ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ ΤΥΡΑΝΟΣ

περασαν μερες μεχρι να »δει» οτι δεν
αρκουσαν δυο ματια νεκρα για να παψει να βλεπει,
ουτε η λυση του αινιγματος τον καλυπτε,
τον φοβο της φωνης του ειχε κερδισει :

– αχ μανα καταραμενες οι πραξεις μου 
που μου στερεψαν της ροδαυγης το χρωμα.
τι εκαμα σαν παρεδωσα στο παθος το μυαλο μου;

σαν πριγκιπας εστεκα – σαπιο στεμα – 
και ακυβερνητο καραβι κατεληξε η ζωη μου,
τι χρωματα μαυρα να φορεσω 
που πιο μαυρο απο τις πραξεις
μου δεν στεκει σε αυτη την γη,
τι λαθος που ερωτευτηκα την μητρικη αγκαλια για μελλον,
θρηνω μανα,

σκιαχτρο πια κρυβω τον ηλιο μου,
σαρακι τρωει καθε μου αναπνοη – αλοιμονο ,
λεκες καθε μου λεξη στην ηθικη μου,
ο ουρανος μου 
μου ταιριαξε με το γκριζο 
και εσβησε την οικουμενη,
οικτο γυρευω και σε καθε εποχη 
θα γυρνω αναζητωντας λυτρωση,
κρυο πνευμα – κρυο το αιμα…..