Η ποίηση, η λογοτεχνία, η μυρωδιά του τυπωμένου βιβλίου… Σε λίγο αποκτούν την δική τους εκπομπή στο Clipart Radio, από την ομάδα φίλων του περιοδικού (κι εκδόσεων) Βακχικόν.
Η συνεργασία μας είναι πια γεγονός και σε λίγες μέρες θα ανακοινωθεί τίτλος εκπομπής, ώρα και μέρα.
Η συνεργασία μας είναι πια γεγονός και σε λίγες μέρες θα ανακοινωθεί τίτλος εκπομπής, ώρα και μέρα.
Το ‘Βακχικόν” είναι ένα περιοδικό εξαιρετικού πάθους και θάρρους στις χαλεπές μέρες και μπορείτε να το “συναντήσετε” στη διεύθυνση www.vakxikon.gr.
Αλλά ας αφήσουμε τους ίδιους να συστηθούν, μέσα από το “μανιφέστο” τους.
Τίποτα δεν είναι αληθινό, η Προπαγάνδα συνεχίζεται
Απ’ τις ακρώρειες των πόλεων, από το πουθενά, σιγά-σιγά και αθόρυβα, συγκεντρωνόμαστε. Κάτω από το χαμηλό φως των χαμόγελων, ανοίγουμε το χάρτη της ονειρικής μας πολεοδομίας και σχεδιάζουμε τις διαδρομές μας. Δεν πρόκειται να τις ακολουθήσουμε, το ξέρουμε. Άγνωστοι οιωνοί και συγχρονίες απρόβλεπτες θα μας οδηγήσουν. Καίμε το χάρτη, από τις φλόγες ανάβουμε τσιγάρα, και ξεκινάμε.
Στην Προβηγκία και στην Ήπειρο, σε βόρεια πλάτη και θάλασσες ζεστές, περιπλανιόμαστε. Χανόμαστε στον κόσμο, συναντιόμαστε. Έχουμε μάθει ότι ο δρόμος είναι μονόδρομος, ο γυρισμός ανέφικτος. Δεν θα ξαναγυρίσουμε. Γονατίζουμε, βουτάμε τα χέρια μας στο χώμα, στο νερό, και με τη λάσπη υψώνουμε καθεδρικούς ναούς αφιερωμένους στην ετοιμόρροπη δόξα της διαπροσωπικής περιπέτειας. Ανυπόληπτοι ιερείς μας δίνουν την ευχή τους. Κι ένα μπουκάλι για το δρόμο.
Σε δρόμους πολυσύχναστους, στη μέση της ερήμου, σταματάμε. Αφουγκραζόμαστε. Σε καπνισμένα μπαρ αφήνουμε ενθύμια – βλέμματα και μουσικές, βιβλία και αγγίγματα. Μας έχετε δει, σίγουρα, απασχολημένους σε ατέρμονες προσπάθειες να βρούμε, ψηλαφίζοντας, τους διακόπτες της οριστικής διάζευξης του χαζού από το χαρούμενο.
Παιδιά της Προπαγάνδας και των Happy Few, είμαστε οι μεθυσμένοι φρουροί της ομορφιάς και της υποκειμενικότητας. Εισαγωγοί – και όχι εισηγητές – από καιρό της υποψίας για την υπεροχή της αμφιβολίας απέναντι σε όλες τις πεποιθήσεις, μαθητεύουμε αδιάκοπα στην αυθεντική χειροτεχνία του χαμογελωτοποιού. Η μόνη γευσιγνωσία την οποία αναγνωρίζουμε, και στην οποία επιδιδόμαστε, είναι εκείνη των φιλιών.
Χωρίς κραυγές – ποτέ με κραυγές – αλλά με έναν ψίθυρο που θα γίνει καταρράκτης, υπερασπιζόμαστε τη συκοφαντημένη συντροφικότητα. Τα λόγια και οι πράξεις μας, όταν μεγαλώσουν, θέλουν να γίνουν τραγούδια. Δεν έχει σημασία αν θα τα τραγουδήσουμε εμείς ή άλλοι. Άλλωστε εμείς, Εμείς, είμαστε οι Άλλοι, είμαστε ο Καθένας.
Αφήνουμε πίσω μας τα πένθιμα παγοπέδια της ιδεολογίας για να ασκηθούμε χαμηλόφωνα στη φαντασία και στην ξεχασμένη τέχνη των συναντήσεων. Θα ξεκινήσουμε, ξεκινάμε, έχουμε ξεκινήσει. Αλλά δεν είμαστε ακόμα εδώ. Ερχόμαστε.
Χάρτινοι ήρωες μας δείχνουνε το δρόμο…
