Υπάρχει μια όμορφη ιστορία, που θα ήθελα να σου πω. Συνέβη στη ζωή ενός σπουδαίου Ινδού μουσικού, του Τάνσεν. Ήταν στην αυλή του μεγάλου βασιλιά Ακμπάρ. Κάποτε ο Ακμπάρ τον ρώτησε: «Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορεί να σε ξεπεράσει κανένας. Μοιάζει ανέφικτο. Έχεις πάντα την τελευταία λέξη. Όποτε όμως το σκέφτομαι αυτό, μπαίνει στο νου μου η σκέψη ότι πρέπει να έχεις μαθητεύσει σε ένα δάσκαλο από τον οποίο έμαθες και ποιος ξέρει, μπορεί εκείνος να σε ξεπερνάει. Ποιος είναι ο δάσκαλος σου; Είναι ακόμη ζωντανός; Αν είναι ζωντανός, προσκάλεσε τον στην αυλή.»
Ο Τάνσεν είπε: «Είναι ζωντανός, μα δεν μπορώ να τον προσκαλέσω στην αυλή, επειδή είναι άγριο ζώο. Δεν είναι άνθρωπος της κοινωνίας, είναι σαν τους ανέμους, σαν τα σύννεφα. Δεν έχει ρίζες μέσα στην κοινωνία. Είναι ένας περιπλανώμενος άστεγος. Και επιπλέον, δεν μπορείς να του ζητήσεις να τραγουδήσει ή να παίξει. Αυτό δεν είναι εφικτό. Τραγουδάει όποτε το νιώθει, χορεύει όποτε το νιώθει. Θα πρέπει να πας εσύ σ’ εκείνον και να περιμένεις υπομονετικά.»
Ο Ακμπάρ γοητεύτηκε. «Αξίζει τον κόπο! Όπου κι αν βρίσκεται,» είπε ο Ακμπάρ, «θα πάω.»
Ήταν ένας περιπλανώμενος φακίρης. Το όνομα του ήταν Χάριντας. Έτσι, ο Τάνσεν έστειλε ανθρώπους να ψάξουν να μάθουν πού βρισκόταν. Τον βρήκαν σε μια καλύβα, κοντά στον ποταμό Τζαμούνα. Ο Ακμπάρ και ο Τάνσεν πήγαν να τον ακούσουν. Οι χωρικοί είπαν: «Μερικές φορές, γύρω στις τρεις τη νύχτα, τραγουδάει και χορεύει, όλη μέρα όμως κάθεται σιωπηλός.»
Έτσι, μέσα στη νύχτα, ο Ακμπάρ και ο Τάνσεν, κρυμμένοι σαν τους κλέφτες, περίμεναν πίσω από ένα κοτέτσι, επειδή αν τους έβλεπε, μπορεί και να μην τραγουδούσε. Ο Χάριντας όμως άρχισε να τραγουδάει κι ύστερα άρχισε να χορεύει. Ο Ακμπάρ ήταν σαν υπνωτισμένος. Δεν μπορούσε να αρθρώσει ούτε λέξη, επειδή δεν είχε λόγια για να εκφράσει το θαυμασμό. Έκλαιγε συνεχώς. Κι όταν το τραγούδι σταμάτησε και πήραν το δρόμο του γυρισμού, έμεινε σιωπηλός. Από τα μάτια του κυλούσαν δάκρια.
Όταν ήρθε στο παλάτι, είπε στον Τάνσεν: «Νόμιζα ότι κανένας δεν μπορούσε να σε ξεπεράσει, νόμιζα πως είσαι μοναδικός, τώρα όμως.., Τώρα όμως πρέπει να πω πως δεν είσαι τίποτα, συγκρινόμενος με το δάσκαλο σου. Γιατί τόση διαφορά;»
Ο Τάνσεν είπε: «Η διαφορά είναι απλή. Εγώ τραγουδάω, παίζω για να κερδίσω κάτι άλλο — χρήματα, κύρος, σεβασμό. Η μουσική μου εξακολουθεί να είναι ένα μέσο για έναν άλλο σκοπό. Κι ο δάσκαλός μου τραγουδάει επειδή έχει ήδη κάτι. Αυτή είναι η διαφορά. Εκείνος τραγουδάει μόνο όταν έχει κάτι μέσα του. Τότε ρέει το τραγούδι, τότε χορεύει. Όταν είναι γεμάτος με το θεϊκό και δεν μπορεί να το χωρέσει, τότε μόνο τραγουδάει. Το τραγούδι του είναι από μόνο του ένας σκοπός. Το γλεντάει!»
