Ενόραση (1979)
Υποθέτω τα όνειρά σου πάντα τελειώνουν.
Δεν πάνε ψηλά, μονάχα δύουν.
Μα δεν με νοιάζει πια,
έχασα τη θέληση να ζητώ περισσότερα,
Δεν φοβάμαι καθόλου,
Βλέπω τα πάντα καθώς καταρρέουν,
όμως θυμάμαι όταν ήμασταν νέοι.
Εκείνους που συνήθιζαν να ξοδεύουν,
Την αίσθηση του στυλ και του καλού τους γούστου,
Που επιβεβαίωναν το δίκιο σου
Έι δεν το ‘ξερες ό,τι είχες δίκιο;
Δεν φοβάμαι πια,
Κρατώ το βλέμμα μου στην πόρτα,
όμως θυμάμαι…
Δάκρυα θλίψης για σένα,
Περισσότερη ένταση για σένα,
Καθρεφτίζει μια στιγμή στο χρόνο,
Μια ξεχωριστή στιγμή στο χρόνο,
Ναι ξοδέψαμε το χρόνο μας,
Στην πραγματικότητα δεν είχαμε χρόνο,
Όμως θυμόμαστε όταν ήμασταν νέοι.
Και σεις άγγελοι του θεού το νου σας
Και όλοι εσείς οι δικαστές το νου σας,
Γιοι της τύχης, να ‘χετε την έγνοια
Για όλους όσους δεν βρίσκονται εκεί
Δεν φοβάμαι πια,
Δεν φοβάμαι πια,
Δεν φοβάμαι πια,
Ω, δεν φοβάμαι πια.
Νέα αυγή ξεθωριάζει (1979)
Μια αλλαγή ταχύτητας, μια αλλαγή ύφους.
Μια αλλαγή σκηνικού, δίχως τύψεις.
Μια ευκαιρία να ατενίσεις, να θαυμάσεις την απόσταση,
Ακόμη απορροφημένος, παρόλο που ξεχνάς.
Χρώματα άλλα, διαφορετικές αποχρώσεις,
Πάνω σε καθετί, έγιναν λάθη.
Πήρα το φταίξιμο.
Χωρίς σκοπό είναι απλό να δεις,
Ένα γεμάτο όπλο δεν θα σ’ ελευθερώσει.
Έτσι λες.
Παρέα θα πιούμε ένα ποτό και θα βγούμε έξω,
Μια οργισμένη φωνή και μια που κλαίει,
«Θα σου δώσουμε τα πάντα και ακόμα περισσότερα,
Η πίεση μεγάλη, δεν αντέχω άλλο,»
Περπάτησα πάνω στο νερό, πέρασα μέσα απ’ τη φωτιά,
Δεν γίνεται να το νιώσω πια.
Ήμουν εγώ, περιμένοντας εμένα,
Ελπίζοντας σε κάτι περισσότερο,
Εγώ, βλέποντας εμένα αυτή τη φορά,
Ελπίζοντας σε κάτι περισσότερο.
Ατμόσφαιρα (1979)
Περπάτα στην σιωπή,
Μην φεύγεις, σιωπηλά.
Δες τον κίνδυνο,
Πάντα κίνδυνος,
Ατελείωτες κουβέντες,
ανασύσταση ζωής,
Μη φεύγεις.
Περπάτα στη σιωπή,
Μην αποστρέφεσαι, σιωπηλά.
Η σύγχυσή σου,
Η αυταπάτη μου,
Φορεμένες σαν μάσκα αυτοαπέχθειας
Έρχονται αντιμέτωπες κι ύστερα σβήνουν.
Άνθρωποι σαν εσένα το βρίσκουν εύκολο,
Γυμνοί να βλέπουν,
Να περπατούν στον αέρα.
Να κυνηγούν στα ποτάμια,
Μέσα στους δρόμους, σε κάθε γωνιά
Αδειασμένη νωρίς
Να προσγειώνονται προσεκτικά,
Μη φεύγεις, σιωπηλά,
Μη φεύγεις.
Νεκρές Ψυχές (1979)
Κάποιος να πάρει αυτά τα όνειρα μακριά,
Που με παραπέμπουν σε μια άλλη μέρα,
Μια μονομαχία προσωπικοτήτων,
Που στρεβλώνει όλες τις αληθινές πραγματικότητες.
Που συνεχίζουν να με καλούν,
Αυτές συνεχίζουν να με καλούν,
Συνεχίζουν να με καλούν,
Αυτές συνεχίζουν να με καλούν.
Εκεί όπου φιγούρες από το παρελθόν ορθώνονται,
Και κοροϊδευτικές φωνές ηχούν στους διαδρόμους.
Ιμπεριαλιστικός οίκος προσευχής,
Κατακτητές που πήραν το μερίδιό τους.
Που συνεχίζουν να με καλούν,
Αυτοί συνεχίζουν να με καλούν,
Συνεχίζουν να με καλούν,
Αυτοί συνεχίζουν να με καλούν.
Η αγάπη θα μας ξεσκίσει (1980)
Όταν η ρουτίνα δαγκώνει δυνατά,
Και οι φιλοδοξίες είναι φτηνές,
Και η αποστροφή κυριεύει,
Αλλά τα συναισθήματα δεν γεννιούνται,
Και αλλάζουμε τις συνήθειές μας,
Παίρνοντας διαφορετικούς δρόμους,
Τότε η αγάπη, η αγάπη θα μας ξεσκίσει και πάλι,
η αγάπη, η αγάπη θα μας ξεσκίσει και πάλι.
Γιατί είναι η κάμαρα τόσο παγωμένη;
Απομακρύνθηκες γυρνώντας στη μεριά σου
Φταίει ο συγχρονισμός μου που απέτυχε;
Ο σεβασμός ανάμεσά μας λιγοστεύει.
Κι όμως υπάρχει ακόμα αυτή η γοητεία
Που διασώσαμε καθ’ όλη τη ζωή μας.
Όμως η αγάπη, η αγάπη θα μας ξεσκίσει και πάλι,
η αγάπη, η αγάπη θα μας ξεσκίσει και πάλι.
Ουρλιάζεις στον ύπνο σου,
όλες μου οι αποτυχίες εκτεθειμένες.
Κι υπάρχει μια γεύση στο στόμα μου
Καθώς η απόγνωση παίρνει σκυτάλη.
Απλά κάτι τόσο καλό
Απλά δεν μπορεί να λειτουργήσει πια.
Όμως η αγάπη, η αγάπη θα μας ξεσκίσει και πάλι,
η αγάπη, η αγάπη θα μας ξεσκίσει και πάλι.
Δεκαετίες
Εδώ είναι οι νέοι άντρες, το βάρος στους ώμους τους.
Εδώ είναι οι νέοι άντρες, λοιπόν πού ήταν;
Χτυπήσαμε τις πόρτες του σκοτεινότερου θαλάμου της Κόλασης
Πιέσαμε στο όριο, σύραμε τους εαυτούς μας μέσα
Παρατηρήσαμε από τα αετώματα καθώς οι σκηνές εκτυλίσσονταν σε επανάληψη
Είδαμε τώρα τους εαυτούς μας όπως δεν τους είχαμε δει ποτέ
Πορτραίτα του τραύματος και του εκφυλισμού
Οι λύπες που υποφέραμε και δεν ελευθερώθηκαν ποτέ
Πού ήταν;
Ταλαίπωροι μέσα μας, τώρα η καρδιά μας είναι χαμένη για πάντα
Δεν μπορεί να αντικαταστήσει το φόβο, ή την έξαψη του κυνηγιού
Κάθε τελετουργία μας έδειξε την πόρτα για τις αναζητήσεις μας
Άνοιξε μετά έκλεισε, κι ύστερα χτύπησε πάνω στα πρόσωπά μας.
Πού ήταν;
Μετάφραση : Άννα Νιαράκηwww.vakxikon.gr
