ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ

Το μενού σήμερα, έχει τα εξής πιάτα ημέρας :

1 με 2 : «MΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΑ» . Ο ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, η ψυχή του MUZINE, του πιο όμορφου και καλαίσθητου μουσικού περιοδικού που βγήκε ποτέ στη χώρα μας, ανοίγει τα μάτια του κι ανοίγει την μέρα μας με μουσικές πανέμορφες, χωρίς πολλά λόγια, με πολλά δώρα κάθε λογής και πολύ γενναιοδωρία. Μουσική και καλή καρδιά.

2 με 4 «Strictly Weird Tales»! Η μονίμως μαυροφορεμένη ηρωίδα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, η Ορέστεια μέσα από την εκπομπή της «Strictly Weird Tales» θα δώσει φιλιά σε πολλούς βατράχους ψάχνοντας μαγεμένους μεταμορφωμένους πρίγκιπες, γιατί τα παραμύθια λένε πάντα την αλήθεια .

4 με 6 : «Εκτός Ορίων» / ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΤΑΚΙΔΗΣ. Μέλημα μας να διαδώσουμε τη μουσική που αγαπάμε , να σας κρατήσουμε συντροφιά τις δύσκολες τούτες μέρες , να γίνουμε μια μεγάλη παρέα, ν αναβιώσουμε το όνειρο και να αποβάλουμε κάθε είδους κακός κείμενα της πραγματικότητας περισώζοντας ότι έχει απομείνει . Ελατέ μαζί μας σήμερα 6 – 8 να το κάνουμε πράξη .

6 με 8 : «BRAINESSANCE » Αναζητούμε περισσότερη αρμονία, τη σκιά και λίγο νερό να ξεδιψάσει η ψυχή μας, να δροσιστούν τα χείλη μας, να γίνει ο ήλιος φιλικό χάδι και η στρογγυλεμένη της μέρας σιγαλιά, μια τελεία στη μουσική του απείρου. Ενδιάμεσα εσείς κι εμείς κι ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΜΠΟΣ.

8 με 10 : «025» / ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΡΑΝΟΥΔΑΚΗΣ. πας καλά παιδί μου? δεν έμαθες ακόμα ότι το αντίδοτο στην κρίση είναι ο ClipArt Radio? όχι όχι μη λες χαζά δεν το γράφει ο γιατρός στα συμπληρώματα διατροφής ναι ναι και ιχνοστοιχεία μετάλλων και ορυκτά και ginseng και ουφ με ζάλισες ρε τι καταλαβαίνεις τώρα θα σου διαβάσω τις οδηγίες από το κινητό μου τελειώνει κι η κάρτα έμπα και δες το clipartradio.gr και να σου πω άμα δεν μπαίνεις στο chat κάνεις μισές δουλειές το λέει και το κουτί απέξω δεν ολοκληρώνεις άντε ρε χαχαχα άντε να χαθείς πρωί πρωί χαχαχα σταμάτα ρε ναι είναι και κούκλες και κούκλοι και φωνάρες μπαίνεις εκεί που λέει συνεργάτες θα σταματήσεις τώρα εγώ σου μιλάω σοβ χαχαχα όχι πρέπει να το πάρεις πακέτο άμα θες αποτελέσματα δε διαλέγεις να σου πω μου τελειώνει η κα………………. ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΣ

10 με 12: «Floating in Space» / ΡΟΥΜΠΙΝΗ ΝΑΤΣΗ. < Ground control – Εντοπίσαμε παρεμβολές – Do you copy? > Αρχαίο λέιζερ του διαστήματος, δώσε ζωή σ’ αυτό το γερασμένο κομμάτι άνθρακα, και μια μεγάλη κοφτερή μύτη. < Roger – Οι παρεμβολές έχουν πολύ δομημένο μοτίβο, σχεδόν σαν μουσική, στέλνω συντεταγμένες και αναμένω λεπτομέριες – Over > Θα πετύχει, δεν θα αντέξω αν δεν πετύχει. Πρέπει να καλύψω επιτέλους τους μονότονους στείρους ήχους που μολύνουν το υπερπέραν. < Ερχεται από την περιοχή του Κρόνου. Εξαπλώνεται γρήγορα. Περιμενω εντολές – Over > Τα κατάφερα! Θα καεί το σύμπαν! Τελικά υπάρχει Θεός! Ας βάλει το χέρι του να κανεί λίγο Scratch… < It’s loud! It’s an Interplanetary Groove-Allegiance… Abandon all posts and Hit the DanceFloors – OVER ‘Ν’ OUT >

12 με 2 : «ΑΣΜΑΤΑ και ΜΙΑΣΜΑΤΑ» / ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΙΤΗΣ. Καινούργια εκπομπή, ολόφρεσκη παρουσία αναμέσα μας. Ο Αντώνης Μποσκοϊτης Λάτρης του στερητικού άλφα, παραμένει άγαμος, άφραγκος, άναρχος κι ανέμελος, προσπαθώντας να εναρμονιστεί όσο γίνεται περισσότερο με την αταξία του σύμπαντος. Φανταστείτε τι είδους ιστορίες έχει να μας διηγηθεί και πόσες εμπειρίες να μοιραστεί μαζί μας. Τεντώστε τα αυτιά σας, τεντώστε το μυαλό σας, τεντώστε τις αισθήσεις σας.

Αν δεν μπορείτε να μας δείτε
Ακούστε μας
Αν δεν μπορείτε να μας ακούσετε
Φανταστείτε μας

ΤΡΙΤΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Το μενού σήμερα, έχει τα εξής πιάτα ημέρας :

1 με 2 : «MΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΑ» . Ο ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, η ψυχή του MUZINE, του πιο όμορφου και καλαίσθητου μουσικού περιοδικού που βγήκε ποτέ στη χώρα μας, ανοίγει τα μάτια του κι ανοίγει την μέρα μας με μουσικές πανέμορφες, χωρίς πολλά λόγια, με πολλά δώρα κάθε λογής και πολύ γενναιοδωρία. Μουσική και καλή καρδιά.

2 με 4 : «ΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΤΙ ΧΑΣΑΜΕ» Μια δίωρη περιπλάνηση σε μουσικά μονοπάτια που έχουμε περπατήσει και έχουμε αγαπήσει, σε μονοπάτια καλά κρυμμένα που ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΑ σας αποκαλύπτονται, ….. A Walk On The Wild Side!!! γιατί η Μουσική Είναι Μια. Μέσα από χιλιάδες βινύλια και CD στο ρόλο του οδηγού και εξερευνητή ο Σπύρος Χήρας. ……..All Aboard!!!

4 με 6 : «BRAINESSANCE» . Αναζητούμε περισσότερη αρμονία, τη σκιά και λίγο νερό να ξεδιψάσει η ψυχή μας, να δροσιστούν τα χείλη μας, να γίνει ο ήλιος φιλικό χάδι και η στρογγυλεμένη της μέρας σιγαλιά, μια τελεία στη μουσική του απείρου. Ενδιάμεσα εσείς κι εμείς κι ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΜΠΟΣ.

6 με 8 : «Εκτός Ορίων» . Η εκπομπή έχει για σας τους ακροατές του clipartradio μια μεγάλη έκπληξη . Μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης με το πιο επίκαιρο πρόσωπο των ημερών παγκοσμίως . Κύριες και κύριοι μαζί μας στο studio ο Άγιος Βασίλης . Λίγο πριν το μεγάλο του ταξίδι ο Αι Βασίλης θα κάνει μια στάση στο studio του clipartradio για μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης . Θα διαβάσει ζωντανά στον αέρα τα γράμματα των μικρών αλλά και των μεγάλων φίλων του και θα προσπαθήσει να εκπληρώσει τις επιθυμίες τους. Μια διαφορετική εκπομπή που όλα μπορούν να συμβούν , αρκεί να το πιστέψεις . 6-8 με τον Κώστα Ποτακίδη , τον Αι. Βασίλη και τα ξωτικά του .

8 με 10: «ΚΛΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΡΑΝΑ» / ΤΑΣΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ. Μια εκπομπή πύραυλος που κινείται με ατομική ενέργεια, αλλά που παίρνει εμπρός με μικρές μπαταρίες… Μια ενδοσκοπική ματιά, σε μια περιοχή που ήταν κάποτε μια χώρα και που σήμερα είναι μια ανυπόφορη έρημος… Ένα απίστευτο ταξίδι, γεμάτο τόλμη, αθυροστομία, κουτσομπολιά, σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς……

10 με 12: «Strictly Weird Tales»! Η μονίμως μαυροφορεμένη ηρωίδα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, η Ορέστεια μέσα από την εκπομπή της «Strictly Weird Tales» θα δώσει φιλιά σε πολλούς βατράχους ψάχνοντας μαγεμένους μεταμορφωμένους πρίγκιπες, γιατί τα παραμύθια λένε πάντα την αλήθεια και
καλωσορίζουν το φεγγάρι.

12 με 2 : «Εδώ ΓΑΙΑ» / Zareen . Η μουσική είναι οξυγόνο! Ένα μαγικό δίωρο που έχει την πρόθεση να ενδυναμώσει το ανοσοποιητικό σύστημα της Γαίας και των κάτοικων της, με δονήσεις ηλεκτρονικές, σε ποικιλία σχεδίων και χρωμάτων που την πρώτη ώρα τονώνουν και τη δεύτερη χαλαρώνουν τα κύτταρα!! Αμπελοφιλοσοφίες που γαργαλούν το μυαλό αλλά και πνευματικές αναζητήσεις που ανυπομονούν να τρυπώσουν στην καρδιά….

Αν δεν μπορείτε να μας δείτε
Ακούστε μας
Αν δεν μπορείτε να μας ακούσετε
Φανταστείτε μας

ΤΡΙΤΗ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Το μενού σήμερα, έχει τα εξής πιάτα ημέρας :

1 με 2 : «MΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΑ» . Ο ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, η ψυχή του MUZINE, του πιο όμορφου και καλαίσθητου μουσικού περιοδικού που βγήκε ποτέ στη χώρα μας, ανοίγει τα μάτια του κι ανοίγει την μέρα μας με μουσικές πανέμορφες, χωρίς πολλά λόγια, με πολλά δώρα κάθε λογής και πολύ γενναιοδωρία. Μουσική και καλή καρδιά.

2 με 4 : «ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΕΚΤΟΣ ΓΡΑΦΕΙΟΥ». Φρέσκοι φρέσκοι το πρωί, με τον αεικίνητο Bill Hunchback τον άνθρωπό που έχει κάνει, κάθε μέρα να μοιάζει με απόκριες, σε πρωινούς περιπάτους, με πρωινούς προβληματισμούς και μεσημεριανές ορέξεις κι απορίες.

4 με 6 : «BRAINESSANCE» . Αναζητούμε περισσότερη αρμονία, τη σκιά και λίγο νερό να ξεδιψάσει η ψυχή μας, να δροσιστούν τα χείλη μας, να γίνει ο ήλιος φιλικό χάδι και η στρογγυλεμένη της μέρας σιγαλιά, μια τελεία στη μουσική του απείρου. Ενδιάμεσα εσείς κι εμείς κι ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΜΠΟΣ.

6 με 8 : «Εκτός Ορίων» / ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΤΑΚΙΔΗΣ. Μπήκαμε στην τελική ευθεία. Στο βάθος Χριστούγεννα . Μια γιορτή για μικρούς αλλά κυρίως για μεγάλους . Μεγάλους που δράττονται της ευκαιρίας των εορτών για ν αναπολήσουν τα παιδικά τους χρόνια, να αισθανθούν όλα αυτά που χάσανε κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης χρονιάς . Μέρες σαν ετούτες μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους ( αυτό το τελευταίο μη το δέσετε και κόμπο) . Άσε που φέτος ο Άγιος Βασίλης θα φέρει δώρα μόνο στους μεγάλους ( αυτό δέστε το κόμπο) Αναλυτικές πληροφορίες σχετικά στην εκπομπή ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΩΝ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ σήμερα 6-8
Και μη ξεχνάτε τα γράμματα σας προς τον Άγιο , για να τηρούμε και το πρωτόκολλο στο k.potakidis@hotmail.com….

8 με 10: «ΚΛΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΡΑΝΑ» / ΤΑΣΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ. Μια εκπομπή πύραυλος που κινείται με ατομική ενέργεια, αλλά που παίρνει εμπρός με μικρές μπαταρίες… Μια ενδοσκοπική ματιά, σε μια περιοχή που ήταν κάποτε μια χώρα και που σήμερα είναι μια ανυπόφορη έρημος… Ένα απίστευτο ταξίδι, γεμάτο τόλμη, αθυροστομία, κουτσομπολιά, σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς……

10 με 12: «Strictly Weird Tales»! Η μονίμως μαυροφορεμένη ηρωίδα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, η Ορέστεια μέσα από την εκπομπή της «Strictly Weird Tales» θα δώσει φιλιά σε πολλούς βατράχους ψάχνοντας μαγεμένους μεταμορφωμένους πρίγκιπες, γιατί τα παραμύθια λένε πάντα την αλήθεια και
καλωσορίζουν το φεγγάρι.

12 με 2 : «Εδώ ΓΑΙΑ» / Zareen . Η μουσική είναι οξυγόνο! Ένα μαγικό δίωρο που έχει την πρόθεση να ενδυναμώσει το ανοσοποιητικό σύστημα της Γαίας και των κάτοικων της, με δονήσεις ηλεκτρονικές, σε ποικιλία σχεδίων και χρωμάτων που την πρώτη ώρα τονώνουν και τη δεύτερη χαλαρώνουν τα κύτταρα!! Αμπελοφιλοσοφίες που γαργαλούν το μυαλό αλλά και πνευματικές αναζητήσεις που ανυπομονούν να τρυπώσουν στην καρδιά….

Αν δεν μπορείτε να μας δείτε
Ακούστε μας
Αν δεν μπορείτε να μας ακούσετε
Φανταστείτε μας

ΛΟΓΙΑ ΣΟΦΑ & ΣΠΑΝΙΑ

• «Αγαπάμε τη βία και γι’ αυτό προσέχουμε πολύ λίγο ποιες είναι οι συνέπειές της.»
• «Αυτός που κατορθώνει να μένει γαλήνιος κάνει και τους ανωτέρους του και τους κατωτέρους του να εξάπτονται.»
• «Είμαστε όλοι σαν παιδιά, που πρώτα επαναλαμβάνουν την “αλήθεια” που μας λέει η γιαγιά μας, μετά την αλήθεια που μας λένε οι δάσκαλοί μας και μετά, όταν μεγαλώσουμε, την αλήθεια που μας λένε οι διαπρεπείς άνθρωποι.»
• «Εμπιστέψου τους ανθρώπους κι αυτοί θα σ’ εμπιστευτούν, μεταχειρίσου τους μεγαλόψυχα και θα σου δείξουν τη μεγαλοψυχία τους.»
• «Η αμφισβήτηση της χρησιμότητας των εθίμων, σε ολόκληρη την έκτασή τους, είναι ένα αναπόφευκτο στάδιο στην ανάπτυξη κάθε ανώτερου ανθρώπου.»
• «Η αυτοπεποίθηση είναι η ουσία του ηρωισμού.»
• «Η δουλειά του εμπόρου είναι να μεταφέρει ένα είδος από μια περιοχή που παράγεται σε αφθονία, σε μια άλλη που σπανίζει.»
• «Η ζωή δεν είναι τόσο μικρή και υπάρχει πάντα καιρός να γίνει κανείς ευγενής.»
• «Η καλλιέργεια της θέλησης είναι το μυστικό της ύπαρξής μας.»
• «Κάθε ήρωας γίνεται στο τέλος ένα βάρος.»
• «Κάθε μεγάλο και φωτεινό κίνημα στην ιστορία του κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο θρίαμβος του ενθουσιασμού.»
• «Καλό είναι εκείνο το βιβλίο που μου φέρνει δημιουργική διάθεση.»
• «Καμιά μεγάλη πράξη δεν έγινε χωρίς ενθουσιασμό.»
• «Κανείς δεν ξέχασε ποτέ την επίσκεψη αυτής της δύναμης, στο νου και στην καρδιά του, που έκανε το καθετί νέο και που του έφερε την αυγή της μουσικής, της ποίησης και της τέχνης.»
• «Με πόσους τρόπους η τεχνίτρα φύση κρύβει κάθε πτυχή από τη μυστηριακή αρχαιότητα. Την κρύβει κάτω από ρόδα, βιολέτες και τις χιλιόμορφες χαραυγές.»
• «Ο άνθρωπος είναι μια συνάρτηση σχέσεων, μία δέσμη ρίζες που ανθούν και καρπίζουν στη ζωή.»
• «Ο ενθουσιασμός είναι το ύψος, όπου φτάνει ο άνθρωπος. Είναι το ανέβασμά του απ’ τη γη στον ουρανό.»
• «Ο ηρωισμός ενεργεί πάντα με το συναίσθημα και ποτέ με το μυαλό, και γι’ αυτό ενεργεί πάντα σωστά.»
• «Ο Θεός είπε: είμαι πάρα πολύ κουρασμένος απ’ τους βασιλιάδες, δεν μπορώ πια να τους υποφέρω.»
• «Στη δημοκρατία κάθε άνθρωπος είναι αναγκαίος.»
• «Τα ηρωικά αισθήματα δεν έχουν ποτέ λογική, γιατί είναι πάντοτε αληθινά.»
• «Το μοναδικό δώρο είναι ένα κομμάτι απ’ τον εαυτό μας.»
• «Χρωστάμε στον άνθρωπο μεγαλύτερη συμπαράσταση από τροφή και φωτιά, χρωστάμε στον άνθρωπο αδερφοσύνη.»

Ραλφ Γουόλντο Έμερσον (1803 – 1882)
αμερικανός φιλόσοφος και δοκιμιογράφος.

ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Του Πάολο Κοέλιο.

Χρόνια πριν ζούσε στη Βορειοανατολική Βραζιλία ένα πολύ φτωχό ζευγά­ρι, που είχε μονάχα μία κότα. Με πολλές στερήσεις, συντηρούνταν από τα αβγά της. Κάποτε λοιπόν, την παραμονή των Χριστουγέννων, το ζώο πέθα­νε. Ο άντρας, που είχε μονάχο μερικά σεντάβος, αλλά δεν αρκούσαν για να αγοράσει τρόφιμα για το δείπνο της βραδιάς, πήγε να ζητήσει τη βοήθεια του εφημέριου του χωριού. Αντί να τον βοηθήσει, ο εφημέριος του είπε μο­νάχα: «Όταν ο θεός κλείνει μια πόρτα, ανοίγει ένα παράθυρο. Αφού τα χρή­ματα σου δεν φτάνουν σχεδόν για τίποτα, γύρνα στο παζάρι και αγόρασε το πρώτο πράγμα που θα σου προσφέρουν. Εγώ ευλογώ αυτήν την αγορά και, καθώς την ημέρα των Χριστουγέννων συμβαίνουν θαύματα, κάτι θα σου αλλάξει τη ζωή για πάντα». Παρόλο που δεν ήταν σίγουρος ότι αυτή ή­ταν η καλύτερη λύση, ο άντρας γύρισε στο παζάρι. Ένας έμπορος τον είδε να τριγυρίζει εδώ κι εκεί και τον ρώτησε τι έψαχνε.

«Δεν ξέρω. Έχω ελάχιστα χρήματα και ο ιερέας μου είπε να αγοράσω τα πρώτο πράγμα που θα μου προσφέρουν”. Ο έμπορος ήταν ζάπλουτος, ωστόσο ποτέ δεν άφηνε ευκαιρία για κέρδος να πάει χαμένη. Πήρε αμέσως τα χρήματα, έγραψε κάτι βιαστικά ο’ ένα χαρτί και το έδωσε στον άντρα. «Ο πατέρας έχει δίκιο! Καθώς ήσουν πάντα καλός άνθρωπος, σου πουλάω τη θέση μου στον Παράδεισο, σήμερα, αυτή τη γιορτινή μέρα! Να, ορίστε και το συμβόλαιο!” Ο άντρας πήρε το χαρτί και απομακρύνθηκε, ενώ ο έμπορος ήταν γεμάτος περηφάνια που είχε πετύχει άλλη μία καλή εμπορική συναλλαγή. Το ίδιο βράδυ, καθώς ετοιμαζόταν για το δείπνο στο σπίτι του που ήταν γεμάτο υπηρέτες, αφηγήθηκε το περιστατικό στη γυναίκα του, προσθέτοντας ότι είχε καταφέρει να γίνει πολύ πλούσιος χάρη σ’ αυτήν του την ικανότητα να σκέφτεται γρήγορα. «Ντροπή!» είπε η γυναίκα του. «Να κάνεις κάτι τέτοιο τη μέρα της γέννησης του Χριστού! Πήγαινε στο σπίτι του ανθρώπου αυτού και πάρε πίσω το χαρτί, αλλιώς μην ξαναπατήσει το πόδι σου εδώ!»

Τρομαγμένος από την οργή της συζύγου του, ο έμπορος αποφάσισε να υπακούσει. Μετά από μεγάλη α­ναζήτηση κατάφερε να βρει το σπίτι του ανθρώπου. Μπαίνοντας μέσα, είδε το ζευγάρι καθισμένο σ’ έ­να άδειο τραπέζι με το χαρτί στη μέση. «Ήρθα γιατί έκανα λάθος», είπε. «Πάρε τα χρήματα σου και δώσε μου πίσω αυτό που σου πούλησα». «Δεν κάνατε λάθος», α­πάντησε ο φτωχός. «Εγώ ακολούθησα τη συμβουλή του ιερέα και ξέρω ό­τι έχω κάτι ευλογημένο».

«Είναι μονάχα ένα χαρτί, κανείς δεν μπορεί να πουλήσει τη θέση του στον Παράδεισο, Αν θέλεις, θα σου δώσω τα διπλά για να μου το δώσεις πίσω». Ο φτωχός όμως δεν ήθελε να το πουλήσει, γιατί πίστευε στα θαύματα. Σιγά-σιγά ο έμπορος άρχισε να ανεβάζει την προσφορά του, μέχρι που έ­φτασε τα δέκα χρυσά νομίσματα. «Δε θα μου κάνουν τίποτα», είπε ο φτωχός. «Πρέπει να εξασφαλίσω μια πιο αξιοπρεπή ζωή στη γυναίκα μου και γι’ αυτό χρειάζονται εκατό χρυσά νομίσματα. Αυτό το θαύμα περιμένω σήμε­ρα που είναι παραμονή Χριστουγέννων». Απελπισμένος, γνωρίζοντας ότι, αν αργούσε λίγο ακόμα, κανείς στο σπίτι του δεν θα καθόταν στο τραπέζι ούτε θα πήγαινε στη Λειτουργία της παραμονής των Χριστουγέννων, ο έμπορος πλήρωσε τελικά τα εκατό νομίσματα και πήρε πίσω το χαρτί. Για το φτωχό ζευγάρι το θαύμα είχε πραγματοποιηθεί. Για τον έμπορο είχε εκ­πληρωθεί η επιθυμία της γυναίκας του. Εκείνη όμως ήταν γεμάτη αμφιβολίες: Μήπως είχε φερθεί πολύ σκληρά στον σύζυγο της;

Αμέσως μετά τη Λειτουργία πλησίασε τον εφημέριο και του αφηγήθηκε την ιστορία: «Πάτερ, ο άντρας μου συνάντησε έναν άνθρωπο, στον οποίο εσείς είχατε προτείνει να αγοράσει το πρώτο πράγμα που θα του πρόσφεραν. Προσπαθώντας να κερδίσει εύκολα χρήματα, έγραψε σ’ ένα χαρτί ότι του πουλού­σε τη θέση του στον Παράδεισο. Εγώ του είπα ότι δεν είχε δείπνο στο σπίτι μας απόψε αν δεν κατάφερνε να πάρει πίσω αυτό το χαρτί κι εκείνος τελικά αναγκάστηκε να πληρώσει εκατό χρυσό νομίσματα. Μήπως υπερέβαλα; Μήπως μία θέση στον Παράδεισο δεν αξίζει τόσο πολύ;»

«Κατ’ αρχάς, ο σύζυγός σου έχει το περιθώριο να φανεί γενναιόδωρος στη σημαντικότερη μέρα της Χριστιανοσύνης. Επίσης, έγινε όργανο του θεού για να πραγματοποιηθεί ένα θαύμα. Για ν’ απαντήσω όμως στην ε­ρώτηση σου, όταν πούλησε τη θέση του στον ουρανό μονάχα για λίγα σεντάβος, η θέση αυτή δεν άξιζε ούτε καν τόσα. Όταν όμως αποφάσισε να την αγοράσει για εκατό νομί­σματα μονάχα για να δώσει χαρά στη γυναίκα που αγα­πάει, μπορώ να σου εγγυηθώ ότι τώρα αξίζει πολύ πε­ρισσότερα».

Βασισμένο σε ένα χασιδικό παραμύθι του Ντέιβιντ Μαντέλ

Στο βάθος, η ζωή είναι η τέχνη να βλέπεις πέρα από τα φαινόμενα. Το έργο τέχνης της ζωής μας καλύπτεται συχνά από φόβους, ενοχές, επιφυλάξεις.

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Από το σημειωτάριο ενός μοναχού

Όλοι σαν μέσα από λουτρό
θα αναστηθούν απ’ τούς σαθρούς τους τάφους
μια κι όλοι τους πιστεύουν εις την καλήν αντάμωση
και τρομερή είν’ η πίστη τους, κι ανήλεη συνάμα.

Μίλα σιγά, Θεέ! Ίσως να νόμισαν,
πως ήχησε της Βασιλείας σου η σάλπιγγα
κι ότι ο ήχος της σε βάθη απροσμέτρητα κυλάει:
και τότε υψώνονται όλοι οι καιροί από τις πέτρες,
κι όλοι οι παραχωμένοι εμφανίζονται
με ξεσχισμένα σάβανα, με τα σαθρά τους κόκαλα
και κυρτωμένοι από το βάρος των χωμάτων τους.
Ένας αλλόκοτος θα είναι γυρισμός
σε μιαν αλλόκοτη πατρίδα
κι αυτοί ακόμη που ποτέ τους δεν σε γνώρισαν,
θ’ αρχίσουν να κραυγάζουν
το μεγαλείο σου ωσάν να δικαιούνται θα ζητήσουν:
ωσάν τον Άρτο και τον Οίνο.

Ω, Παντεπόπτη, γνωρίζεις την άγρια εικόνα,
που μέσα στο σκοτάδι μου τρέμοντας στιχουργώ.
Μέσα από σένα έρχονται τα πάντα,
γιατί η Πύλη είσ’ εσύ,-
κι όλα ήταν μέσ’στην όψη σου,
πριν να χαθούν μεσ΄ στη δική μας.
Γνωρίζεις την εικόνα της τεράστιας Κρίσης:

Ένα πρωϊνό είναι, όμως απ’ ένα φως,
που η ώριμη αγάπη σου ποτέ δεν δημιούργησε,
είν’ ένας ψίθυρος, όχι απ’ το δικό σου κάλεσμα,
ένα τρεμούλιασμα, όχι από θεϊκή παραίτηση,
ένας σεισμός, όχι στη δική σου ισορροπία.
Ένας τριγμός είναι και μία μάζωξη σ’ όλα τα γκρεμισμένα κτίσματα,
μια αυτοτιμωρία και μία ασωτία, μια αποχαύνωση και μια ακολασία,
και ένα άγγιγμα όλων των περασμένων των χαρών
και μαραμένη επιστροφή όλων των ηδονών.
Και ψηλά ,πάνω από εκκλησιές,
που χάσκουν σαν πληγές,
μαύρα πουλιά πλανώνται,
που εσύ δεν δημιούργησες ποτέ,
σε διαδρομές τρελές, χωρίς προορισμό.

Έτσι παλεύουν οι αναπαυθέντες εδώ και χρόνια
και αποσκορακίζονται με τα γυμνά τους δόντια
και τρόμος τους γεμίζει, γιατί πια δεν ματώνουν
και ψάχνουν εκεί που χάσκουν των ματιών οι κόχες,
με παγωμένα δάχτυλα για τα νεκρά τα δάκρυα.
Και τότε πια κουράζονται. Λίγα λεπτά
μετά το πρωινό τους, φθάνει το βράδυ τους.
Τότε πια σοβαρεύονται κι αφήνονται μονάχοι
και προθυμία δείχνουν, ορμητικά πάλι ν’ ανέβουν,
όταν επάνω στης αγάπης σου το διάφανο κρασί
οι σκοτεινές σταγόνες της οργής σου φαίνονται,
για νάναι πιο κοντά στην κρίση σου.
Και τότε αρχίζει, μετά απ’ το μεγάλο ολοφυρμό:
Εκείνη η τεράστια τρομακτική σιωπή.

Κάθονται όλοι σαν μπροστά από μαύρες πόρτες
σ’ ένα φως, που τους γεμίζει, λες κι είναι αποστήματα,
με άπειρους θαμπωτικούς λεκέδες.
Και προχωρεί το βράδυ και γερνά όσο περνάει η ώρα.
Και νύχτες πέφτουν σε τεράστια κομμάτια
πάνω στα χέρια και στην πλάτη τους
που απ’ το μαύρο φόρτο της αρχίζει να λυγίζει.
Και καρτερούν ώρα πολλή. Σείονται οι ώμοι τους
κάτω απ’ την πίεση σαν σκοτεινή να είναι θάλασσα,
κάθονται αυτοί, σε σκέψεις μέσα βυθισμένοι,
είναι όμως άδειοι.
Γιατί τα μέτωπα στυλώνουν; Ο νους τους κάπου αλλού γυρίζει
βαθιά μέσα στη γη, σκυφτός, ρυτιδωμένος:
Ολόκληρη η γέρικη η γη πλέρια συλλογάται,
και τα μεγάλα δέντρα της αδιάκοπα θροίζουν.

Ω, Παντεπόπτη, σκέφτεσαι τη χλωμή αυτή
και φοβισμένη εικόνα, που όμοια δεν υπάρχει
απ’ όλες όσες έπλασε η βούληση η δική σου;
Δεν σε φοβίζει αυτή η πόλη η βουβή,
που, γέρνοντας σε σένα σαν μαραμένο φύλο,
να σηκωθεί ψηλά ποθεί στο νεύμα της οργής σου;

Ω, πιάσε με το αδράχτι σου όλες αυτές τις μέρες,
για να μην φτάσουν σύντομα στο τέλος τους αυτό,-
ίσως και καταφέρεις ν’ αποφύγεις
αυτή την τρομερή σιωπή, που είδαμε κι οι δυό μας.
Ίσως μπορέσεις έναν από μας να ανυψώσεις,
που απ’ αυτό το τρομερό ξαναζωντάνεμα
το νου, το μισεμό και την ψυχή θα αφαιρέσει,
έναν, που ως τα κατάβαθα θα οργιστεί
κι όμως χαρούμενος θα κολυμπά μέσα στα πάντα,
και ξένοιαστος θα σπαταλά όλες του τις δυνάμεις,
που παίζει μουσική μ’ όλα τα όργανα του κόσμου
και ανέγγιχτος σαν κάποιος δύτης άγνωστος
στον πλήρη θάνατο και πάλι κατεβαίνει.

…Ή, πώς αλλιώς ελπίζεις τη μέρα αυτή να την αντέξεις,
που πιο μεγάλη είναι απ’ όλων των ημερών το μάκρος,
με τής σιωπής της τα φρικτά τραγούδια,
όταν μετά οι άγγελοι, σαν καίριες ερωτήσεις,
με τα φτερά τους να χτυπούν, σκέτη ανατριχίλα,
γύρω σου συνωθούνται;
Δες, πώς αιωρούνται τρέμοντας στο λίκνο τους
και με μυριάδες μάτια σε δικάζουν,
κι οι απαλές φωνές των τραγουδιών τους δεν τολμούν
μέσα από τα πολλά τρελά περάσματα
να υψωθούν σε κρυσταλλένιους ήχους.
Κι όταν οι γέροντες με τις πλατιές γενειάδες,
που σε συμβούλευαν στις κάλλιστες τις νίκες,
ελαφρά μόνο τα άσπρα τους κεφάλια γέρνουν,
και όταν οι γυναίκες που το γιο σου τάϊσαν
κι εκείνες που σαγήνευσε, οι σύντροφοι,
και όλες οι παρθένες που τόσο τον ελάτρεψαν:
οι φωτεινές οι δάδες των σκοτεινών σου κήπων,-
ποιός θα σε βοηθήσει, αν όλοι αυτοί θα σώπαιναν;

Και μόνο ο γιος σου απ’ όλους τους θα εγείρετο,
όσοι στον θρόνο σου τριγύρω κάθονται.
Θάγγιζε τότε η φωνή σου την καρδιά του;
Θα έλεγε τότε ο πόνος σου ο μοναχικός:
Υιέ μου!
Θα έψαχνες τότε την όψη εκείνου που κάλεσε την Κρίση,
την Κρίση σου και το Θρόνο σου:
Υιέ μου!
Θα πρόσταζες τότε, Πατέρα, τον κληρονόμο σου,
συνοδευόμενο αθόρυβα από Μαγδαληνές, να κατεβεί σε κείνους,
που τόσο πολύ ποθούν, και πάλι να πεθάνουν;

Αυτή θα ήταν η έσχατή σου, η βασιλική βουλή,
η τελευταία εύνοια, το τελευταίο μίσος.
Έπειτα όμως όλα θα ησύχαζαν:
Κι ο ουρανός και η Κρίση αλλά κι εσύ.
Όλα τα πέπλα του αινίγματος της γης,
που χρόνια ατέλειωτα κρυμμένο παραμένει,
πέφτουν μ’ αυτήν την πόρπη.
…Μα νοιώθω φοβισμένος….

Ω, Παντεπόπτη, δες πως φοβάμαι,
μέτρα το βάσανό μου!
Φοβάμαι, ότι έχεις παρέλθει από πολύ καιρό.
Όταν για πρώτη φορά
δημιούργησες τα πάντα,
του χλωμού αυτού Δικαστηρίου
την εικόνα είδες
που ζύγωσες αβοήθητος, Παντεπόπτη.
Τότε ήταν που δραπέτευσες;
Για πού;
Πιο έμπιστα
κανένας δεν μπορεί να ρθεί κοντά σου
απ’ ότι εγώ,
εγώ που Εσέ
δεν θα προδώσω για αμοιβή, όπως όλοι οι άλλοι ευσεβείς.
Θέλω μόνο, μια και θα μείνω άγνωστος
και κουρασμένος σαν και σένα, κι ίσως και περισσότερο από σένα,
και επειδή μπροστά στη θεία Δίκη ο φόβος μου
με τον δικό σου μοιάζει,
θέλω πολύ κοντά,
πρόσωπο με πρόσωπο,
κοντά σου να κολλήσω.
Με τις δυνάμεις μας κοινές
θ’ αντισταθούμε στον τροχό το μέγα
που πάνω του κυλάνε οι δυνάμεις των νερών,
που και θροϊζουν και αφρίζουν-
γιατί: Αλίμονο, να αναστηθούν σκοπεύουν.
Έτσι είναι η πίστη τους: μεγάλη και ανελέητη.

ΡΑΙΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ

κυκλοφορεί σε μια καταπληκτική έκδοση
από τις εκδόσεις ΚΙΧΛΗ, στη μαγική τιμή των 5 ευρώ…
Παρακαλείσθε να το ψάξετε
και να το κάνετε δώρο σε όποιον αγαπάτε πολύ

ΕΝΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ

του Δημήτρη Λάμπου

Σήμερα, 6 Δεκεμβρίου 2011, κλείνουν 3 χρόνια από τη δολοφονία του 16χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, στην Αθήνα. Μια δολοφονία που προκάλεσε μια απροσδόκητα συνταρακτική εξέγερση που κλόνισε συθέμελα όχι μόνο το ελληνικό σύστημα εξουσίας, αλλά προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις από την Ευρώπη μέχρι την Αυστραλία και τον Καναδά, θα έλεγε κανείς ότι υπήρξε άλλο ένα σημείο καμπής για τα παγκόσμια κοινωνικά κινήματα που στις μέρες μας ψάχνουν τη σύγχρονη ταυτότητά τους, αλλά και τα κοινά τους σημεία.

Ας δούμε όμως πρώτα τα γεγονότα εκείνης της περιόδου. Καταρχάς το ίδιο το τραγικό γεγονός της δολοφονίας ενός ανήλικου ακόμα μαθητή. Ο τόπος που διαδραματίστηκε η εν ψυχρώ δολοφονία, τα Εξάρχεια, μια συνοικία της Αθήνας που για σειρά δεκαετιών υπήρξε το κέντρο πολιτικών ζυμώσεων, γέννησης κοινωνικών κινημάτων κτλ για την Αθήνα και την Ελλάδα. Ταυτόχρονα και ως φυσικό επακόλουθο μέσα στον καπιταλισμό, ένας τόπος όπου η κρατική και η παρακρατική βία έχουν έντονη παρουσία, όπου οι προβοκάτσιες είναι συχνό φαινόμενο, όπου η σπίλωση της περιοχής με την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά αποκαλύπτεται διαρκώς ως μια μεθοδευμένη προσπάθεια σπίλωσης των κοινωνικών κινημάτων και της αριστεράς που έχει συχνά ως αφετηρία της τη συγκεκριμένη περιοχή.

Εκεί λοιπόν, στα ιστορικά Εξάρχεια, με την «κακή» φήμη αλλά και τη διαρκή αγωνιστικότητα, παρά και πέρα από την κακή φήμη που άλλοι κατασκεύασαν και κατασκευάζουν, μια μικρή παρέα, 3-4 μαθητών Λυκείου, βρίσκεται σε μια -αδιευκρίνιστη ακόμα και αυτή- λογομαχία με δύο αστυνομικούς. Ο ένας εξ αυτών αποφασίζει, μετά το πέρας της λογομαχίας, να επιστρέψει για να «μιλήσουν τα όπλα», οπότε και εκτελεί εν ψυχρώ τον 16χρονο μαθητή.

Είναι φυσικό να αναρωτιέται κανείς, ειδικά εάν γνωρίζει τα σώματα ασφαλείας της Ελλάδας, πόσο έντονη ήταν δυνατόν να είναι στην πραγματικότητα αυτή η λογομαχία. Όχι και ιδιαίτερα έντονη θα έλεγε κανείς, με στοιχειώδη εμπειρία της ελληνικής κατάστασης και ιστορίας και της παράδοσης των σωμάτων ασφαλείας. Σε κάθε περίπτωση, τι θα μπορούσε, όχι να δικαιολογήσει, αλλά να εξηγήσει μια τόσο ακραία αντίδραση, αυτή την αποτρόπαια δολοφονία;

Μόνο η θρασύτητα και ο φασισμός της εξουσίας που δεν ανέχεται την κριτική αλλά και καμιά φωνή ελευθερίας, μπορεί να εξηγήσει αυτό το γεγονός. Μόνο η μακροχρόνια σμίλευση των εκπροσώπων της εξουσίας στο πεζοδρόμιο, των σωμάτων ασφαλείας, όχι τελικά ως υπηρεσία ασφάλειας αλλά ως ξεκάθαρη υπηρεσία καταστολής, μπορεί να εξηγήσει αυτή τη φρικαλεότητα.

Το παιδί αφήνει την τελευταία του πνοή και σε λιγότερο από δύο ώρες μετά, η Αθήνα είναι ένα καμίνι. Φλέγεται, όχι από τις φωτιές των προβοκατόρων που τα ΜΜΕ έσπευσαν να αναμεταδώσουν, αλλά από τις φωνές αγανάκτησης και εξέγερσης ενός πλήθους που οι δρόμοι είχαν δεκαετίες να δουν τόσο μαζικά, τόσο αυτοοργανωμένα και αυθόρμητα και ανεξάρτητα.

Και μπορεί η αφορμή να ήταν η δολοφονία του μαθητή, οι αιτίες όμως αυτής της εξέγερσης ήταν ξεκάθαρα και βαθιά πολιτικές, κοινωνικές και σε κάποιο βαθμό ταξικές. Στους δρόμους βγήκαν νέοι, ώριμοι αλλά και ηλικιωμένοι άνθρωποι από τις κατώτερες και μεσαίες τάξεις, ουσιαστικά σχεδόν από όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας.

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια μαζική εξέγερση που σε πολλά της σημεία διαμορφώνει το δικό της ταξικό, πολιτικό χαρακτήρα ο οποίος όμως είναι αναμφισβήτητα ακόμα ασαφής.

Το παρακράτος βγαίνει στους δρόμους αμέσως, σχεδόν ταυτόχρονα με τους εξεγερμένους, σε μια επίδειξη αντανακλαστικών της εξουσίας που αποδεικνύει το μόνιμο φόβο και την πεποίθηση της ότι αργά ή γρήγορα οι υποτελείς δε μπορεί παρά να ξεσηκωθούν. Και επιτρέψτε μου την παρένθεση, μακάρι αυτή η γνώση -και όχι πίστη- της εξουσίας, να γίνει γνώση και συνείδηση της ίδιας της κοινωνίας.

Το αποτέλεσμα είναι το γνωστό χάος που αναμετέδωσαν με ευλαβική προσήλωση τα ΜΜΕ. Σε πολλές περιπτώσεις βέβαια, η αλήθεια ξεγλίστρησε και προς την κοινωνία. Πολυάριθμα τα βίντεο που τράβηξαν διαδηλωτές και ανεξάρτητοι άνθρωποι, τα οποία αποδεικνύουν την απάτη:

http://www.youtube.com/watch?v=NzNXWYIXtPs

http://www.youtube.com/watch?v=OZy-nhjFswE&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=xIqQzK-jqr8

http://www.youtube.com/watch?v=khLEJ000WAg&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=RH6pFWmxZ18&feature=related

Έτσι, και μέσα στα επόμενα χρόνια όλο και περισσότερο, ένα ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας ήρθε κατά πρόσωπο με τη φριχτή αλήθεια: η εξουσία που χρησιμοποιεί σαν ένα από τα προσωπεία της το κράτος, χρησιμοποιεί το παρακράτος και την άκρα δεξιά για να σπιλώσει τους αυθόρμητους κοινωνικούς αγώνες. Και είναι ιδιαίτερα σημαντικό το παράδειγμα της Ελλάδας σε αυτόν τον τομέα και για τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες τώρα αναπτύσσονται νέα κοινωνικά κινήματα που εκφράζουν τους αγώνες τους και με κινητοποιήσεις στους δρόμους.

Ο αντίκτυπος ήταν τεράστιος. Ξεκίνησαν διαμαρτυρίες και πορείες σε πάρα πολλές χώρες, κάποιες από τις οποίες, όπως η Αυστραλία, δεν είχαν δείξει ποτέ τέτοια αγωνιστικότητα. Ήταν προφανές ότι η σπίθα που ξεκίνησε από τα γκέτο του Παρισιού και μετατράπηκε σε φλόγα στην Αθήνα, δε θα σταμάταγε εκεί. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός που επιχειρεί πλέον να μετατραπεί σε παγκόσμιο ηγεμονισμό, γέννησε κι ένα παγκόσμιο κίνημα αντίδρασης που αργά η γρήγορα θα μετατραπεί σε κίνημα αντίστασης και ανατροπής.

Στην Ελλάδα το κοινωνικό κίνημα που άρχισε να διαμορφώνεται το 2008, μπορεί να σιώπησε προσωρινά, σύντομα όμως η επίθεση των καπιταλιστικών μαφιών που κάποιοι αποκαλούν αποπροσανατολιστικά «αγορές», οδήγησε σε αναζωπύρωση των αντιδράσεων, αυτή τη φορά με πολύ πιο δυναμικά πολιτικό χαρακτήρα. Κι ακόμα παραπέρα, το κίνημα των πλατειών, οι indignados της Ελλάδας, έθεσαν, έστω και ως ασαφές ακόμα πρόταγμα την άμεση δημοκρατία. Μπορεί και πάλι οι προβοκάτορες, αυτή τη φορά με τον πολιτικό μανδύα της άκρας δεξιάς που ήρθαν στις διαδηλώσεις προσπαθώντας να αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία του κινήματος ή και με διάφορες, φιλοκαπιταλιστικές αποχρώσεις, να έπαιξαν το ρόλο τους στην ασάφεια που επικράτησε, αλλά παρόλα αυτά μιλάμε σίγουρα για ένα τεράστιο βήμα. Το 2008, μιλώντας για άμεση δημοκρατία, κάποιοι, πολλοί από τους οποίους προοδευτικοί άνθρωποι, μας θεωρούσαν ουτοπιστές. Τρία χρόνια αργότερα, είχε γίνει το κέντρο της συζήτησης. Σίγουρα, το πρόβλημα μιας ξεκάθαρης αντίληψης για την άμεση δημοκρατία παραμένει, είναι όμως θέμα χρόνου, τριβής και γνώσης. Η αρχή έγινε. Το πρόβλημα και η συνειδητοποίηση ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι ψεύτικη δημοκρατία και άρα πρέπει να ξεπεραστεί από την πραγματική, την άμεση δημοκρατία είναι ένα τεράστιο ιστορικό βήμα. Αναπόφευκτα θα οδηγήσει και σε άλλες σημαντικές συνειδητοποιήσεις. Ήδη πολλοί έχουν τη γνώση ότι η δημοκρατία αν δεν είναι άμεση δεν υπάρχει, και ότι άμεση δημοκρατία μέσα σε ένα εκμεταλλευτικό, εξουσιαστικό σύστημα δεν υπάρχει, άρα και ότι η άμεση δημοκρατία δε μπορεί παρά να οδηγεί στην αταξική κοινωνία.

Οι απολογητές του καπιταλισμού φυσικά προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν όλους μας από αυτή την κατεύθυνση. Αυτή άλλωστε είναι και η δουλειά τους. Και είναι αλήθεια ότι ακόμα ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι ανέτοιμο να δεχτεί την προοπτική τόσο μεγάλων αλλαγών. Η κοινωνική ιδρυματοποίηση ήταν πάντα ένα εργαλείο κάθε εξουσιαστικού συστήματος και ο καπιταλισμός μετέτρεψε αυτή τη διαδικασία σε επιστήμη.

Όσο όμως η επίθεση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού ενάντια στους λαούς θα συνεχίζεται, τόσο θα αυξάνεται η ανάγκη για λύσεις και για συνειδητοποίηση και τόσο θα βαθαίνει η κατανόηση των απαιτούμενων αλλαγών στη διαχείριση της οικονομίας και της κοινωνίας. Και αυτό εμπεριέχει τη δυναμική μιας ανεπίστρεπτης πορείας. Μπορεί να μην καταφέρει η ανθρωπότητα σήμερα ή αύριο να ξεπεράσει τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, μπορεί ακόμα και να υποδουλωθεί σε μεγαλύτερο βαθμό και να βιώσει τον σύγχρονο, ηλεκτρονικό Μεσαίωνα που ετοιμάζουν εδώ και δεκαετίες. Σίγουρα όμως δε θα επιστρέψει στις αυταπάτες του παρελθόντος. Αυτός τουλάχιστον ο κύβος έχει ριφθεί για πάντα.

Και σίγουρα η εξέλιξη των κοινωνικών κινημάτων δε θα σταματήσει εδώ. Ίσως ότι είδαμε μέχρι τώρα να μην ήταν παρά ο πρώτος σπινθήρας. Ίσως και το ίδιο το ξεκίνημα, του τι θα επακολουθήσει, να μην το έχουμε ακόμα δει.

Προς το παρόν την αντίδραση ακολουθεί η σιωπή. Το ένα εκατομμύριο διαδηλωτές επιστρέφει στα σπίτια του, όχι μόνο λόγω των προβοκατόρων, αλλά και λόγω της ασαφούς πολιτικής πρότασης που ακόμα επικρατεί. Αν είναι όμως χρήσιμο να αναζητήσουμε τις όποιες αιτίες αυτών των μεγάλων διαλλειμάτων, τότε πρέπει να αναφερθούμε στα προβλήματα του αριστερισμού. Και δεν έχει να κάνει πια μόνο με την πολυδιάσπαση της αριστεράς, ούτε με την ενσωμάτωση των πολιτικών φορέων της στο σύστημα. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και ουσιαστικά πολύ απλό. Αν δεν ξεπεράσουμε την κοινωνική διάσπαση που προκαλεί ο κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας, τότε θα είναι αδύνατο να ξεπεράσουμε και την υποτέλεια σε ηγέτες, γκουρού και σε κάθε περίπτωση καταπιεστές. Ο νέος, καλύτερος κόσμος δε μπορεί παρά να μας περιλαμβάνει όλους. Και εκεί νομίζω βρίσκεται ένα πολύ βασικό σημείο που έχει άμεση σχέση με την άμεση δημοκρατία και την αταξική κοινωνία. Δε χρειαζόμαστε ηγέτες και καθοδηγητές. Δε χρειαζόμαστε προφήτες και μεσσίες. Χρειαζόμαστε να κατακτήσουμε τη γνώση που δημιούργησε και συσσώρευσε η ανθρωπότητα στην ιστορία της μέχρι σήμερα, χρειαζόμαστε λογική και θάρρος, λογική στην κρίση και θάρρος στο όνειρο αυτού του καλύτερου κόσμου.

Και το πιο σημαντικό και ειρωνικό στις μέρες μας, είναι ότι για πρώτη φορά αυτός ο καλύτερος κόσμος είναι απόλυτα εφικτός. Όχι σαν ένας ψυχαναγκαστικά καταναλωτικός παράδεισος που αποκαλύπτεται σαν κόλαση, αλλά σαν μια κοινωνία πραγματικής αφθονίας για όλες τις ανάγκες του ανθρώπου. Χωρίς τη μισθωτή δουλεία και εκμετάλλευση, χωρίς την ανάγκη της ιδιοκτησίας, χωρίς το φόβο του αύριο. Κι όλα αυτά δεν τα λένε τρελοί και ονειροβάτες, τα αποδεικνύουν, αν ψάξει κανείς προσεχτικά, οι μελέτες των ίδιων των ιδρυμάτων της εξουσίας. Μια μικρή έρευνα σε στατιστικά στοιχεία του ίδιου του ΟΗΕ, αρκεί για να πειστεί κανείς ότι η φτώχια και η εξαθλίωση, οι πόλεμοι που γίνονται και ίσως ενταθούν για τους φυσικούς πόρους, όλη αυτή η φρίκη, είναι όχι απλά ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας όπως πάντα ήταν, αλλά στις μέρες μας είναι και τελείως παράλογη και αδικαιολόγητη. Η γη μπορεί να παρέχει τα πάντα σε πολλαπλάσιο πληθυσμό από τον σημερινό. Ο μόνος λόγος που η καπιταλιστική βαρβαρότητα συνεχίζεται και εντείνεται είναι ότι η ολιγαρχία του πλούτου γνωρίζει ότι σήμερα με ελάχιστες ώρες δημιουργικής απασχόλησης την ημέρα, η κοινωνία μπορεί να παρέχει όλα τα απαραίτητα αγαθά στα μέλη της και μάλιστα με αξιοπρέπεια. Αυτό θα σημαίνει όμως ελεύθερο χρόνο, ελεύθερος χρόνος σημαίνει δημιουργικότητα και γνώση και αυτά δε σημαίνουν παρά ελευθερία. Ο πόλεμος δεν είναι οικονομικός αλλά καθαρά πολιτικός. Το ζητούμενο για την εξουσία δεν είναι πλέον η συσσώρευση πλούτου, αφού αυτή έχει ουσιαστικά ολοκληρωθεί, αλλά η υπερσυσσώρευση εξουσίας. Με άλλα λόγια, θέλουν να τελειώνουν με τις κοινωνίες. Ο στόχος τους πλέον δεν είναι οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις, αλλά η ίδια η έννοια της κοινωνίας. Ο απόλυτος φασισμός που ονειρεύεται ο σκληρός πυρήνας του σύγχρονου, παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού θα εντυπωσίαζε σίγουρα ακόμα και τον ίδιο τον Γκέμπελς.

Όμως οι φυσικοί νόμοι του σύμπαντος ισχύουν ακόμη. Εκεί που υπάρχει δράση, υπάρχει αντίδραση. Εκεί που υπάρχει καταστολή, υπάρχει αντίσταση και απέναντι στον απόλυτο φασισμό, ορθώνεται στις μέρες μας ένα παγκόσμιο αντικαπιταλιστικό κίνημα των λαών που ονειρεύεται έναν ελεύθερο, αταξικό, αμεσοδημοκρατικό κόσμο. Αν πριν μόλις πέντε χρόνια έλεγε κανείς ότι θα βλέπαμε απεργίες κι εξεγέρσεις σε Λονδίνο, Βρυξέλλες ή Νέα Υόρκη, όλοι θα γελούσαν μαζί του. Σήμερα αυτό έχει ήδη ξεκινήσει. Τα κοινωνικά κινήματα στην Αφρική και την Ασία και φυσικά στην ελπιδοφόρα Λατινική Αμερική σε συνδυασμό με τα κινήματα που διαμορφώνουν την ταυτότητά τους σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική, αλλά πολύ περισσότερο η σύνδεση αυτών σε ένα παγκόσμιο κίνημα αντίστασης και ανατροπής του καπιταλισμού, είναι γεγονός. Η επιτυχία αυτού του παγκόσμιου κινήματος εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από έναν βασικό παράγοντα: κατά πόσο θα καταφέρει να αναπτυχθεί και να παραμείνει ανεξάρτητο και βαθιά λαϊκό ή θα χειραγωγηθεί από τις δεξιές και αριστερές αποχρώσεις του εξουσιαστικού συστήματος.

Ότι και να συμβεί όμως στο άμεσο μέλλον το γεγονός παραμένει ότι η συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας θυμήθηκε σήμερα αυτό που ήξερε πάντα και που η εξουσία έκανε ότι μπορούσε για να την κάνει να το ξεχάσει: ο δρόμος προς την απελευθέρωση, την ευημερία, την ευτυχία και την ελευθερία, ο δρόμος που θα βγάλει την ανθρωπότητα από τη βάρβαρη προϊστορία που ακόμα διανύει και θα την οδηγήσει στην πραγματική της ιστορία, είναι ο δρόμος προς την άμεση δημοκρατία και την αταξική κοινωνία.

* Συμβολή στη συνάντηση που έγινε στις 6/12/2011 στο Αμβούργο από το Journal Social History Online και το Rosa Luxemburg Foundation

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑΣ

Το μενού σήμερα, έχει τα εξής πιάτα ημέρας :

2 με 4 : «ΠΙΡΑΝΧΑΣ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ» / ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑΣ. Μια εκπομπή που ξετυλίγει για εσάς μουσικές και τραγούδια, για παιδιά και τη παιδική αθωότητα ή για ανθρώπους που κρατούν ζωντανό μέσα του το παιδί. Μια εκπομπή
Για μικρά και μεγάλα παιδιά
Για μικρές και μεγάλες καρδιές

4 με 6 : «Εκτός Ορίων» / ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΤΑΚΙΔΗΣ». Βγαίνουμε σήμερα Κυριακή έκτακτα και διαφορετικά εκτός ορίων ραδιοφώνου. Αυτή δεν θα είναι εκπομπή..Θα είναι πείραμα..Ένα ηχητικό πείραμα που θα μετατρέψει τους ακροατές σε γάτες και ποντίκια. Τι ? … δε γίνεται αυτό? Γίνεται! Πως δε γίνεται, όλα γίνονται στην Ελλάδα. Κι αν δε μας πιστεύετε, ακούστε μας αν τολμάτε, σήμερα Κυριακή 4 με 6. Η εκπομπή θα μεταδοθεί ζωντανά απ’ το SSP.

6 με 8 : «ΤΗΕ GOST» / ΤΑΣΟΣ ΠΛΟΥΜΗΣ. Καπετάνιος για 2 ώρες το παιδί – θαύμα, που συνομιλεί με φαντάσματα κι ακούει μουσικές απ΄άλλον κόσμο, απ΄άλλον πλανήτη… Θα σας μεταφέρει στη πίσω μεριά της κουρτίνας, στη σκοτεινή κλειδωμένη ντουλάπα, στο μουχλιασμένο υπόγειο και γενικώς σε μέρη που ποτέ δεν πήγατε ή δεν τολμήσατε να πάτε μόνοι σας.

8 με 10 : «A FISTFULL OF VINYLS». Ο Μανόλης Χρυσάνθου που επιλέγει γνωστές, λιγότερο γνωστές και άγνωστες ακόμα και στον ίδιο μελωδίες, εξορκίζοντας τους φόβους της εβδομάδας που καταφτάνει. Συνδέει τα ασύνδετα και συντονίζεται με τα Κυριακάτικα mood swings με την βοήθεια των ήχων
της pop, soul, electro, rock και ότι άλλο μας είναι απαραίτητο…

10 με 12: «Faraway, so close»/ ΡΟΗ ΑΡΓΥΡΗ. ”Το δελφίνι φόρεσε το μαγικό δαχτυλίδι και μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο. Έπιασε το κορίτσι από το χέρι και ξεκίνησαν να κολυμπούν γρήγορα. Πρέπει να προλάβουν να βγουν στην στεριά, πριν τους βρει ο μαύρος καρχαρίας…”. Μια μουσική ενδοσκόπηση στην καρδιά της Ρόης κατά τη διάρκεια του 2011.

12 με 2 : «Ménière’s vertigo during the blue hour» . Η οικοδέσποινα Psyche ανοίγει το μουσικό της κουτί κάθε Κυριακή τα μεσάνυχτα, και παρουσιάζει μια εκπομπή γεμάτη γλυκόπικρες μουσικές. Ταξίδι στο χρόνο και τον κόσμο, ή απλώς δυο ώρες με στόχο να ικανοποιήσουν, όσο το δυνατόν, τα υποδεκτικά όργανα της ακοής σας.

Αν δεν μπορείτε να μας δείτε
Ακούστε μας
Αν δεν μπορείτε να μας ακούσετε
Φανταστείτε μας

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΤΣΟΣ

Όλο και πιο λίγο απολαυστικός με τον εαυτό σου
ερειπωμένος
πέτρινος περιστεριώνας το πρωί που λείπουν τα πουλιά
στημένος στον αέρα των αιώνων
αναμένεις το άγαρμπο χέρι
για να ξεριζώσει τ’ αρχίδια σου
-γιατί έτσι μόνο πεθαίνεις εσύ-
αλλά μην το αφήσεις να ξεριζώσει την καρδιά σου

Τώρα πέταξε πριν η αδυναμία της χτυπημένης σου φτερούγας
κουράσει τον ρυθμό που κρατούν σιωπηλά τα αποδημητικά
στις αποστάσεις των ηπείρων
Και το μικρό χτίσμα που σε στεγάζει
-οστεοφυλάκιο από ίνες φωτός-
κι αυτό, σαν επινόημα της μεταφυσικής σου προκύπτει
Το εμπιστεύτηκες αν και τίποτα δεν του βρήκες στέρεο
Τίποτα δε σε έτερψε
Ούτε τα ομοιώματα στις τέσσερις γωνίες
-άψυχες διακοσμήσεις των εκτροφέων-
ούτε οι σταυροί

Ακόμη και τώρα
που η πτήση σε κουράζει και πρέπει να χειμάσεις
δε ραγίζει το μέτωπό σου
Κανείς βρομιάρης που χώνει τα χέρια του
δε σε πτοεί
Ούτε οι φλύαροι κελαηδισμοί των τρίτων
ούτε οι σιωπές σου σε πτοούν
– κυρίως από τότε που εξόντωσες την ικεσία

Οι ανάσες των νεκρών
από το κοιμητήρι πιο κάτω στην κοιλάδα
ή τα παράταιρα τραγούδια των ζωντανών
καθώς κατηφορίζουν
όλες οι ποικιλίες των ερεθισμών
διόλου δεν επηρεάζουν το ισχυρό σου ένστικτο θανάτου
Τα κατάφερες

Αλλά το πρόσωπό σου
-απλούστερα, η αλαμπουρνέζικη φιγούρα σου
τέκνο της Ιδουμαίας
μάσκα του Αγαμέμνονα
αφηρημένη αρνητικότητα που εντούτοις εκπληρώνει ματαιώσεις
και ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός
παρδαλό σκιάχτρο που απειλεί
προτού το αποσύρουν οι αμπελουργοί-
το πρόσωπό σου λέω, Μίδα
σα να περιμένει να εισπνεύσει τους φόβους σου
για να τους ανατάξει κατόπιν με τις τεχνικές
των μεγάλων γυψαδόρων του σικελικού μπαρόκ
Το πρόσωπο, δεν είναι άραγε η ερημία en personne;
Η φαγωμένη ερημία κάποιου που δεν μπορεί άλλο να συνθέσει τον εαυτό του
να καταρρεύσει στο δράμα του
να καγχάσει με τη θεωρία της υπογραφής
να πει, τέλος πάντων, το σεσημασμένο
στους διευρυμένους τόπους των περιστεριώνων και των νεκροταφείων
κρίνοντας ζώντες και νεκρούς
επικρίνοντας την ιλαρότητα στο τέλος τής
μικρής κωμικής ανακεφαλαίωσης

ΙΙ

Όλο και περισσότερο κλεισμένη στον εαυτό σου
Όλο και λιγότερο ελευθερωμένη
από τους μαύρους ίσκιους του ύπνου
Σ’ άλλους μιλάς για αισθήματα που δεν τ’ αναγνωρίζουν
Εμένα, που ξέρω, δε με ρωτάς

Ερημωμένη
πέτρινος περιστεριώνας το πρωί που λείπουν τα μικρά
περιμένεις το κακό μου χέρι
να σου ξεριζώσει τα στήθια
Μην το αφήσεις να τραβήξει και τ’ απομεινάρια μιας
σπουδαίας καρδιάς

Πέταξε
πριν η αδυναμία της χτυπημένης σου φτερούγας
κουράσει τον ρυθμό που κρατάς στις αποστάσεις των ηπείρων
όταν πετάγεσαι στον ύπνο σου με την ψυχή στο στόμα
και επιδίδεσαι στην κίνηση της αναγνώρισής μου
ψάχνοντας στο άδειο μαξιλάρι

Πετάω κι εγώ, αλλά πιο χαμηλά
Και το μικρό κτίσμα που μας στεγάζει
-οστεοφυλάκιο από ίνες ερώτων και θυμώματα καλοήθη-
κι αυτό, στη μεταφυσική σου έγκειται
και στη φουντωτή ουρά του παγωνιού
που μας παρακολουθεί σκαρφαλωμένο στο δέντρο
Τίποτα δε βρήκες διασκεδαστικό
Κανείς άνθρωπος που χώνει τα χέρια του
δε σε πτοεί πλέον
Ούτε οι επιγενόμενες σιωπές σου
ούτε οι αντισταθμιστικές μου φλυαρίες
Και το πρόσωπό σου
-μάσκα βενετσιάνικη με το μεγάλο λευκό μέτωπο-
δεν είναι άραγε το μοναδικό σου κατάλυμα;
(Αν βέβαια εξακολουθήσεις να μεταμφιέζεσαι στον
PIERROT ASSASSIN DE SA FEMME
της παντομίμας)

Έτσι δρα ο Μίμος που το παιχνίδι του περιορίζεται
σ’ έναν αέναο υπαινιγμό χωρίς να σπάζει τον καθρέφτη

Βιάζεται
Πολυγράφος επαίτης της εικόνας
Χάρτινος άνθρωπος
Ψυχή από χαρτί
Όταν του έδωσαν ολόκληρο τον κόσμο
ζήτησε καθρεφτάκια
Κι όταν αδέξια σήκωσε την πέτρα
-γιατί ο κόσμος κρύβεται σαν τον σκορπιό-
ετρώθη παρά τα αντίδοτα μελάνια

Πόσες γενιές χρειάστηκε το ανθρωπάκι
πριν χάσει την αγριότητά του;
Και ο σκορπιός, κάτω απ’ την πέτρα
πόσες γενιές μετά θα ξεπικράνει;

Η αγριότητα είναι προαίσθημα λοιπόν;
– Μη σηκώνεις τις πέτρες
Μην αραιώνεις το αίμα σου με αντίδοτα
Την πράσινη ροή του δηλητήριου, μην εμποδίσεις

Γιατί να ονομάζουμε αλήθεια το νερό;

Διψούν οι άνθρωποι και πίνουν
απ’ το πικρό ποτήρι της καρδιάς
εγκαταλείποντας την υποχρέωση του επείγοντος προσδιορισμού
όπου, ό,τι δεν ορίζεται, τους φαρμακώνει

Στύβουν τις λύπες τους
Διασπούν στον αντιδραστήρα των ματιών το δάκρυ
Επικαλούνται την αυτόδηλη ισχύ της έλλειψης και
ξεδιψούν
αδιαφορώντας για την τύχη της χημείας
λες κι ένα τέχνασμα θεών τους φέρνει στην πηγή
-που η πηγή το σκέφτηκε-
κι ανοίγουνε τις χούφτες στο νερό
να σβήσουν την κατάπτωση του σθένους
να ορθώσουνε τον λόγο στο μάτι της πηγής

Με τις υδρίες τους επ’ ώμου
δοσμένοι οι διψώντες
κι ακόμη ικευτετικώτεροι του ικετευτικού
λένε:
– Διψάω για ζωή, για κάτι πιο σπαρακτικό από ζωή,
Δικαιοσύνη

Διψούν και μέσα τους βυθίζονται ως τα μισά
όπως ο πηγαδάς βαθαίνει τα επουράνια
και ανοίγει η φλέβα του καρπού
ματώνει και μείγνυνται αίμα και νερό

– Ένα ποτήρι, σας παρακαλώ
(μετωνυμία ασφαλώς)
να ξεδιψάσω

Στο φιλιατρό του πηγαδιού
μετρώ δικαίους

Σ’ αυτόν τον τόνο της μαϊμούς:
βλέπω και κάνω
– Πώς βάφει τα χειλάκια της η δεσποινίδα;
Και πώς χαϊδεύει ο γέρος τη γριά του;
Πώς έβγαλε τα μάτια του ο φόβος
τον βασιλέα παίζοντας της Θήβας;
Διόλου ως εκ τούτου δε με κόφτει το κολάρο
ο γύφτος που φερμάρει την καδένα
όταν, για μια στιγμή, η αθωότητα μ’ αρπάζει
και ξεχνιέμαι, μ’ ανεμελιά που έχουν τα
θηρία
απέναντι στην ανεπάρκεια του ανθρώπου
καλά και σώνει να νικήσει το μοντέλο
παίζοντας τη σκηνή μιας εμπειρίας
τις νέκυιες γυρνώντας μέσα-έξω
πένθη φτωχών στο άσυλο ανιάτων
το εντάφιο που πάει να ξεκινήσει
Και τότε αργώ χαζεύοντας μιαν ηλιαχτίδα

Τι άχρηστη η ανάμνηση του παρόντος!
Περνάει η μισή ζωή
σε άσκοπες αντιγραφές θαυμάτων
αποτυπώνοντας ξένα μοτίβα, βραχύτατα
με το κενό του ουρανού απάνω
το δίκαιο γάλα εκείνων που θα φύγουν
μες στη βραχνή λιτανεία της ταχείας

Ανεστραμμένα όλα
τόσο κοντά και τόσο ξένα
τίμημα μιας παλινωδίας
σκιές στο κοίλο του θεάτρου
που πάνε να ξεσκάσουν οι πεθαμένοι

Τα πράγματα, αν είναι όπως είναι
ένα «επειδή» αρκεί να τα αποδώσει
γι’ άλλη μια φορά στη δύναμή τους
ίδια κι απόιδια
ανάσα ενός μωρού που ξεψυχάει

Τώρα βραδιάζει
Ακροπατώ στον βράχο των γιγάντων
Στις ανοιχτές σελίδες του βιβλίου
οι προτομές των ποιητών που κυβερνήσαν
σκληροί απ’ την ουσία του γρανίτη
ορθοτομούν
κι εγώ ανιστορώ τα ξένα λόγια
και κόβω την κλωστούλα των αιώνων

Χωρίς κανείς να σε καλέσει, έρχεσαι

Σε είδε η φευγαλέα μου ματιά
να προπορεύεσαι σ’ έναν καθρέφτη
μαζί σου ο βυθός
σε φανερώνει, του ψευδάργυρου

Εγκαταστάθηκες μετά σα διασπορά
φαινόμενο χωρίς καταγωγή
χωρίς στοιβάδα, αέρας
επίσκεψη εξωφρενική
πρόσωπο σκοτεινό
– κλήση και εντολή μου
Δε βλέπεις;
Συνδέω ποσότητες διεργασιών εδώ
Στανιάρω σα βάρκα που βουλιάζουν στα ρηχά
Σφίγγω
Με σφίγγει ο κλοιός του δέρματος
Χαράχτηκε η μεμβράνη του τυμπάνου
Δεν αντηχεί τον πόλεμο της νιότης

Κι εδώ που οδηγήθηκα από σένα
– κλήση και εντολή μου -
εδώ που ακούω το τραύλισμα του λυρισμού
– άχρηστη τεθλασμένη
όπως τη χάραξε ο φόβος μου
παράλλαξη γλώσσας νεκρής
που επιμένουν να την ομιλούν -
εδώ, θα όφειλα ν’ απαλλαγώ απ’ τους κανόνες
λαμβάνοντας για βάσανο την ευκολία
καλλίγραφη, ξετρελαμένη για μεταφορές
Εδώ, πρόσωπο σκοτεινό
εμπόδιο στο διάβημα
βήμα του βήματος που αργεί
άλλοτε προς το οργανικό
κι άλλοτε προς το ανόργανο του χαρακτήρα
σπάνιο είδος
εμπόδισε τους
εμπόδισέ τους να συρράψουν τυπογραφικά στη ράχη μου

Ο βρόντος νέμεται το ασυντέλεστο παρόν
Κι απ’ έξω ο δαίμων
θορυβεί

Συναίσθημα που δεν απάντησα στη Φύση
σαμούρι έντρομο μπροστά στον κυνηγό
τοπίο που σαρώνει αέρας
μαύρη καρδιά
Και το όριο πήξεως στο χιόνι, μαύρο
Τα δύο διαμετρικώς αντίθετα σημεία, μαύρα:
ο θάνατος κι ο θάνατος

Να περιγράψω πάλι
Να γράψω en poète ώσπου το ακατονόμαστο να
μ’ ονομάσει
δίχως να επιτρέπεται να ονομαστεί

Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω
Κι ούτε μπορώ να εξαρτώμαι από τα γένη
Ταράζομαι, τρομάζω, καταπίπτω
Το λεξιλόγιο επενεργεί στη φράση
Επιδεινώνομαι ενώ αναρρωννύω
Από πολλές απόψεις, μένω εκτεθειμένος
με κείνη την ανεπίθετη ευτυχία
όταν ακούω το μουσικό μοτίβο της ζωής μου
στον τελευταίο σταθμό της μεθορίου
τα χάλκινα Βουλγάρων
Κι ισορροπώ στον παγωμένο ποταμό, στο τριεθνές
Σκουριάζω
τρίκυκλο που εγκαταλείψαν δουλεμπόροι
Ίχνη φωτιάς τριγύρω
ενώ απάνω λυκοφέγγει το φεγγάρι

Όταν περάσει ο καιρός και η προτελευταία σου στιγμή γίνει η τελευταία
και τότε στο ανέκλυτο συναιρεθείς
κι ο χρόνος σου εντοπιστεί εκεί που κείται ο ξενιστής
– πνεύμα αλλοπρόσαλλο
κάποιου που επαναλαμβάνει συνεχώς την ίδια τάξη -
τότε, μην επαναπαυτείς

Τα βράδια ξεσηκώνονται τα ποιήματά σου
και νευρικά κυκλοφορούν στα βυθισμένα σπίτια
Παρενοχλούν τους κοιμισμένους
και τους ρωτούν αν ζει ο Βασιλιάς τους
Ύστερα γλιστράνε στα σεντόνια
και επωάζουν

Όλο και πιο λίγο απολαυστικός με τον εαυτό σου
ερειπωμένος
πέτρινος περιστεριώνας το πρωί που λείπουν τα πουλιά
στημένος στον αέρα των αιώνων
αναμένεις το άγαρμπο χέρι
για να ξεριζώσει τ’ αρχίδια σου
– γιατί έτσι μόνο πεθαίνεις εσύ -
αλλά μην το αφήσεις να ξεριζώσει την καρδιά σου

Τώρα πέταξε πριν η αδυναμία της χτυπημένης σου φτερούγας
κουράσει τον ρυθμό που κρατούν σιωπηλά τα αποδημητικά
στις αποστάσεις των ηπείρων
Και το μικρό χτίσμα που σε στεγάζει
– οστεοφυλάκιο από ίνες φωτός -
κι αυτό, σαν επινόημα της μεταφυσικής σου προκύπτει
Το εμπιστεύτηκες αν και τίποτα δεν του βρήκες στέρεο
Τίποτα δε σε έτερψε
Ούτε τα ομοιώματα στις τέσσερις γωνίες
– άψυχες διακοσμήσεις των εκτροφέων -
ούτε οι σταυροί

Ακόμη και τώρα
που η πτήση σε κουράζει και πρέπει να χειμάσεις
δε ραγίζει το μέτωπό σου
Κανείς βρομιάρης που χώνει τα χέρια του
δε σε πτοεί
Ούτε οι φλύαροι κελαηδισμοί των τρίτων
ούτε οι σιωπές σου σε πτοούν
– κυρίως από τότε που εξόντωσες την ικεσία

Οι ανάσες των νεκρών
από το κοιμητήρι πιο κάτω στην κοιλάδα
ή τα παράταιρα τραγούδια των ζωντανών
καθώς κατηφορίζουν
όλες οι ποικιλίες των ερεθισμών
διόλου δεν επηρεάζουν το ισχυρό σου ένστικτο θανάτου
Τα κατάφερες

Αλλά το πρόσωπό σου
– απλούστερα, η αλαμπουρνέζικη φιγούρα σου -
τέκνο της Ιδουμαίας
μάσκα του Αγαμέμνονα
αφηρημένη αρνητικότητα που εντούτοις εκπληρώνει ματαιώσεις
και ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός
παρδαλό σκιάχτρο που απειλεί
προτού το αποσύρουν οι αμπελουργοί
το πρόσωπό σου λέω, Μίδα
σα να περιμένει να εισπνεύσει τους φόβους σου
για να τους ανατάξει κατόπιν με τις τεχνικές
των μεγάλων γυψαδόρων του σικελικού μπαρόκ
Το πρόσωπο, δεν είναι άραγε η ερημία en personne;
Η φαγωμένη ερημία κάποιου που δεν μπορεί άλλο να συνθέσει τον εαυτό του
να καταρρεύσει στο δράμα του
να καγχάσει με τη θεωρία της υπογραφής
να πει, τέλος πάντων, το σεσημασμένο
στους διευρυμένους τόπους των περιστεριώνων και των νεκροταφείων
κρίνοντας ζώντες και νεκρούς
επικρίνοντας την ιλαρότητα στο τέλος τής
μικρής κωμικής ανακεφαλαίωσης

Περισσότερο από πυρκαγιά
το κύρος που τον περιβάλλει
τα κρόσσια ενός εξίτηλου φωτός
πάνω απ’ το φως
όπου προβάλλει, κυνηγημένος – κυνηγός
ο Άγιος Ιάκωβος ο οδοιπόρος σου, Τισιάνο

Αυτός μάλιστα
Τρέμοντας σύγκορμος, προέρχεται
Πηγαίνει κάπου
Προπορεύεται
Μετατρέπει το υπόστρωμα της τέχνης σου
– χρώμα και αίσθημα – σε Δείξη
ένα «Ιδού» που δείχνει:
– Δέστε πως περιπατούν οι δάσκαλοι
λάβροι για τη ζωγραφική
με όλη τη βουλητική πλευρά τους τεταμένη
ζωγραφισμένη ήδη
προτού εισέλθουν στις στοιβάδες της μπογιάς
σκαλώνοντας σε κάτι σαν ψυχή του μουσαμά τους
Δέστε με, έρχομαι
και κει που θα ’ρθω είμαι
Φορώ τον βαθυσκότεινο μανδύα ενός αμφίβολου Χριστού
καθώς βαδίζω στο μέλλον το απόλυτο των ζωντανών:
τον Πίνακα
Εδώ θα κατοικώ
επίπεδο άγαλμα της τύχης και της έμπνευσης
Δέστε με, αν είναι δυνατόν
Πέρα από το ορατό η όραση να βλέπει
ό,τι δεν γίνεται να δει, ό,τι δεν γίνεται να πει
χωρίς τα μακροσκοπικά γυαλιά της γλώσσας
Φοβάμαι
μα πιο πολύ φοβάμαι τις σκιές
στα αδειανά δωμάτια τη νύχτα
Τα πρόσωπα λογίων γυναικών
που συζητούν για τον Μιχαήλ Άγγελο

Κι εγώ φοβάμαι τις σκιές
Δεν μπόρεσα να ρθώ στο ραντεβού, Τισιάνο
Πήγα στον πίνακα
Δεν ήξερα από πού να βγω.
Έφυγα
Το βήμα που οδηγεί, δεν τόλμησα
Προσήλωση δεν είχα σ’ ένα επίτευγμα
όχι της διάνοιάς μου
αλλά της εμμονής του ορυκτού
να διαβρωθεί, έως ότου να θρυμματιστεί
ελάχιστο, ως κόκκος άμμου
Δεν είναι όλες οι ζωές υπερκινητικές
κι οι δεξιότητες δεν μαρτυρούν παιδεία στα χαρτιά
αλλά τον εύθρυπτο πλεονασμό πωρόλιθου
πρόπτωση του ανόργανου στο σώμα
σε χέρια ατάλαντα
Δεν μπόρεσα ν’ αγγίξω την καρδιά σου
όταν ενώπιόν μου έφερες τον Άγιο
με την ορθομαρμάρωση ενός σώματος γεροντικού
χνώτα θυμού
βλέμμα επαρμένο
στραμμένο εκεί, επάνω δεξιά, όπου έγκειται ο Θεός
με τη στροφή της κεφαλής κιναίδου
και τον λαιμό – κλαδί στριφνού κορμού
μιας γέρικης ελιάς που αποτιμά την ερημιά της γης
του πτώματος που δεν κατόρθωσα να ξεπεράσω
Δεν μπόρεσα να φτάσω σ’ έκσταση
ερχόμενος σε σύμπνοια με το θείο της παράστασης
Τι περισσότερο διαθέτει ο συναισθητικός
κι υπερτερεί
ακούγοντας το ποδοβολητό του Αγίου
με τα μάτια;

Ένα χαλίκι αιχμηρό
στις άκρες των φθαρμένων σανδαλιών του
– η ελάχιστη πληγή ανάμεσα στα δάχτυλα που δεν την είδα -
Το αόρατο εμπόδιο
για όποιον απορεί με τον σωσία σου
Πως γίνεται να αποδεσμεύει η γύμνια του
τόση καταστολή της αγιοσύνης;
Πως ξεγυμνώνεις υπερβατικούς;

Κι εγώ γυμνώνομαι
Και αν λυτρώνομαι, είναι σε επίπεδο λιγοψυχίας

Όλο και περισσότερο κλεισμένη στον εαυτό σου
Όλο και λιγότερο ελευθερωμένη
από τους μαύρους ίσκιους του ύπνου
Σ’ άλλους μιλάς για αισθήματα που δεν τα αναγνωρίζουν
Εμένα, που ξέρω, δεν με ρωτάς

Ερημωμένη
πέτρινος περιστεριώνας το πρωί
που λειπουν τα μικρά
περιμένεις το κακό μου χέρι
να σου ξεριζώσει τα στήθια
Μην το αφήσεις να τραβήξει
και τ’ απομεινάρια
μιας σπουδαίας καρδιάς

Πέταξε
πριν η αδυναμία της χτυπημένης σου φτερούγας
κουράσει το ρυθμό που κρατάς στις αποστάσεις των ηπείρων
όταν πετάγεσαι στον ύπνο σου
με την ψυχή στο στόμα
και επιδίδεσαι στην κίνηση της αναγνώρισής μου
ψάχνοντας στο άδειο μαξιλάρι

Πετάω κι εγώ, αλλά πιο χαμηλά
Και το μικρό κτίσμα που μας στεγάζει
– οστεοφυλάκιο από ίνες ερώτων και θυμώματα καλοήθη -
κι αυτό, στη μεταφυσική σου έγκειται
και στη φουντωτή ουρά του παγονιού
που μας παρακολουθεί σκαρφαλωμένο στο δέντρο
Τίποτα δεν βρήκες διασκεδαστικό
Κανείς άνθρωπος που χώνει τα χέρια του
δεν σε πτοεί πλέον
ούτε οι επιγενόμενες σιωπές σου
ούτε οι αντισταθμιστικές φλυαρίες μου
Και το πρόσωπό σου
– μάσκα βενετσιάνικη με το μεγάλο λευκό
μέτωπο -
δεν είναι άραγε το μοναδικό σου κατάλλειμα;
(Αν βέβαια εξακολουθήσεις να μεταμφιέζεσαι
στον PIERROT ASSASIN DE SA FEMME
της παντομίμας)

Έτσι δρα ο Μίμος που το παιχνίδι του περιορίζεται
σ’ έναν αέναο υπαινιγμό χωρίς να σπάζει τον καθρέφτη

Βιάζεται
Πολύγραφος επαίτης της εικόνας
Χάρτινος άνθρωπος
Ψυχή από χαρτί
Όταν του έδωσαν ολόκληρο τον κόσμο
ζήτησε καθρεφτάκια
Κι όταν αδέξια σήκωσε την πέτρα
– γιατί ο κόσμος κρύβεται σαν το σκορπιό -
τρώθηκε, παρά τα αντίδοτα μελάνια

Πόσες γενιές χρειάστηκε το ανθρωπάκι
πριν χάσει την αγριότητά του;
Κι ο σκορπιός, κάτω από την πέτρα
πόσες γενιές σκορπιών να ξεπικράνει;

Η αγριότητα είναι προαίσθημα λοιπόν;
– Μη σηκώνεις τις πέτρες
μην αραιώνεις το αίμα σου με αντίδοτα
την πράσινη ροή του δηλητήριου, μην εμποδίσεις

Γιατί να ονομάζουμε αλήθεια το νερό;

Διψούν οι άνθρωποι και πίνουν
απ’ το πικρό ποτήρι της καρδιάς
εγκαταλείποντας την υποχρέωση του επείγοντος προσδιορισμού
όπου, ό,τι δεν ορίζεται τους φαρμακώνει

Στίβουν τις λύπες τους
Διασπούν στον αντιδραστήρα των ματιών το δάκρυ
Επικαλούνται την αυτόδηλη ισχύ της έλλειψης
και ξεδιψούν
αδιαφορώντας για την τύχη της χημείας
λες και ένα τέχνασμα θεών τους φέρνει στη πηγή
– που η πηγή το σκέφτηκε -
κι ανοίγουνε τις χούφτες στο νερό
να σβήσουν την κατάπτωση του σθένους
να ανορθώσουνε στο μάτι της πηγής
τον λόγο
Με τις υδρίες τους επ’ ώμου,
Δοσμένοι οι διψώντες και πολεμιστές
Κι ακόμη ικευτετικώτεροι του ικετευτικού,
λένε:
– Διψάω για ζωή,
για κάτι πιο σπαρακτικό από ζωή,
δικαιοσύνη

Διψούν και μέσα τους βυθίζονται ως τα μισά
όπως ο πηγαδάς βαθαίνει τα επουράνια
και ανοίγει η φλέβα του καρπού,
ματώνει και μύγνηται αίμα και νερό

– Ένα ποτήρι σας παρακαλώ
– μετωνυμία ασφαλώς -
να ξεδιψάσω
Στο φιλιατρό του πηγαδιού
μετράω δικαίους

Φτάνω στην αποκάρωση του τίποτα
το καίω κι αυτό
τίποτα να μη μείνει
μόλο που το χώμα βγάζει το ζιζάνιο
το σώμα τον καρκίνο

Μπροστά στη ριζοσπαστική φωτιά
με την καταβολάδα του ινδιάνου στο κεφάλι
γυρνάω γύρω – γύρω
έως ότου αρχίσω να αλλαλάζω
καλώντας τον μετεμψυχωμένο πνεύμα μου
να με ηρεμήσει
να με κρύψει μέσα του

Αυτούσιος ο εαυτός μου:
ποίημα του Θεού

Τώρα σε καταλαβαίνω
στην πληρότητα που μου άξιζε
τώρα τη νύχτα, στη διαπασών
αλλά έπρεπε να περάσουν τα χρόνια
για να μου δείξει το κόρνο
την καλοσύνη σου

Αλλάζει ο ρυθμός
και διακριτικά η συγχορδία
με εισάγει στο adagio molto που τραγουδώ
Τα χέρια μου σκάζουν το χειμώνα
Δεν τα φροντίζω πια
Δεν διευθύνω
Δεν έχω τρόπους να αναχαιτίσω τον ξεπεσμό
Δεν μπορώ να ακούσω τη φωνή μου
παρά στα ποιήματα και στα βιολιά
Μου δείχνουν το φόβο
Με αποσπούν
Όπως το πρόσωπο εκείνου που ένας θεός του έκλεισε
την ακοή για να μην υπάρχουν άλλοι ήχοι
εκτός από τους δικούς του

Και περιμένω
γριά κούκλα με φορεματάκι κοριτσιού
γύψινη προτομή
πάνω απ’ το πιάνο του κοριτσιού
κάτω απ’ το κρεσέντο της τίγρης
στο presto – allegro assai
των εικοσιτριών λεπτών
και των πενηνταέξι δεύτερων
που ξετρελαίνουν το χρόνο

Βιάζομαι
αλλά τώρα πείθομαι από τον μετρονόμο
Προβάλω την δικαιολογία
δεν έχω όμως λόγο να προσβάλλω
την ανέντιμη συμφωνία με το θάνατο
Κρύβω τα μάτια μου με λάσπη
Βουλώνω με λάσπη τ’ αυτιά
Όλα τα αναθέτω στη σύριγγα

Δεν είναι αλήθεια πως σ’ αυτό που ήμουν
επιστρέφει το χώμα;

Συγκεντρωμένη
αλλά για πόσο ακόμη;
αφού η φωτεινή κηλίδα
γλυστράει αλλού
κι αλλάζει η γωνία της φθοράς
σα να αμβλύνθηκε το φως
στο πρόσωπό της
ή να έπρεπε να χειριστεί το φως, αλλιώς
να συλλαβίσει το αναπότρεπτο
ως το τέλος

Στην αντηλιά της επιτρέπεται να ξαποσταίνει
ν’ αναπνέει ελάχιστα
σαν άνθρωπος από χαλκό
σε συνεχή παρεκτροπή
απ’ τον άνθρωπο που υπήρξε
χωρίς παραφορά
βρίσκοντας το λιγότερο
απ’ ό,τι της αρκεί στο μέτωπό της

Στέκεται στην εικόνα της μπροστά
Παρατηρεί, λυπάται, ενθαρρύνεται
Σβήνει το φως
Δεν την κρατά το σπίτι
Δεν την κρατάει η καρδιά
παρότι η κούκλα μέσα της σκιρτά
διότι κανέναν άνθρωπο
δεν τον αφήνει ολωσδιόλου ο εαυτός του
Ο μάρτυρας της νιότης της
το σκίρτημα μιας σκοτεινής επίγνωσης
που την φιλά στα μάτια

Χτενίζει με ηρεμία τα μαλλιά
Παραφυλάει το χρόνο
Άλλη δεν έγινε
– πως θα ήταν δυνατό;
Θα την δεχτεί αδιαμαρτύρητα τη διαφορά

Φοράει ένα μαύρο νυφικό, σιμώνει
σαν να του λέει:
Θάνατε, ήρεμη είμαι εδώ
ενώ το χιόνι
στρώνει στο ωραίο σώμα της, υπομονή
Ξαπλώνει, ορθώνεται μετά
Πώς έμαθε να κοροϊδεύει την οδύνη;
Πώς τον αρπάζει απ’ το λαιμό ικετευτικά;

Δεν ήθελες τις συντομεύσεις
γι’ αυτό κι ονόμαζες
πετροχελίδονο
τα μικρά πουλάκια της καρδιάς σου
μύριων όσων ελιγμών
τα περισσότερα λοξά,
αλόγιστα

Δεν είναι φανερό πως κυνηγούνε κάτι
κι ας φτερουγίζουν
γύρω απ’ το γείσο του ερειπίου
προορισμένα για ευρυγώνιες στεριές

Κι οι μικρές σου παρεμβάσεις
– σκιές ψαλιδισμών
που κόβουν τη σιωπή μου –
κεντούν κι αυτές το δειλινό
με σταυροβελονιές

Σταυροί στην άκρη του ουρανού
Υπογραφές
Αιτήματα που με ρωτούν
αν είσαι εδώ

Αποδημία

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΤΣΟΣ