ΑΝΤΙΟ ΓΕΙΤΟΝΕ ΘΟΔΩΡΕ

32 ολόκληρα χρόνια,
μια καθημερινή συνάντηση
γωνία Σολωμού και Σουλτάνη
ένα συγκρατημένο χαμόγελο
μια αόριστη καλημέρα
σήμερα ένα αντίο
Πήγαινα στα Κήθυρα,
πάνω σε μια σχεδία
που διέσχιζε μια πυκνή ομίχλη
Ταξίδευα σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα
Άκουγα όλη νύχτα μια φωνή;
– Ζεί ο Μίνως;
– Ζεί;
– Ζεί ο Θωμάς, ο Ηλίας, ο Μάνος, ο Μιχάλης;
– Ζούνε;
– Ζούνε – τουλάχιστον – εντός σου;
και η φωνή κάθε φορά που ρώταγε
γινόταν πιό παράξενη
πιο απόκοσμη
πιο ανατριχιαστική

– Ζεί ο Βαγγέλης, ο Παύλος, η Κατερίνα;
– Ζεί ο Αλέξανδρος, ο Χριστόφορος, η Αλεξάνδρα;
κι απαντούσα ανάμεσα σε κάθε όνομα
– όχι
– όχι
– όχι
και για κάθε “όχι”
ένα δάκρι ξέφευγε
και έγιναν τα όχι και οι αναστεναγμοί
τεράστια φουρτούνα
που με έπνιξε και ξύπνησα
και έσφιξα τη ζώνη στο παντελόνι
και σφίχτηκε το στήθος
κι έτσι με δάκρια στα μάτια
ξεκίνησα και σήμερα τη μέρα
ήρθε η συντέλεια του κόσμου σου λέω,
αυτή ζούμε, αυτή βιώνουμε
είναι θέμα ωρών να αναποδογυρίσει
αυτό το καρυδότσουφλο
που σωσίβιο λέμβο το ονομάσαμε
και πια τα ποιήματα
από γαλήνιο καταφύγιο
μνημόσυνα γίναν