ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ

δεν χάνει κανείς τα παιδικά του παιγνίδια
δεν χάνει τα λουλούδια την άνοιξη
τ᾿ άνθη ανοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο…
Κάλλιο νὰ πλανηθεί ο χαρταετός μου
Όπως πετάει στον ουρανό σαν αερόστατο
… δεν θέλω πιὰ ν᾿ αγγίξω τα χρώματα
κλείνω τα μάτια μου για να δω
Είναι η φωνὴ που με διασχίζει
κι άλλοτε που χτυπά την πόρτα της καρδιάς μου
χίλιες φορές
Είναι η φωνὴ απὸ ένα βάθος:
Για πάντα να μην έχεις
τίποτα
μονάχος
ανήμπορος
εκστατικὸς
ελεύθερος
σ᾿ αυτὴ τὴν άξαφνη γιορτὴ του δευτερολέπτου
που παραδίδεται ο κόσμος.
Και προδίδεται ολόκληρη η ζωή..

Ο χρόνος περνάει αδίστακτα
μπροστά στο παραθύρι μας
Αυτό που ήταν χτές, δεν θαναι αύριο
Και η το γκρίζο χρώμα
κάθεται αναπαυτικά σταυροπόδι
… πάνω από τα μελλοντικά μας σχέδια
Ενίοτε και πάνω στα μαλλιά μας
Γκριζάρουν στις άκρες στην αρχή
και μέχρι να το καταλάβεις
Κουβαλάς ένα χιονισμένο δάσος στο κεφάλι σου
Στη καλύτερη περίπτωση
Στη χειρότερη μένεις ασκεπής
Γυμνός στην απειλή των ουρανών
Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος δεν τρέχει
Εμείς είμαστε που βιαζόμαστε
που τρέχουμε να προλάβουμε
Και που συνήθως δεν προλαβαίνουμε
Εμείς κοιτάμε τον χρόνο
Κι ο χρόνος μας κοιτάει με περιέργεια να δεί
πως τον ξοδεύουμε,
με πόσο απελπισία ζούμε τη ζωή μας
Πόσο τρυφερά μισούμε να αγάπαμε
Πόσο βάναυσα αγαπάμε να μισούμε
Κανείς μας δεν λέει να προχωρήσει
Ούτε ο χρόνος, ούτε εμείς,
απλά κοιταζόμαστε
Και περιμένουμε
Και περιμένουμε
Και περιμένουμε Για να πούμε μια και μόνο φράση :
– αχ, δεν πρόλαβα

Δυστυχώς υπάρχει πάντα μια στιγμή
όταν ήμαστε παιδιά
που ανοίγει μια πόρτα
και μπαίνει το μέλλον.
Και όπως λέει κι ο σοφός λαός,
η πραγματική μας πατρίδα,
είναι η παιδική μας ηλικία…

Κυτάω στο σήμερα
κι ότι βλέπω δεν μου αρέσει
Κυττώ στο αύριο
και δεν βλέπω τίποτα
Γυρνώ στη παιδική μου ηλικία
Κι ονειρεύομαι
Κι απορώ
Που μου έπεσε η χαμένη αθώοτητα μου
Και πως να την ξαναβρώ…