδι

ἀπὸ τὸ χάδι του τὸ κάθε χέρι

ἀπ᾿ τ᾿ ἀνατρίχιασμά του τὸ κάθε φιλὶ

Νὰ πεθάνουν

Μίλτος Σαχτούρης

ΜΕΡΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗΣ


Η Περιφρόνηση τους , Η περηφάνεια μας.


Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται
με την περιφρόνηση


Το τίποτα, το έδωσες.
Και τώρα τίποτα δεν δίνεις εσύ που με ακούς.


Το αίμα των πολέμων, στέγνωσε.

Η περιφρόνηση, είναι αίσθημα αγνό
Κι ούτε ένα νεύμα προκαλεί, πλην
Την ώρα της ανθρώπινης συμπόνιας.


Δούναι και λαβείν˙ λοιπόν, μες στη φωνή μου
Υπάρχει αν μη τι άλλο το σημάδι:
Ένα σημάδι ζωντανής γεωμετρίας.


Μες στη δική σου
Ένα κοχύλι. Νεκρό βεβαίως.
Με τα κατάλοιπα μιας επικήδειου και
Των γογγυσμών της.


Σαλβατόρε Κουαζίμοντο

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΙΠΕ ΟΧΙ


Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ απεχώρησε από την Παρέλαση…

Από το αξίωμα του, να αποχωρήσει…. Καιρός είναι…

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

ΚΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΖΩΗ


ΤΟ ΚΑΥΚΑΛΟ

Δημοσιεύτηκε στο “Ο Λόγος” (Κωνσταντινουπόλεως) το Νοέμβριο του 1920. Γράφτηκε πιθανότατα τον Ιούνιο του 1920 όταν ο ποιητής νοσηλευόταν στο ΣΤ’ Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών.

Οι άνθρωποι νομίζουνε πως τα ξέρουν όλα. Eτσι κανένας δε θα’ θελε να υποθέσει πως ένα καύκαλο μέσα στην οστεοθήκη του είναι κάτι παραπάνω από ό,τι πιστεύεται κοινά. Γι’ αυτό δεν έτρεμε καθόλου το χέρι τού παράξενου ποιητή όταν ήρθε μια μέρα να ταράξει τον ύπνο των αιώνων που κοιμόμουν μέσα στο μαύρο μου κασονάκι, όξω από την εκκλησία του νεκροταφείου.

Τις δύο μικρές σπηλιές στη βάση του μετώπου μου – στη ζωή τ’ όνομα τους ήταν γλυκό σαν το φως – τις γιόμιζε η νύχτα του ασυνείδητου. Κάποια αράχνη εσάλευε απάνω στο μηλίγγι μου κ’ είχε γίνει το όνειρό μου. Ξυπνώντας έξαφνα, ένοιωσα να με σηκώνουν. Σιγουρα θα ήρθε η ώρα του χωνευτηρίου, εσκέφτηκα. Με το δίκιο τους θα κουράστηκαν οι δικοί μου να πληρώνουν τόσα χρόνια τώρα το μισό νοίκι που εξασφάλιζε τη θέση μου στην αυλή της εκκλησίας. Αλλά δεν ήταν αυτό. Μ’ ετύλιξαν σε μιαν εφημερίδα, κ’ ύστερα από λίγην ώρα εβρέθηκα στο τραπέζι της μελέτης του ποιητή μου, απάνω σ’ ένα βιβλίο που έτυχε να’ ναι κάτι εύθυμα τραγούδια αγάπης.

Στην αρχή μ’ άφησαν ήσυχο να κοιτάζω ό,τι μπορούσε να χωρέσει στο στενό του κύκλο το βλέμμα μου, που δεν ήταν βέβαια βολετό να το διευθύνω όπου ήθελα. Αντίκρυ μου άσπριζε το κρεβάτι. Οι θύμησές μου ολοένα εζωήρευαν με το να το βλέπω. Τώρα θυμόμουν καθαρά ένα κρεβάτι. Δεν ήταν το κρεβάτι της τελευταίας μου αρρώστειας. Γιατί το ξεκουραστικό κρεβάτι του θανάτου δεν το θυμάται ένα καύκαλο σαν εμένα παρά μόνο για να νοσταλγήσει τη ζωή. Θυμόμουν, όμως, καθαρά ένα κρεβάτι. Ύστερα επέρασε θαμπό από τη μνήμη μου κάτι άλλο… Δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω τι. Πάει τόσος καιρός από τότε…

Εκοίταζα το ημερολόγιο στον τοίχο για να ιδώ πόσα χρόνια εβάστηξε ο ύπνος μου, όταν ένιωσα από το θόρυβο πως κάποιος εμπήκε στην κάμαρα. Ήταν ένας φίλος του απαγωγέα μου. Ήρθε και στάθηκε μπροστά μου. Ο ποιητής μ’ έδειξε λέγοντας: “Να σου συστήσω τον κύριο…”, κ’ είπε τ’ όνομά μου, που το’ χε διαβάσει στην οστεοθήκη.Ο άλλος υποκλίθηκε χωρικά, έβγαλε το καπέλο του και μου το φόρεσε. Άναψε κ’ ένα τσιγάρο και το σφήνωσε στα δόντια μου. Ύστερα αρχίσανε να γελάνε. Εγώ τους εκοίταζα σοβαρά, όπως ταιριάζει, σ’ όσους έζησαν τη ζωή, να κοιτούνε αυτούς που θα τη ζήσουν. Δε με πείραζε καθόλου ένα τέτοιο φέρσιμο, μόνε συλλογιζόμουνα τι απλοϊκοί που ‘ναι οι άνθρωποι να νομίζουνε πως τα ξέρουν όλα και να μη θέλουνε ποτέ να παραδεχτούνε πως ένα καύκαλο μπορεί να ‘ναι κάτι παραπάνω από ό,τι πιστεύεται κοινά.

Δυο ολόκληρες ώρες αναγκάστηκα να τους ακούω. Τα λόγια τους θα μου ‘φέρναν πικρό το χαμόγελο στα χείλη. Μιλούσανε για τις γυναίκες τους, για τα βιβλία τους, για κάθε τι, σα να μην ήταν το κρανίο ενός ανθρώπου όμοιου μ’ αυτούς η μπάλα εκείνη της φρίκης που τη ήξεραν τόσο κόντά τους.

Εφύγανε.

Αργά, μετά τα μεσάνυχτα, εγύρισε μονάχος ο ποιητής. Δεν ξέρω γιατί ένιωσα κάτι σαν ένα αίσθημα υπεροχής να με κυριεύει. Καθώς άναβε η λάμπα, το χέρι του δεν ήταν όμοια σταθερό όπως όταν άνοιγε το μάυρο μου κουτί, στο νεκροταφείο. Το φως, πέφτοντας λοξά απάνω μου, μού ‘δωσε μιαν όψη παράξενα ζωντανή. Το κατάλαβα από την έκφραση του φίλου μου αυτό. Με πήρε στα χέρι του. Άνοιξε το παράθυρο. Θα με πετούσε στο δρόμο, αν δεν εκάρφωνα πιο μαύρο και πιο βαθύ το βλέμμα μου στο μεταξύ των ματιών του. Μ’ άφησε στο πεζούλι του παραθύρου κ’ έκλεισε. Όλη τη νύχτα τον άκουγα να στριφογυρίζει στο κρεβάτι. Αν εκοιμήθηκε, θα ‘κανε πολύ ταραγμένο ύπνο.

Το πρωί βρέθηκα μέσα στην οστεοθήκη μου. Χωρίς άλλο θα μ’ έφερε στη θέση μου ο ίδιος εκείνος τύπος με τα παράξενα γούστα. Τώρα ακουμπώ το σαγόνι μου στοχαστικά στο κόκκαλο του χεριού και σκέφτομαι την περιπέτειά μου. Μου φαίνεται πως βλέπω ακόμα το βιβλίο με τα εύθυμα ερωτικά τραγούδια και το ημερολόγιο με την τραγικά προχωρημένη ημερομηνία. Περσότερο όμως συλλογιέμαι το κρεβάτι. Το κρεβάτι μ’ έκαμε να μισοθυμηθώ μια μικρή ιστορία που ενόμιζα πως είχα κατορθώσει να ξεχάσω ολότελα.


Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

Από αυτόγραφο του ποιητή προφανώς δοσμένο από τον ίδιο στην Μαρία Πολυδούρη — η οποία το εμπιστεύτηκε στη Μυρτιώτισσα. Το πιθανότερο είναι να γράφτηκε στα 1922.

(Είναι εδώ; Είναι εκεί; Εφυγε; Θα’ ρθει; Πού είναι; Η τελευταία;)

Α! Το δάσος πέρα. Ενα τραπεζάκι κάτω από τ’ απόμερο πεύκο. Και η νύχτα που ερχόταν σιγά σιγά για να μην τη νιώσουμε. Η βοή του βραδινού ανέμου στα κλαδιά. Τα λόγια που έλειπαν. Τα χέρια ωχρά. Τα μάτια και τ’ αστέρια. Μεσάνυχτα. Τίποτε απ’ όλα δεν είχε ειπωθεί.

(Ψέματα; Ψέματα; Παιχνίδι φιλαρέσκειας; Περιέργεια; Εγωισμός;)

Κι άλλοτε η θάλασσα. Τα πλοία που έφευγαν στον ορίζοντα παίρνοντας τα όνειρά μας. Ο φλοίσβος μα τις υποσχέσεις του. Εκεί πάνω στο βράχο τ’ άφθονα και ανεξήγητα δάκρυα. Η μοναξιά στο απέρναντο. Τα φιλιά. Η ψυχή…

(Τίποτε; Τίποτε; Παιδικότητες; Ρομαντισμός; Αυταπάτη;)

Aλλες φορές η αυγή αναπάντεχη και προδοτική. Από δρομάκια το κουραστικό γύρισμα. Οι πρώτοι θόρυβοι της ημέρας. Η γλυκιά μεταμέλεια στο πρόσωπο που φωτιζόταν ολοένα. Το χαίρε…

(Eφυγε; Δε θα’ ρθει πια; Τελευταία;)


Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Αλεξανδρινή Τέχνη”, Γ’ , 8-9, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1929. Το χειρόγραφο σώζεται σήμερα στο αρχείο του Γ.Θ. Καρυωτάκη. Είναι καθαρογραμμένο με μελάνι από τη μια όψη ενός φύλλου 31Χ21 εκ.

Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία. Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.

Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα ‘ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ’ αναπνέω το άρωμά τους.

Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ’ άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι.

Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.

θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησις, ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.

Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα.

Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας.


ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ

Δεν ήξερε αν ήταν μικρόβιο ή αόρατος κακοποιός, ή ακόμη τίποτε άλλο. Επίστευε όμως ότι ο Χρόνος υπήρχε στο διάστημα. Είχε αρκετές αποδείξεις.

Κάποτε, σ’ ένα μακρινό ταξίδι του, το βαπόρι πέρασε από το λιμάνι μιας επαρχιακής πόλεως όπου είχε ζήσει μικρός. Εβγήκε έξω, θέλοντας να θυμηθεί την παιδική του ζωή. Ήταν Κυριακή. Στην πλατεία η μπάντα έπαιζε κάποια ιταλική όπερα. Ο κόσμος έκανε βόλτες ή καθόταν στο καφενείο. Τα παιδιά, όσα δεν έτρεχαν, παρακολουθούσαν τις κινήσεις του αρχιμουσικού. Μια μακαριότης επλανάτο πάνω σ’ όλα.

Είδε το πατρικό του σπίτι. Τον κήπο. Την ταράτσα, που ανέβαινε για να απλώσει τους αετούς, ή για να κηρύξει πετροπόλεμο, δένοντας βιαστικά βιαστικά χάρτινες σημαιούλες.

Τίποτε δεν άλλαξε. Οι καρέκλες του ζαχαροπλαστείου σε τρεις σειρές, όπως και τότε. Ακόμα και η πλάκα που πατούσε ήταν ίδια. Όλα ήταν τα ίδια. Μόνο που είχαν μικρύνει. Είχαν απελπιστικά μικρύνει. Είχαν χάσει το ένα τρίτο του όγκου τους. Αλλά αυτό έγινε συμμετρικά, κ’ έτσι οι άνθρωποι που κάθονταν ακίνητοι και σιωπηλοί, σαν απόντες, γύρω στα μαρμάρινα τραπέζια, και τα κορίτσια, πιο πέρα, με τις φωτεινές γραμμές της σιλουέτας τους, υψωμένες παράλληλα προς το νερό του αναβρυτηρίου, και οι δυο γέροι, σ’ ένα μπαλκόνι, με τις θαμπές, αμφίβολες γραμμές, των χαρακτηριστικών τους, και οι μουσικοί, και ο αρχιμουσικός ακόμα, που ενόμιζε ότι κρατούσε με τη μπαγκέτα του το Χρόνο, δεν είχαν τίποτε αντιληφθεί. Ο Χρόνος όμως εδούλευε ελεύθερα ανάμεσα τους, τρώγοντας κάθε στιγμή κάτι από τη φτωχή τους ύπαρξη.

Έμεινε εκεί αρκετή ώρα, αφηρημένος, σα να περίμενε τους μικρούς του φίλους. Για να συνέλθει χρειάστηκε ένα στριγγό σφύριγμα. Το καράβι έφευγε,

ΙΙ

Ύστερα θυμόταν έναν χορό μεταμφιεσμένων. Υποχρεωτικό ένδυμα ορισμένης εποχής. Κυρίες, με μεταξωτά ροζ ή ουρανιά κρινολίνα, με πουδραρισμένα μαλλιά, με πράσινες και χρυσές περούκες, έπεφταν ημίγυμνες, γεμάτες εμπιστοσύνη, στα χέρια των δουκών – χρηματομεσιτών και μαρκησίων – καπνεμπόρων. Εσφίγγονταν τόσο, που τα μέτωπά τους ακουμπούσαν κάποτε στα χείλη των καβαλιέρων και η στεφάνη του κρινολίνου ανασηκωνόταν.

Παραμερίζοντας όλοι, εσχημάτιζαν ένα κύκλο στο κέντρο της αιθούσης, και τέσσερα ζεύγη, τα πιο εξαϋλωμένα, άρχισαν να χορεύουν μενουέτο. Η παραίσθησις ήταν πλήρης. Το κομμάτι θα περιείχε βέβαια δυο τριες μαγικές νότες, που επαναλαμβάνονταν σε κάθε φράση, και οι νότες αυτές δημιουργούσαν την ατμόσφαιρα της περασμένης εποχής, συνεχή, κρυστάλλινη. Τα μικρά, γρήγορα βήματα, οι κομψές υποκλίσεις, τα νοσταλγικά βλέμματα, τα γεμάτα συγκρατημένο ερωτισμό χαμόγελα, περίεργες εστάμπες που είχαν διατηρηθεί άθικτες στην προθήκη ενός μουσείου.

Έπειτα έγινε το πιο απροσδόκητο. Οι χορευτές έχασαν το λογαριασμό τους. Ενώ έπρεπε να υπολογίσουν ακριβώς πόσα χρόνια είχαν υποχωρήσει προς το παρελθόν, για να μπορέσουν να ξαναγυρίσουν και να βρούν την προσωπικότητά τους, έβλεπε κανείς πως είχαν γελαστεί. Ανεπανόρθωτα γελαστεί. Εκατό ολόκληρα χρόνια επροχώρησαν, χωρίς βέβαια να το υποπτευθούνε. Παρακολουθούσε τώρα τις κινήσεις τους. Οι τέσσερις γυναίκες σκελετοί, θανάσιμα κομψοί, επήγαιναν προς τους αντρικούς, κ’ έπειτα επέστρεφαν με μελαγχολική χάρη, σα ν’ αναγνώριζαν το λάθος τους. Οι καβαλιέροι σταματούσαν, και το κρανίο τους εβάραινε τη γη, ενώ ψηλά, με ηλεκτρικά γράμματα που άναβαν κι έσβηναν, ήταν γραμμένο: ΑΠΟΚΡΕΩ 2027.

ΙΙΙ

Άλλοτε συνέβαινε κάτι περίεργο.Ακούγοντας μια φράση ή παρακολουθώντας ένα ασήμαντο γεγονός, είχε την εντύπωση ότι το πράγμα αυτό έγινε ή ελέχθηκε προηγουμένως, άγνωστο σε ποιο μέρος και πότε ακριβώς, και ότι τώρα επαναλαμβάνεται κατά τον ίδιο τρόπο. Του φαινόταν πολύ παράξενο. Μπορεί την πρώτη φορά να ήταν όνειρο. Ολοφάνερο όμως ότι τώρα ή τότε κάποιος ήθελε να παίξει μαζί του.

Συνήθως αυτό γινόταν με την ομιλία πάνω στα κοινότερα θέματα. Ζητούσε λ.χ. να πληροφορηθεί για ένα δρόμο που δεν ήξερε. Ο άνθρωπος τον οποίον είχε ρωτήσει τον κοίταζε για μια στιγμή χωρίς ν’ απαντήσει, κ’ έπειτα έβγαζε το καπέλο του κ’ εσκούπιζε το μέτωπότου. Τον ρωτούσε πάλι, αλλά συγχρόνως σαν αστραπή περνούσε από το νου του η σκέψις ότι αυτή η μικρή ιστορία είχε ξαναγίνει. Η πληροφορία που ζήτησε, η σιωπή του άλλου, η δεύτερη ερώτησή του, όλα, όλα απαράλλαχτα. Έπειτα, συνεχίζοντας τη σκέψη του, έλεγε μέσα του: “Να ιδείς που τώρα θ’ ακούσω: “Δεν ξέρω, αλλά νομίζω μετά τις γραμμές του τραμ που θα συναντήσετε””. “Δεν ξέρω, αλλά μετά τις γραμμές που θα συναντήσετε”, απαντούσε ο άγνωστος σαν ηχώ της σκέψεώς του, κ’ έφευγε βιαστικά, σκυμμένος, πνίγοντας ένα γέλιο.

IV

Εμελέτησε. Επούλησε κάποιο σπίτι που είχε, και αγόρασε χημικά όργανα. Κλεισμένος ολημέρα σ’ ένα υπόγειο, έκανε σειρές πειραμάτων, αρχίζοντας από τα πιο απλά και τολμώντας τα αδύνατα. Ανέλυε τις ουσίες, ήλεγχε τους τύπους που παραδέχτηκε η επιστήμη. Προσπαθούσε να βρει ένα λάθος στα δεδομένα της, κι από το λάθος αυτό να βγάλει το νέο στοιχείο. Μέσα στο υδρογόνο ή το οξυγόνο, μπορούσε να υπάρχει, σε μικρή βέβαια αναλογία, ο Χρόνος. Δεν αποθαρρυνόταν. Γεμάτος χαρά επανελάμβανε το πείραμα που απέτυχε.

Παρακολουθούσε τη ζωή από την εφημερίδα. Χαμογελούσε πονηρά στη σκέψη ότι κανένας δεν τον παρακολουθεί τον ίδιο. Όλοι, σκυμμένοι στις δουλίτσες τους, συλλογιζόταν μόνο πώς να τα βολέψουν. Όταν όμως θα τελειοποιούσε την εφεύρεσή του και θα περιόριζε το Χρόνο μέσα σ’ ένα γυαλί του εργαστηρίου του, να ιδούμε τους μεγαλόσχημους κυρίους που γέμισαν τον κόσμο με σαπουνόφουσκες. Να ιδούμε τι θα γίνουν οι τόκοι και τα επιτόκια τού απέναντι τοκογλύφου. Να ιδούμε με ποια ημερομηνία θα βγάζουν τις εφημερίδες τους.

V

Τώρα η ιστορία αυτή έχει τελειώσει. Στο απομονωτήριο του ασύλου που βρίσκεται, η νύχτα και η μέρα τού είναι το ίδιο αδιάφορες. Αν μπαίνει από το φεγγίτη λίγο φως, το κοιτάζει για μια στιγμή κ’ έπειτα το επιστρέφει με όλη του την καρδιά. Βλέπει το φωτεινό εκείνο τετραγωνάκι, δειγματολόγιο σε σχήμα βιβλίου, ν’ αλλάζει χρώματα, σα να το φυλλομετρά το αόρατο χέρι του Θεού. Ροζ, μπλε, πράσινο, μωβ… Αυτός όμως προτιμά το βελούδινο μαύρο που προεκτείνεται στο δωμάτιο όταν νυχτώσει.

Έτσι περνούνε οι ώρες, έτσι περνούνε οι μέρες κάθε ευτυχισμένου ονειροπόλου. Μένει ολομόναχος, ακίνητος μέσα στους τέσσερις τοίχους, σαν παλιά λιθογραφία στην κορνίζα της. Έχει το συναίσθημα ότι επραγματοποίησε το μεγάλο σκοπό της ζωής του. Τίποτε δεν αλλάζει από όσα τον περιστοιχίζουν. Και ο Χρόνος δεν υπάρχει.


ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΧΑΡΕΣ

Νέα Εστία, Γ’, 62, 15 Ιουλίου 1929, 553-555 (μαζί με το “Φυγή”).

Ι. ΚΑΛΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ

Είναι ένας αγαθός γεροντάκος. Έπειτα από τριάντα χρόνων υπηρεσία, έχει να διατρέξει όλους τους βαθμούς. Γραφεύς στο πρωτόκολλο.

Πάντα έκανε τη δουλειά του ευσυνείδητα, σχεδόν με κέφι. Σκυμμένος από το πρωί ως το βράδυ στο παρθενικό βιβλίο του, περνούσε τους αριθμούς και αντέγραφε τις περιλήψεις. Κάποτε, μετά την καταχώριση ενός εισερχομένου ή ενός εξερχομένου, ετράβαγε μια γραμμή που έβγαινε από την τελευταία στήλη και προχωρούσε προς το περιθώριο, έτσι σαν απόπειρα φυγής. Αυτή η ουρά δεν είχε θέση εκειμέσα, όμως την τραωούσε βιαστικά, με πείσμα, θέλοντας να εκφράσει τον εαυτό του. Αν έσκυβε κανείς πάνω στην απλή και ίσια γραμμούλα, θα διάβαζε την ιστορία του καλού υπαλλήλου.

Νέος ακόμη, μπαίνοντας στην υπηρεσία, εχαιρέτησε με συγκαταβατικό χαμόγελο του συναδέλφους του. Έτυχε να καθίσει σ’ αυτήν την καρέκλα. Κ’ έμεινε εκεί. Ήρθαν άλλοι αργότερα, έφυγαν, επέθαναν. Αυτός έμεινε εκεί. Οι προϊστάμενοί του τον θεωρούσαν απαραίτητο. Είχε αποκτήσει μια φοβερή, μοιραία ειδικότητα.

Ελάχιστα πρακτικός άνθρωπος. Τίμιος, ιδεολόγος. Μ’ όλη τη φτωχική του εμφάνιση, είχε αξιώσεις ευπατρίδου. Ένα πρωί, επειδή ο Διευθυντής του τού μίλησε κάπως φιλικότερα, επήρε το θάρρος, του απάντησε στον ενικό, εγέλασε μάλιστα ανοιχτόκαρδα και τον χτύπησε στον ώμο. Ο κύριος Διευθυντής τότε, μ’ ένα παγωμένο βλέμμα, τον εκάρφωσε πάλι στη θέση του. Κ’ έμεινε εκεί.

Τώρα, βγαίνοντας κάθε βράδυ από το γραφείο, παίρνοντας τον παραλιακό δρόμο, βιαστικός βιαστικός, γυρίζοντας δαιμονισμένα το μπαστούνι του με την ωραία, νικέλινη λαβή. Γράφει κύκλους μέσα στο άπειρο. Και μέσα στους κύκλους τα σημεία του απείρου. Όταν περάσει τα τελευταία σπίτια, θ’ αφήσει πάντα να ξεφύγει ψηλά με ορμή το μπαστούνι του, έτσι σαν απόπειρα λυτρωμού.

Μετά τον περίπατο τρυπώνει σε μια ταβέρνα. Κάθεται μόνος, αντίκρυ στα μεγάλα, γφρεσκοβαμμένα βαρέλια. Όλα έχουν γραμμένο πάνω απ’ την κάνουλα, με παχιά, μαύρα γράμματα, τ’ όνομά τους: Πηνειός, Γάγγης,. Μισσισσιππής, Τάρταρος. Κοιτάζει εκστατικός μπροστά του. Το τέταρτο ποτηράκι γίνεται ποταμόπλοιο, με το οποίο ταξιδέυει σε θαυμάσιους, άγνωστους κόσμους. Από τα πυκνά δέντρα, πίθηκοι σκύβουν και τον χαιρετάνε. Είναι ευτυχής.

II. ΕΝΑΣ ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

Δεν ξέρω τι φορούσε στο κεφάλι. Τα ρούχα της δεν είχαν ούτε σχήμα ούτε χρώμα. Εμπήκε στο γραφείο κρατώντας στην αγκαλιά δυο παιδιά και σέρνοντας τέσσερα. Καθένα έκλαιγε ή εφώναζε με ιδιαίτερο τρόπο. Άλλο τραβούσε το φουστάνι της, άλλο τα μαλλιά της. Ένα αγόρι ως τριών χρονών έτρεμε με κάτι παράξενα αναφιλητά, χωρίς να κλαίει. Όλα μαζί — φριχτή συμφωνία — εκοίταζαν τη μητέρα τους όπως οι μουσικοί το μαέστρο. Αυτή όμως είχε ξεχάσει την παρτιτούρα της σ’ ένα κομψό γραφειάκι από acajou.

Στάθηκε μπροστά μας με ορθάνοιχτα μάτια. Κάτι σαν ψεύτικο γέλιο, μια γκριμάτσα οίκτου προς τον εαυτό της, εξηγούσε τα λόγια της. Ήταν Αρμένισσα. Ο άντρας της επέθανε σ’ ένα χωριό, κ’ ήρθε από κει ζητώντας ψωμί για τα παιδιά της. Τώρα παρακαλούσε να στεγασθεί. Κάποιος που ήξερε τη γλώσσα της τής είπε ότι δεν υπήρχε πουθενά θέσις. Και καθώς δεν ήθελε να καταλάβει, την έβγαλαν έξω στο διάδρομο. Έμεινε ξαπλωμένη με τα παιδιά της ως το μεσημέρι. Την άλλη μέρα, η ίδια ιστορία. Ήρθε πολλές φορές ακόμη.

Επιτέλους την έριξαν σε μια αποθήκη. Τριάντα οικογένειες προσφύγων που έμεναν εκειμέσα είχαν χωρίσει τα νοικοκυριά τους πρόχειρα, με φανταστικούς τοίχους. Μπόγοι, κασέλες, κουβέρτες απλωμένες, ξύλα βαλμένα στη γραμμή, εσχημάτιζαν τετράγωνα, τα μαχητικά τετράγωνα της τελευταίας αμύνης. Σ’ αυτές τις φωλιές ακινητούσαν ή εσάλευαν πένθιμα σκιές ανθρώπων. Τρεις τρεις, πέντε πέντε, σκορπισμένοι ανάμεσα σε ρυπαρά ρούχα και υπολείμματα επίπλων, ήταν σα να ψιθύριζαν παραμύθια ή να προσπαθούσαν σιγά ν’ αποτινάξουν το σκοτάδι.

Τώρα η αποθήκη φωτίζεται από ένα κερί. Κάποιο δέμα τυλιγμένο με καθαρό άσπρο πανί έχει τοποθετηθεί προσκετικά, κάθετα προς τον τοίχο, χάμου. Είναι το μικρότερο από τα έξι παιδιά της Αρμένισσας, που πέθανε λίγες ώρες μετά την εγκατάστασή τους. Τ’ αδέλφια του παίζουν έξω στον ήλιο. Η μητέρα, ξαλαφρωμένη, παραστέκει για τελευταία φορά το μωρό της. Οι άλλες γυναίκες τη μακαρίζουν, γιατί θα μπορέσει από αύριο να πιάσει δουλειά. Είναι σχεδόν ευτυχής. Και ο νεκρός ακόμη περιμένει με τόση αξιπρέπεια…


ΙΙΙ. ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ BOVARY

Στη μέση της γιορτής προχωρούσε αργά. Καθώς όλοι βιάζονταν γύρω της, ήταν σαν ένα μαύρο στίγμα σε πανί κινηματογράφου. Συντροφιές από νέους περνούσαν. Άλλοι την έβλεπαν κ’ εξακολουθούσαν το δρόμο τους, άλλοι της εσφύριζαν ένα κομπλιμέντο, άλλοι της έλεγαν διστακτικά μια φράση περιμένοντας απάντηση. Όπου ο συνωστισμός ήταν μεγαλύτερος, η τόλμη ελευθερώνοταν και δεν αρκούσαν τα λόγια. Κάποιος εστάθηκε γελώντας μπροστά της, πρόσωπο με πρόσωπο, ώρα πολλή. Ναύτες επέρασαν δίπλα, κι όλοι επρόσεξαν να την σπρώξουν. Κάτι σκοτεινοί τύποι την ακολουθούσαν βήμα προς βήμα.

Ένιωθε τον εαυτό της κέντρο όλου αυτού του πλανόδιου ερωτισμού. Χωρίς να το καταλάβει επηρεαζόταν από την άγρια θέληση τόσων ανδρών. Εκνευρισμένη ακόμη από τον θόρυβο, τη ζέστη και την προσπάθεια να προχωρεί, στάθηκε σ’ ένα κύκλο ανθρώπων. Σε λίγο κάποιος ήρθε σιμά της. Δεν τον έβλεπε, αισθανόταν όμως να σφίγγεται ολοένα πάνω της. Έπεφτε απότομα, ύστερα έμενε ακίνητος, ύστερα πάλι πλησίαζε, ακριβώς όπως ο λεπτοδείχτης, στα μεγάλα ρολόγια του δρόμου, προχωρεί με αραιά πηδήματα προς τον ωροδείχτη. Το σώμα της τώρα, που το προστάτευε μόλις ένα λεπτό φόρεμα, ήταν ολόκληρο πάνω στο δικό του. Μουδιασμένη, εκμηδενισμένη, έκλεισε τα μάτια, κ’ έγειρε ελαφρά. Αυτός τότε, αρπάζοντας με βία το χέρι της, της μίλησε. Εγύρισε και τον είδε. Αλήτης. Κόκκινο, ζαρωμένο πρόσωπο, μάτια αναμμένα, γένια πυρρά. Τα ρούχα του, ξεβαμμένα, είχαν ένα κοκκινωπό χρώμα. Έσκυψε το κεφάλι της κοκκινίζοντας. Ήταν λοιπόν ο Έρως;

Εσυνέχισε το δρόμο της χωρίς ν’ απαντήσει. Την έσπρωχνε μέσα στο πλήθος. όταν απομακρύνθηκαν στάθηκε και το είπε να την οδηγήσει όπου ήθελε. Αυτή θα τον ακολουθούσε σε μικρή απόσταση. Εκοίταξε δύσπιστος, αλλά επροχώρησε. Έφτασαν σε δρόμους ερημικούς. Εβγήκαν έξω από την πόλη. Τώρα περπατούσαν δίπλα σ’ ένα φράχτη. Ήταν πανσέληνος. Η ευωδιά των κήπων εγέμιζε τα στήθη της. Μέσα στη σιωπή ακούονταν οι γρύλοι και τα γρήγορα βήματα των δύο ανθρώπων. Εγύριζε και την έβλεπε συχνά. Το πρόσωπό του φωτιζόταν από το φεγγάρι, παίρνοντας μια ξένη έκφραση. Και η σιλουέτα του, με τα παλιά, σχισμένα ρούχα, καθώς επήγαινε κουτσαίνοντας λίγο, είχε κάποιον αλλιώτικο, βιβλικό χαρακτήρα. Έφταναν σ’ ένα δάσος. “Εδώ” είπε ο άντρας βραχνά.

Από τα μάτια της επέρασαν την ίδια στιγμή εικόνες παιδικών αναμνήσεων. Οι χαλκομανίες με τα ξανθά αγγελούδια που κρατούσαν γιρλάντες από τριαντάφυλλα και χαμογελούσαν, φυλακισμένα στα φύλλα ενός βιβλίου. Οι βασίλισσες και οι ιππότες των παραμυθιών. Το μωβ φορεματάκι της πρώτης κούκλας. Ο θάνατος του αδελφού της…Ύστερα, όταν μεγάλωσε, τα χρόνια που πέρασε μονάχη με την μητέρα της. Έχανε κανείς τον αριθμό τους μέσα σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο. Και οι ενοικιαστές. Έχανε κανείς τη σειρά τους…

Ο άλλος ήταν ευτυχής. Σαν πράγμα αφέθηκε στα χέρια του. Την έσχισε σα χαρτί και την πέταξε χάμου με θυμό ασυγκράτητο, με την πρωτόγονη ορμή της διψασμένης του νιότης. Στις ακούσιες και άτονες αρνήσεις της, στις σβησμένες λέξεις που επρόφερε όχι η ίδια αλά το φύλο της, στην ένστικτο υποχώρηση της σάρκας της, αυτός είχε ν’ αντιτάξει βλαστήμιες και βρισιές, που εσκέπαζαν, εξιλέωναν με χυδαιότητα όλες τις άσεμνες κινήσεις του. Σκληρό, παγωμένο το στόμα του, με μια αποπνικτική ανάσα, αληθινή πληγή, εσφράγιζε αιματηρά τους ώμους, τα χείλη, το αγνό μέτωπο. Είχε την εντύπωση ότι κάπου αλλού συνέβαινε αυτή η φριχτή ιστορία, κ’ έκλεισε τα μάτια της.

Επέρασαν ώρες. Η αυγή έσκυβε στο ίνδαλμά της. Το πελιδνό σώμα της γυναίκας έλαμπε σαν άστρο διαρκώς περσότερο. Μέσα στα δάκρυά της εκοίταξε γύρω έκπληκτη. Εζήτησε να ντυθεί. Δεν ήθελε να την αφήσει. Της μιλούσε τώρα με τρυφερότητα. Ύστερα άρχισε να τραγουδάει. Της είπε κάτι σαν αστείο. Τέλος σηκώθηκε και, χωρίς λόγο, επήδηξε τρεις φορές όσο μπορούσε πιο ψηλα, ξεφωνίζοντας ασυνάρτητες λέξεις. Σε λίγη ώρα την αγκάλιασε πάλι. Ήταν ευτυχής.


ΦΥΓΗ
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Νέα Εστία”, Γ’, 62, 15 Ιουλίου 1929. Το χειρόγραφο σώζεται ακόμη. Με τον ίδιο τίτλο είχε δημοσιεύσει στη Νέα Ζωή (Αλεξάνδρειας) ανάλογο ποίημα.

Ι

Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περισσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα. Αναρχούμαι από τις αισθήσεις μου.

Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να τη διανοηθώ σ’ όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα αποτελέσματά της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου.

ΙΙ

Είμαι ο Φαίδων ριγμένος στη λάσπη. Θαυμαστό βιβλίο, που οι έννοιές του δε θα το σώσουν από τον άνεμο και τη βροχή, από τα στοιχεία και τους ανθρώπους.

ΙΙΙ

Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι, εφόρεσα αληθινή πορφύρα, στέμμα από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, ύψωσα ένα σκήπτρο πάνω από τα πλήθη, κ’ επήγαινα ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Έχανα τη συνείδηση του περιβάλλοντος, αλλά επήγαινα σαν υπνοβάτης, ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Οι παλιάτσοι έτρεχαν μπροστά μου ή εχόρευαν γύρω δαιμονισμένα. Εφώναζαν, εχτυπούσαν. Αλλά εγώ επήγαινα βλέποντας τα σύννεφα και ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Δυσκολότατα επροχωρούσα. Με τους αγκώνες άνοιγα τόπο, αφήνοντας πίσω μου ράκη. Αποσταμένος, ματωμένος, στάθηκα κάπου. Στον ήλιο έσπαζαν οι καγχασμοί των άλλων. Κ’ ήμουν γυμνός. Γέρνοντας βαθιά, σαν τσακισμένο δέντρο, άκουσα για τελευταία φορά την εσωτερική μου φωνή.

ΙV

Και τώρα έχασα την ήρεμο ενατένιση. Πού ν’ αφήσω το βάρος του εαυτού μου; Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με του κήπους. Τα βουνά με ταπεινώνουν. Για να δώσω τροφή στους λογισμούς μου, παίρνω το μεγάλο, δημόσιο δρόμο. Δύο φορές δε θα ιδώ το ίδιο πράγμα. Οι χωρικοί που στέκονται απορημένοι, έχουν την άγνοια και την υγεία. Τα σπίτια τους είναι παλάτια παραμυθιού. Οι κατσίκες τους δε μηρυκάζουν σκέψεις. Χτυπώ το πόδι και φεύγω. Περπατώ ολόκληρες μέρες. Πού πηγαίνω; Όταν γυρίσω το κεφάλι, ξέρω πως θ’ αντικρίσω το φάσμα του εαυτού μου.

ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Ι

Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και τ’ όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.

Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρισμά της. Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από μια κορφή, φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια. Παιδί ακόμα, εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της. Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν. Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οι αύρες μού άγγιζαν τα μαλλιά. Άστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια. Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα: ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή της.

Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της, το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί.

Είδα πολλά λιμάνια. Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες επήγαιναν δώθε κείθε σαν εύθυμοι μικροί μαθητές. Κουρασμένα πλοία, με ονόματα περίεργα, εξωτικά, ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους. Άνθρωποι σκεφτικοί, ώριμοι από την άλμη, ανέβαιναν σταθερά τις απότομες, κρεμαστές σκάλες. Άγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες.

Ύστερα ενύχτωσε. Μια κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα, μόλις έβρισκε απάντηση στις ράχες των μεγάλων, αργών κυμάτων. Εσάλευαν σαν από κάποια μυστική, εσωτερική αιτία, και άπλωναν πλησιάζοντας, για να σπάσουν απαλά, βουβά. Όλα τ’ άλλα — ο ουρανός, τα βουνά αντίκρυ, το ανοιχτό πέλαγος — ένα τεράστιο μάυρο παραπέτασμα.

ΙΙ

Έζησε κανείς θλιβερά πράγματα. (Σπίτια μαύρα, κλειστά. Αναιμικά, εξόριστα δέντρα του δρόμου. Η “μαντάμα” μετράει απογοητευμένη τις μάρκες της. Στην πλατεία οι λούστροι, κουρασμένοι να κάθονται, σηκώνονται και παίζουν μεταξύ τους. Ο νέος νομάρχης, με μονόκλ, επροσφώνησε τους υπαλλήλους. Δίπλα εξύπνησαν για να πάρουν το τρένο. Ποτά ανδρών 10 δρ., ποτά γυναικών 32,50 δρ.) Στον άνεμο ανοίγει ένα παράθυρο, κ’ έρχεται μπροστά μας. Όλα ξεχνιούνται. Είναι εκεί, άσπιλη, απέραντη, αιώνια. Με το πλατύ της γέλιο σκεπάζει την ασχήμια της. Με τη βαθύτητά της μυκτηρίζει. Η ψυχή του εμπόρου πεθαμένη και περπατεί. Η ψυχή της κοσμικής κυρίας φορεί τα πατίνια της. η ψυχή του ανθρώπου λούζεται στην αγνότητα της θαλάσσης. Βρίσκει η νοσταλγία μας διέξοδο και ο πόνος μας την έκφρασή του.

ΚΑΘΑΡΣΙΣ

Δημοσιεύτηκε μετά το θάνατο του ποιητή στα Ευρισκόμενα.

Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ενα και, χαίδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ – παφ, παφ, παφ, παφ -, “έχετε λίγη σκόνη” να είπω “κύριε Άλφα”.

Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνιά, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα ‘χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: “Άχ, αυτός ο Άλφα, κύριε Βήτα…”

Έπρεπε πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλωσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχθώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν’ αρθρώσω: “Δούλος σας, κύριε μου”.

Αλλα πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή δεν θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: “πεντακόσιες χιλιάδες”. Ένα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: “σύμφωνος”. Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και, μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: “Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ…”

Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω.

Κανάγιες!

Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαρας μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει.

Σήμερα επήρα τα κλειδιά κι ανέβηκα στο ενετικό φρούριο. Επέρασα τρεις πόρτες, τρια πανύψηλα, κιτρινωπά τείχη, με ριγμένες επάλξεις. Όταν βρέθηκα μέσα στον εσωτερικό, τρίτο κύκλο, έχασα τα ίχνη σας. Κοιτάζοντας από τις πολεμίστριες, χαμηλά, τη θάλασσα, την πεδιάδα, τα βουνά, ένιωθα τον εαυτό μου ασφαλή. Εμπήκα σ’ ερειπωμένους στρατώνες, σε κρύπτες όπου είχαν φυτρώσει συκιές και ροδιές. Εφώναζα στην ερημία. Επερπάτησα ολόκληρες ώρες σπάζοντας μεγάλα, ξερά χόρτα. Αγκάθια κι αέρας δυνατός κολλούσαν στα ρούχα μου. Με ήβρε η νύχτα…

Η ΖΩΗ ΤΟΥ

Βρέθηκε σε χειρόγραφο, γραμμένο με μολύβι και μάλλον δυσανάγνωστο, γεμάτο διαγραφές, διορθώσεις, προσθήκες και παραπομπές, στο πίσω μέρος ενός άγραφου υπηρεσικαού εντύπου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, σε γαλάζιο χαρτί διαστάσεων 30Χ22,5 εκ. και χρονολογημένο Ιούνιος 1928.

Ξυπνώντας, ένιωθε γύρω του μια καθαρότητα, κάτι σαν ατμόσφαιρα νοσoκομείου, μια εντύπωση ευχάριστη, σα να’ χε βαθιά αναστενάξει – ένιωθε πάντα μια σύντομη χαρά, όση χαρά του είχε απομείνει.

Καθώς κάποιο αόρατο χέρι να κρατούσε στο βυθό τα φύλλα και τα νεκρά ξύλα και τον πηλό που θ’ ανέβαιναν σε λίγο στην επιφάνειά της, η σκέψη του μπορούσε τώρα να λαμποκοπά, στραμμένος προς τον ουρανό καθρέφτης, λίμνη όπου πράσινες και χρυσές πλάκες φωτός απλώνονταν κι έσβηναν ασύλληπτες, χωρίς να πάρουν σχήμα, μπαίνοντας σαν γενεές η μία στη θέση της άλλης, βιαστικά βιαστικά, με το φόβο της πετριάς που θα τις διέλυε. Η εντύπωση εκείνη διαρκούσε λίγα δευτερόλεπτα.

Ύστερα ερχόταν η μνήμη κρατώντας στο ένα χέρι τα φίδια του παρελθόντος και στο άλλο τη σκοτεινή απαντοχή.

(Εδώ υπάρχει μια σιωπή μεγάλη, ένα κενό που θα μπορούσε να χωρέσει όλες τις πλαδαρές φιγούρες της πραγματικότητος.)

Κάποιο πρωί, στην ατμόσφαιρα αληθινού ίσως νοσοκομείου, αφού ανέπνευσε βαθιά, καθώς άλλοτε, δεν κατόρθωσε να ξυπνήσει.

Κι αυτό ήταν η ζωή και ο θάνατος του φίλου μου.

Κώστας Καρυωτάκης