Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ'ΣΑΙ


Αν το μπορείς το λογικό σου να κρατάς,
όταν τριγύρω όλοι τα ‘χουνε χαμένα και θεωρούν υπαίτιο εσένα
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου
Όταν οι πάντες αμφιβάλλουνε για σένα
Κιόλας να συγχωρείς τη δυσπιστία τους αυτή
Αν το μπορείς να περιμένεις και να μη σε λυγίζει η αναμονή
Ή αν σε συκοφαντούν να μη καταδεχτείς το ψέμα
Ή αν σε μισούν χώρο στο μίσος να μη δώσεις

Και ωστόσο να μη φαίνεσαι πολύ καλός ή να μιλάς πολύ σοφά
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως
κύριους τα όνειρα να κάνεις

Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως οι σκέψεις σου να γίνουν ο σκοπός σου
Αν το μπορείς το θρίαμβο και την καταστροφή να συναντάς
Και όμοια να φέρεσαι σ’ αυτές τις δυο απάτες

Αν την αλήθεια που είπες ν’ ακούς αντέχεις
Από πανούργους στρεβλωμένη παγίδα για να γίνει των μωρών
Ή να κοιτάς αυτά που ‘χεις χαρίσει τη ζωή σου να τσακίζουν
Και σκύβεις και τα χτίζεις με τα εργαλεία φθαρμένα
Αν όσα απέκτησες ένα σωρό μπορείς να τα μαζέψεις
Και τα ρισκάρεις στο κορώνα-γράμματα μεμιάς

Και χάσεις και πάλι απ’ την αρχίσεις Χωρίς κουβέντα μια να πεις για την απώλεια
Αν ν’ αναγκάσεις το μπορείς καρδιά, νεύρα και σφρίγος
Να λειτουργούν και ας είναι από καιρό σωσμένα

Και έτσι ν’ αντέχεις όταν δεν έχει τίποτα απομείνει σε σένα
Παρά μονάχα η θέληση που τα οδηγεί: «βαστάτε»!
Αν το μπορείς τα πλήθη να μιλάς δίχως την αρετή ν’ αφήνεις
Με βασιλιάδες περπατάς και απλότητα δεν χάνεις.
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι αγαπημένοι να σε πληγώσουν το μπορούν
Όλο τον κόσμο αν αγαπάς μα πιο πολύ κανένα
Αν το μπορείς να δώσεις στο λεπτό που τρόπο για συγχώρεση δεν βρίσκει
Εξήντα δευτερόλεπτα να βιωθούν που αξίζουν
Δική σου τότε θα είναι η Γη και ό, τι πάνω της έχει

Και κάτι που είναι πιο πολύ:
Άνθρωπος θα ‘σαι γιε μου
Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ